Zespół Elektrociepłowni Wrocławskich KOGENERACJA S.A. (KOGENERACJA S.A., Spółka) jest spółką akcyjną zarejestrowaną w Polsce.

Spółka została zarejestrowana w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej, VI Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego dnia 19 lutego 2001 r. pod nr KRS 0000001010. Siedziba Spółki mieści się we Wrocławiu przy ul. Łowieckiej 24. Czas trwania Spółki jest nieoznaczony.

Zasady rachunkowości

Zgodnie z MSSF 15 przychody ujmowane są w momencie transferu dóbr i usług do klienta, w wartości odzwierciedlającej cenę oczekiwaną przez jednostkę, w zamian za przekazanie tych dóbr i usług. Przychody są ujmowane w momencie spełnienia zobowiązania do wykonania świadczenia poprzez przekazanie przyrzeczonego dobra (produktu) klientowi. Przekazanie dobra następuje w momencie, gdy klient uzyskuje kontrolę nad tym dobrem.

Identyfikacja umowy z klientem

Spółka ujmuje umowę z klientem tylko wówczas, gdy spełnione są wszystkie następujące kryteria:

• strony umowy zawarły umowę (w formie pisemnej, ustnej lub zgodnie z innymi zwyczajowymi praktykami handlowymi) i są zobowiązane do wykonania swoich obowiązków,

• Spółka jest w stanie zidentyfikować prawa i obowiązki każdej ze stron dotyczące dóbr lub usług, które mają zostać przekazane,

• Spółka jest w stanie zidentyfikować warunki płatności za dobra lub usługi, które mają zostać przekazane,

• umowa ma treść ekonomiczną (tzn. można oczekiwać, że w wyniku umowy ulegnie zmianie ryzyko, rozkład w czasie lub kwota przyszłych przepływów pieniężnych jednostki) oraz

• jest prawdopodobne, że Spółka otrzyma wynagrodzenie, które będzie jej przysługiwało w zamian za dobra lub usługi, które zostaną przekazane klientowi.

Oceniając, czy otrzymanie kwoty wynagrodzenia jest prawdopodobne, Spółka uwzględnia jedynie zdolność i zamiar zapłaty kwoty wynagrodzenia przez klienta w odpowiednim terminie. Kwota wynagrodzenia, które będzie przysługiwało Spółce, może być niższa niż cena określona w umowie, jeśli wynagrodzenie jest zmienne, ponieważ jednostka może zaoferować klientowi ulgę cenową.

Identyfikacja zobowiązań do wykonania świadczenia

W momencie zawarcia umowy Spółka dokonuje oceny dóbr lub usług przyrzeczonych w umowie z klientem i identyfikuje jako zobowiązanie do wykonania świadczenia każde przyrzeczenie do przekazania na rzecz klienta dobra lub usługi (lub pakietu dóbr lub usług), które można wyodrębnić lub grupy odrębnych dóbr lub usług, które są zasadniczo takie same i w przypadku których przekazanie na rzecz klienta ma taki sam charakter.

Spółka ujmuje przychody w momencie spełnienia (lub w trakcie spełniania) zobowiązania do wykonania świadczenia poprzez przekazanie przyrzeczonego dobra lub usługi (tj. składnika aktywów) klientowi. Przekazanie składnika aktywów następuje w momencie, gdy klient uzyskuje kontrolę nad tym składnikiem aktywów, czyli uzyskania zdolności do bezpośredniego rozporządzania tym składnikiem aktywów i możliwości uzyskiwania z niego zasadniczo wszystkich pozostałych korzyści.

Spółka przenosi kontrolę nad dobrem lub usługą w miarę upływu czasu i tym samym spełnia zobowiązanie do wykonania świadczenia oraz ujmuje przychody w miarę upływu czasu, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

• klient jednocześnie otrzymuje i czerpie korzyści płynące ze świadczenia, w miarę wykonywania przez Spółkę tego świadczenia,

• w wyniku wykonania świadczenia przez Spółkę powstaje lub zostaje ulepszony składnik aktywów (np. produkcja w toku), a kontrolę nad tym składnikiem aktywów – w miarę jego powstawania lub ulepszania – sprawuje klient; lub

• w wyniku wykonania świadczenia przez Spółkę nie powstaje składnik aktywów o alternatywnym zastosowaniu dla Spółki, a Spółce przysługuje egzekwowalne prawo do zapłaty za dotychczas wykonane świadczenie.

Dla każdego zobowiązania do wykonania świadczenia spełnianego w miarę upływu czasu Spółka ujmuje przychody w miarę upływu czasu, mierząc stopień całkowitego spełnienia tego zobowiązania do wykonania świadczenia. Celem pomiaru jest określenie postępu w spełnianiu zobowiązania jednostki do przeniesienia kontroli nad dobrami lub usługami przyrzeczonymi klientowi (tj. stopnia spełnienia zobowiązania do wykonania świadczenia).

Ustalenie ceny transakcyjnej

Po spełnieniu (lub w trakcie spełniania) zobowiązania do wykonania świadczenia Spółka ujmuje jako przychód kwotę równą cenie transakcyjnej, która została przypisana do tego zobowiązania do wykonania świadczenia. Cena transakcyjna uwzględnia część lub całość kwoty szacowanego wynagrodzenia zmiennego wyłącznie w takim zakresie, w jakim istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że nie nastąpi odwrócenie znaczącej części kwoty wcześniej ujętych skumulowanych przychodów w momencie, kiedy ustanie niepewność co do wysokości wynagrodzenia zmiennego. Przychody są rozpoznawane po pomniejszeniu o podatek od towarów i usług (VAT), podatek akcyzowy, inne podatki od sprzedaży lub opłaty oraz rabaty i upusty.

W celu ustalenia ceny transakcyjnej Spółka uwzględnia warunki umowy oraz stosowane przez nią zwyczajowe praktyki handlowe. Cena transakcyjna to kwota wynagrodzenia, które – zgodnie z oczekiwaniem– będzie jej przysługiwać w zamian za przekazanie przyrzeczonych dóbr lub usług na rzecz klienta, z wyłączeniem kwot pobranych w imieniu osób trzecich (na przykład niektórych podatków od sprzedaży). Wynagrodzenie określone w umowie z klientem może obejmować kwoty stałe, kwoty zmienne lub oba te rodzaje kwot.

W przypadku, gdy w dostarczanie dóbr lub usług klientowi zaangażowany jest inny podmiot, Spółka określa czy charakter przyrzeczenia Spółki stanowi zobowiązanie do wykonania świadczenia polegającego na dostarczeniu określonych dóbr lub usług (w tym przypadku Spółka jest zleceniodawcą) czy też na zleceniu innemu podmiotowi dostarczenia tych dóbr lub usług (w tym przypadku Spółka jest pośrednikiem).

Spółka określa, czy jest zleceniodawcą czy pośrednikiem dla każdego określonego dobra lub usługi, które zostały przyrzeczone klientowi. Określone dobro lub usługa jest odrębnym dobrem lub usługą (lub grupą odrębnych dóbr lub usług), które mają zostać dostarczone klientowi. Jeśli umowa z klientem zawiera więcej niż jedno określone dobro lub usługę, Spółka może być zleceniodawcą dla jednych określonych dóbr lub usług, a dla innych pośrednikiem.

Spółka jest zleceniodawcą, jeśli sprawuje kontrolę nad określonym dobrem lub usługą przed ich przekazaniem klientowi.

Jeśli Spółka będąca zleceniodawcą wypełnia zobowiązanie do wykonania świadczenia, ujmuje przychody w kwocie wynagrodzenia brutto, do którego – zgodnie z oczekiwaniem– będzie uprawniona w zamian za przekazanie określonych dóbr lub usług.

Spółka działa jako pośrednik, jeśli jej zobowiązanie do wykonania świadczenia polega na zapewnieniu dostarczenia określonego dobra lub usługi przez inny podmiot. Opłata lub prowizja należna Spółce może być kwotą wynagrodzenia, które jednostka zachowuje po zapłaceniu innemu podmiotowi wynagrodzenia w zamian za dobra lub usługi dostarczane przez ten podmiot.

Przychody ze sprzedaży energii elektrycznej

Przychody ze sprzedaży energii elektrycznej są rozpoznawane na podstawie miesiąca sprzedaży, którego dotyczy faktura.

Przychody ze sprzedaży usług dystrybucji energii elektrycznej

Przychody ze sprzedaży usługi dystrybucyjnej energii elektrycznej wynikają ze sprzedaży udokumentowanej fakturami. Przychody ze sprzedaży usług dystrybucji energii elektrycznej wykazuje się po pomniejszeniu o wartość opłat pobranych w imieniu stron trzecich, dla których Spółka pełni rolę płatnika, tj. opłaty przejściowej i opłaty kogeneracyjnej.

Przychody ze sprzedaży ciepła oraz dystrybucja energii cieplnej

Przychody ze sprzedaży ciepła są wyceniane według aktualnie obowiązujących stawek taryfowych, podlegających zatwierdzeniu przez Prezesa URE. Stawki taryfowe dotyczą zamówionej mocy cieplnej, sprzedanej energii cieplnej i nośnika ciepła, przesył stały i przesył zmienny. Przychody zafakturowane z tytułu sprzedaży ciepła stanowią iloczyn opisanych wyżej stawek taryfowych i wolumenów sprzedaży. Sprzedaż ciepła w ujęciu ilościowym pochodzi z przeprowadzonych odczytów pomiarowo-rozliczeniowych. Odczyty są dokonywane we wskazanych dniach roboczych każdego miesiąca kalendarzowego. Przychód ze sprzedaży ciepła jest rozpoznawany w momencie dostarczenia ciepła zgodnie z uzyskanymi odczytami.

Przychody ze sprzedaży certyfikatów

Świadectwa pochodzenia energii są ujmowane jako składnik zapasów na koniec miesiąca, w którym wyprodukowano certyfikowaną energię i jednocześnie odnoszone są w przychody ze sprzedaży produktów. Certyfikaty są wyceniane w wartości godziwej, według cen rynkowych na dzień ujęcia w księgach.

Przychody z tytułu najmu                                                             

Przychody z tytułu najmu nieruchomości inwestycyjnych ujmowane są w sprawozdaniu z całkowitych dochodów metodą liniową przez okres trwania umowy.

Przychody ze świadczenia usług        

Przychody ze świadczenia usług są ujmowane w sprawozdaniu z całkowitych dochodów w proporcji do realizacji transakcji na koniec okresu sprawozdawczego.

Zasady rachunkowości

Do kosztu własnego sprzedaży zalicza się wartość sprzedanej energii elektrycznej, świadectw pochodzenia energii, paliw, węgla, gazu oraz pozostałych towarów i materiałów według cen nabycia.

Koszty, które można bezpośrednio przyporządkować przychodom osiągniętym przez Spółkę, wpływają na wynik finansowy za ten okres sprawozdawczy, w którym przychody te wystąpiły.

Koszty, które można jedynie w sposób pośredni przyporządkować przychodom lub innym korzyściom osiąganym przez Spółkę, wpływają na wynik finansowy w części, w której dotyczą danego okresu sprawozdawczego, zapewniając zgodność z zasadą memoriału z uwzględnieniem zasad wyceny środków trwałych oraz zapasów.

Zasady rachunkowości

Pozostałe przychody i koszty operacyjne ujmowane są w sprawozdaniu zgodnie z zasadą ostrożności i współmierności.

Na podstawie ogłoszenia Ministra Środowiska z dnia 16 kwietnia 2019 r. w sprawie instalacji wytwarzających energię elektryczną KOGENERACJA S.A. otrzymała nieodpłatnie z PGE Polska Grupa Energetyczna S.A. przydział uprawnień do emisji CO₂ z puli niewydanych uprawnień do emisji CO₂ za poprzednie lata okresu rozliczeniowego w ilości 470 tys. ton.

W dniach 4 i 8 lipca 2019 r. Spółka zawarła porozumienia transakcyjne na sprzedaż powyższych uprawnień do emisji CO₂.

Zgodnie z polityką rachunkowości przychody ze sprzedaży nieodpłatnie otrzymanych uprawnień do emisji CO₂ ujmowane są w pozostałej działalności operacyjnej.

Transakcja została zrealizowana w dniu 18 marca 2020 r. na kwotę 53 328 tys. zł, a przychody z powyższego tytułu zostały ujęte w pozostałych przychodach operacyjnych w kwocie netto 49 285 tys. zł, skorygowane o wartość wyceny dokonanej w 2019 r. w kwocie 4 043 tys. zł.

W pozostałych przychodach operacyjnych ujęto karę umowną naliczoną kontrahentowi za przekroczenie terminu realizacji usługi w wysokości 1 864 tys. zł.

Wzrost pozostałych kosztów operacyjnych jest spowodowany utworzeniem rezerwy dotyczącej kary umownej za przekroczenie terminu realizacji usługi w kwocie 1 864 tys. zł oraz utworzeniem odpisu aktualizującego na należności w kwocie 2 779 tys. zł.

Zasady rachunkowości

Przychody i koszty finansowe obejmują odsetki płatne z tytułu zadłużenia ustalone w oparciu o efektywną stopę procentową, odsetki należne z tytułu zainwestowanych przez Spółkę środków pieniężnych, należne dywidendy, zyski i straty z tytułu różnic kursowych oraz zyski i straty dotyczące instrumentów zabezpieczających, które ujmowane są w sprawozdaniu z całkowitych dochodów.

Przychody i koszty z tytułu odsetek wykazuje się w sprawozdaniu z całkowitych dochodów na zasadzie memoriałowej, przy zastosowaniu metody efektywnej stopy procentowej. Dochód z tytułu dywidend ujmuje się w sprawozdaniu z całkowitych dochodów w momencie, kiedy Spółka nabywa prawa do jej otrzymania.

W sprawozdaniu z całkowitych dochodów Spółka jako leasingobiorca przedstawia koszt odsetek od zobowiązania z tytułu leasingu jako element kosztów finansowych.

Niższe przychody z tytułu odsetek są związane z niższym poziomem nadwyżki środków pieniężnych udostępnionych przez Spółkę w systemie cash pooling.

Odsetki zapłacone od zobowiązań z tytułu leasingu wyniosły 2 292 tys. zł, a odsetki naliczone w 2020 r.: 1 701 tys. zł. Pozostałe informacje dotyczące umów leasingu przedstawiono w rozdziale III Noty objaśniające do sprawozdania finansowego, punkt 34.

Zasady rachunkowości

Podatek dochodowy wykazany w sprawozdaniu z całkowitych dochodów obejmuje część bieżącą i część odroczoną. Podatek dochodowy ujmowany jest w sprawozdaniu z całkowitych dochodów, za wyjątkiem kwot związanych z pozycjami rozliczanymi bezpośrednio z kapitałem własnym (wówczas ujmuje się go w kapitale własnym) oraz w innych całkowitych dochodach jako kwoty niepodlegające reklasyfikacji na zyski lub straty.

Podatek bieżący stanowi zobowiązanie podatkowe z tytułu opodatkowanego dochodu za dany rok, ustalone przy zastosowaniu stawek podatkowych obowiązujących na koniec okresu sprawozdawczego oraz korekty podatku dotyczącego lat ubiegłych.

Tabela: Podatek dochodowy wykazany w sprawozdaniu z całkowitych dochodów za rok zakończony 31 grudnia 2020 r. i 31 grudnia 2019 r.

Tabela: Uzgodnienie podatku dochodowego od wyniku brutto przed opodatkowaniem według ustawowej stawki podatkowej, z podatkiem dochodowym liczonym według efektywnej stopy podatkowej za rok zakończony 31 grudnia 2020 r. i 31 grudnia 2019 r.

Zasady rachunkowości

Przez rzeczowe aktywa trwałe rozumie się aktywa:

• które są utrzymywane w celu wykorzystania ich w procesie produkcyjnym lub przy dostawach towarów i świadczeniu usług, w celu oddania do używania innym podmiotom na podstawie umowy najmu lub w celach administracyjnych, oraz

• którym towarzyszy oczekiwanie, iż będą wykorzystywane przez czas dłuższy niż jeden rok.

Własne składniki rzeczowych aktywów trwałych

Składniki rzeczowych aktywów trwałych ujmuje się w księgach według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia pomniejszonych o odpisy amortyzacyjne oraz odpisy z tytułu utraty wartości. Cena nabycia obejmuje cenę zakupu składnika majątku (tj. kwotę należną sprzedającemu, pomniejszoną o podlegające odliczeniu podatki: od towarów i usług oraz akcyzowy), obciążenia o charakterze publicznoprawnym (w przypadku importu) oraz koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika majątku do stanu zdatnego do używania, łącznie z kosztami transportu, jak też załadunku, wyładunku i składowania. Rabaty, upusty oraz inne podobne zmniejszenia i odzyski zmniejszają cenę nabycia składnika aktywów.

Koszt wytworzenia składnika środków trwałych oraz środków trwałych w budowie obejmuje ogół kosztów poniesionych przez jednostkę w okresie jego budowy, montażu, przystosowania i ulepszenia poniesionych do dnia przyjęcia takiego składnika majątkowego do używania (lub do końca okresu sprawozdawczego, jeśli składnik nie został jeszcze oddany do używania), w tym również niepodlegający odliczeniu podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy. Koszt wytworzenia obejmuje również w przypadkach, gdy jest to wymagane, wstępny szacunek kosztów demontażu i usunięcia składników rzeczowych aktywów trwałych oraz przywrócenia do stanu pierwotnego.

Koszt wytworzenia obejmuje również:

• koszty finansowania zewnętrznego, które można przypisać bezpośrednio nabyciu, budowie, konstrukcji kwalifikowanego składnika rzeczowych aktywów trwałych,

• koszty sprawdzenia, czy składnik aktywów działa poprawnie, pomniejszone o przychody ze sprzedaży wyrobów wytworzonych w trakcie dostosowania składnika aktywów do miejsca i warunków (na przykład próbna produkcja wytworzona w trakcie testowania).

Pozycje rzeczowych aktywów trwałych, które zostały przeszacowane przez Spółkę zgodnie z wymogami MSR 29 Rachunkowość w warunkach hiperinflacji, są wyceniane w oparciu o skorygowany koszt zakupu, który stanowi wartość godziwą na dzień dokonania przeszacowania skorygowaną odpowiednimi wskaźnikami hiperinflacyjnymi.

W przypadku, gdy określony składnik rzeczowych aktywów trwałych składa się z odrębnych i istotnych części składowych o różnym okresie użytkowania, części te są traktowane jako odrębne składniki aktywów.

Składniki rzeczowych aktywów trwałych oddane w leasing

W celu pozyskania nowych odbiorców ciepła sieciowego Spółka prowadzi działalność polegającą na finansowaniu, współfinansowaniu i budowie węzłów cieplnych, które następnie są wydzierżawiane kontrahentom. Po zakończeniu umowy odbiorca ma prawo do wykupu na korzystnych warunkach lub przedłużenia jej na następny okres. Na dzierżawców nałożono ponadto obowiązek bieżącej konserwacji i napraw węzłów cieplnych (przeniesienie ryzyka). Z tego względu umowy zostały rozpoznane jako leasing. Dzierżawa węzłów jest bezpośrednio skorelowana z zawartymi nowymi umowami na sprzedaż ciepła i mocy. Spółka ujmuje aktywa oddane w leasing (wydzierżawione węzły cieplne) w sprawozdaniu z sytuacji finansowej i prezentuje jako należności w kwocie równej inwestycji leasingowej netto tj. w wysokości sumy zdyskontowanych przyszłych przepływów pieniężnych uzyskanych z dzierżawy węzłów cieplnych oraz z odpowiedniej części sprzedaży mocy cieplnej.

Pozostałe węzły cieplne niespełniające warunków leasingu (brak opcji wykupu) stanowią własność KOGENERACJI S.A. i prezentowane są w sprawozdaniu finansowym w rzeczowych aktywach trwałych w grupie Maszyny i urządzenia i amortyzowane zgodnie z okresem ich użytkowania.

Przeklasyfikowanie do nieruchomości inwestycyjnych

W przypadku zaprzestania wykorzystania nieruchomości na własne potrzeby i przeznaczenia jej na cele inwestycyjne, nieruchomość zostaje przeklasyfikowana do nieruchomości inwestycyjnych.

Nakłady ponoszone w terminie późniejszym

Aktywowaniu podlegają poniesione w późniejszym okresie koszty wymienianych części składnika rzeczowych aktywów trwałych, które można wiarygodnie oszacować i jest prawdopodobne, że Spółka osiągnie korzyści ekonomiczne związane z wymienianymi składnikami rzeczowych aktywów trwałych. Pozostałe nakłady są ujmowane na bieżąco w sprawozdaniu z całkowitych dochodów jako koszty.

Amortyzacja

Składniki rzeczowych aktywów trwałych, względnie ich istotne i odrębne części składowe, amortyzowane są metodą liniową przez okres użytkowania przy uwzględnieniu przewidywanej przy likwidacji ceny sprzedaży netto pozostałości środka trwałego (wartości rezydualnej). Grunty nie są amortyzowane. Spółka zakłada poniższe stawki dla poszczególnych kategorii środków trwałych:

Poprawność stosowanych stawek, metod amortyzacji oraz wartości rezydualnych środków trwałych jest przez Spółkę corocznie weryfikowana.

Okresy ekonomicznej użyteczności rzeczowych aktywów trwałych zostały określone w oparciu o aktualną strategię Spółki w odniesieniu do żywotności bloków energetycznych.

W bieżącym i porównawczym okresie sprawozdawczym Spółka nie dokonała istotnych transakcji nabycia lub sprzedaży rzeczowych aktywów trwałych.

Zasady rachunkowości

Wartości niematerialne nabyte przez Spółkę wykazywane są w oparciu o ich cenę nabycia, pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne oraz odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości. Wydatki poniesione na wewnętrznie wytworzoną wartość firmy lub znaki towarowe ujmowane są w sprawozdaniu z całkowitych dochodów w momencie ich poniesienia.

Wartość firmy rozpoznana w wyniku rozliczenia przejęcia przedsięwzięcia jest ujmowana w ramach wartości niematerialnych i nie podlega amortyzacji, natomiast co roku testowana jest pod kątem utraty wartości w ramach ośrodka generującego środki pieniężne, do którego została początkowo przypisana.

Amortyzacja

Wartości niematerialne amortyzowane są metodą liniową, biorąc pod uwagę okres ich użytkowania, chyba że nie jest on określony. Wartości niematerialne z nieokreślonym okresem użytkowania podlegają testom pod względem utraty wartości na koniec roku obrotowego. Inne wartości niematerialne są amortyzowane od dnia, w którym są dostępne do użytkowania. Szacunkowy okres użytkowania wynosi 8-20 lat.

Zasady rachunkowości

Zgodnie z definicją z MSSF 16 umowa jest leasingiem lub zawiera leasing, jeżeli na jej mocy przekazuje się prawo do kontroli użytkowania zidentyfikowanego składnika aktywów na dany okres w zamian za wynagrodzenie.

Spółka określa okres leasingu jako nieodwołalny okres, przez który leasingobiorca ma prawo do użytkowania bazowego składnika aktywów, wraz z:

• okresami, na które można przedłużyć leasing, jeżeli można z wystarczającą pewnością założyć, że leasingobiorca skorzysta z tego prawa; oraz

• okresami, w których można wypowiedzieć leasing, jeżeli można z wystarczającą pewnością założyć, że leasingobiorca nie skorzysta z tego prawa.

Określając okres leasingu i szacując długość nieodwołalnego okresu leasingu, Spółka stosuje definicję umowy i określa okres egzekwowalności umowy. Leasing przestaje być egzekwowalny gdy zarówno leasingobiorca, jak i leasingodawca ma prawo wypowiedzenia leasingu bez konieczności uzyskania zezwolenia drugiej strony, czego konsekwencją jest najwyżej nieznaczna kara. Pojęcie kary obejmuje wszelkiego rodzaju „niekorzyści" o charakterze ekonomicznym, tworzące bariery wyjścia z umowy.

Jeżeli tylko leasingobiorca ma prawo wypowiedzenia leasingu, prawo to uznaje się za opcję wypowiedzenia leasingu przysługującą leasingobiorcy, którą jednostka uwzględnia przy określaniu okresu leasingu. Jeżeli tylko leasingodawca ma prawo wypowiedzenia leasingu, nieodwołalny okres leasingu obejmuje okres objęty opcją wypowiedzenia leasingu.

Okres leasingu rozpoczyna się w dacie rozpoczęcia (udostępnienia bazowego składnika aktywów do użytkowania przez leasingobiorcę) i obejmuje wszelkie okresy bezczynszowe przyznane leasingobiorcy przez leasingodawcę.

W dacie rozpoczęcia leasingu Spółka uwzględnia wszelkie istotne fakty i okoliczności, które tworzą zachętę ekonomiczną dla leasingobiorcy do skorzystania lub nieskorzystania z opcji przedłużenia leasingu, opcji nabycia bazowego składnika aktywów, bądź też nie skorzystania z opcji wypowiedzenia leasingu.

Stopa procentowa leasingu jest stopą procentową, która powoduje, że wartość bieżąca opłat leasingowych oraz niegwarantowanej wartości końcowej równa się sumie wartości godziwej bazowego składnika aktywów oraz wszelkich

początkowych kosztów bezpośrednich poniesionych przez leasingodawcę. Krańcowa stopa procentowa leasingobiorcy jest stopą procentową, jaką leasingobiorca musiałby zapłacić, aby na podobny okres i przy podobnych zabezpieczeniach pożyczyć środki niezbędne do zakupu składnika aktywów o podobnej wartości co składnik aktywów z tytułu prawa do użytkowania w podobnym środowisku gospodarczym.

Leasingobiorca ujmuje składnik aktywów z tytułu prawa do użytkowania w dacie rozpoczęcia.

Spółka jako leasingobiorca stosuje zwolnienie w zakresie ujęcia, wyceny oraz prezentacji w odniesieniu do:

• leasingów krótkoterminowych, tj. leasingów, których okres leasingu jest nie dłuższy niż 12 miesięcy i które nie zawierają opcji kupna,

• leasingów, w odniesieniu do których bazowy składnik aktywów ma niską wartość i które nie są przedmiotem dalszego subleasingu. Spółka uznaje, że wartość bazowego składnika aktywów jest niskiej wartość (wartość nowego składnika aktywów bez względu na wiek składnika aktywów objętego leasingiem) jeżeli nie przekracza 18 tys. zł.

W dacie rozpoczęcia leasingobiorca wycenia składnik aktywów z tytułu prawa do użytkowania według kosztu.

Koszt składnika aktywów z tytułu prawa do użytkowania powinien obejmować:

• kwotę początkowej wyceny zobowiązania z tytułu leasingu,

• wszelkie opłaty leasingowe zapłacone w dacie rozpoczęcia lub przed tą datą, pomniejszone o wszelkie otrzymane zachęty leasingowe,

• wszelkie początkowe koszty bezpośrednie poniesione przez leasingobiorcę, oraz

• szacunek kosztów, które mają zostać poniesione przez leasingobiorcę w związku z demontażem i usunięciem bazowego składnika aktywów, przeprowadzeniem renowacji miejsca, w którym się znajdował, lub przeprowadzeniem renowacji bazowego składnika aktywów do stanu wymaganego przez warunki leasingu, chyba że te koszty są ponoszone w celu wytworzenia zapasów. Leasingobiorca przyjmuje na siebie obowiązek pokrycia tych kosztów w dacie rozpoczęcia albo w wyniku używania bazowego składnika aktywów przez dany okres.

Leasingobiorca po dacie rozpoczęcia wycenia składnik aktywów z tytułu prawa do użytkowania stosując model kosztu. Leasingobiorca wycenia składnik aktywów z tytułu prawa do użytkowania według kosztu:

• pomniejszonego o łączne odpisy amortyzacyjne (umorzenie) i łączne straty z tytułu utraty wartości. Odpisy amortyzacyjne są dokonywane przez cały okres trwania leasingu, od momentu przekazania składnika do użytkowania. Nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych od prawa do użytkowania zakwalifikowanego jako aktywa trwałe przeznaczone do sprzedaży.

• skorygowanego z tytułu aktualizacji wyceny zobowiązania (np. w wyniku zmiany opłat leasingowych).

Zobowiązanie z tytułu leasingu leasingobiorca ujmuje w dacie rozpoczęcia.

W dacie rozpoczęcia leasingobiorca wycenia zobowiązanie z tytułu leasingu w wysokości wartości bieżącej opłat leasingowych pozostających do zapłaty w tej dacie. Opłaty leasingowe dyskontuje się z zastosowaniem stopy procentowej leasingu, jeżeli stopę tę można z łatwością ustalić. W przeciwnym razie leasingobiorca stosuje krańcową stopę procentową leasingobiorcy.

W dacie rozpoczęcia opłaty leasingowe zawarte w wycenie zobowiązania z tytułu leasingu obejmują następujące opłaty za prawo do użytkowania bazowego składnika aktywów podczas okresu leasingu, które pozostają do zapłaty w tej dacie:

• stałe opłaty leasingowe (w tym zasadniczo stałe opłaty leasingowe) pomniejszone o wszelkie należne zachęty leasingowe,

• zmienne opłaty leasingowe, które zależą od indeksu lub stawki, wycenione początkowo z zastosowaniem tego indeksu lub tej stawki zgodnie z ich wartością w dacie rozpoczęcia,

• kwoty, których zapłaty przez leasingobiorcę oczekuje się w ramach gwarantowanej wartości końcowej,

• cenę wykonania opcji kupna, jeżeli można z wystarczającą pewnością założyć, że leasingobiorca skorzysta z tej opcji, oraz

• kary pieniężne za wypowiedzenie leasingu, jeżeli w warunkach leasingu przewidziano, że leasingobiorca może skorzystać z opcji wypowiedzenia leasingu.

Leasingobiorca po dacie rozpoczęcia wycenia zobowiązanie z tytułu leasingu poprzez:

• zwiększenie wartości bilansowej w celu odzwierciedlenia odsetek od zobowiązania z tytułu leasingu, które w każdym terminie w ciągu okresu leasingu są kwotą, w ramach której uzyskuje się stałą okresową stopę procentową w stosunku do nieuregulowanego salda zobowiązania z tytułu leasingu,

• zmniejszenie wartości bilansowej w celu uwzględnienia zapłaconych opłat leasingowych oraz

• zaktualizowanie wyceny wartości bilansowej w celu uwzględnienia wszelkiej ponownej oceny lub zmiany leasingu lub w celu uwzględnienia zaktualizowanych zasadniczo stałych opłat leasingowych.

Zasady rachunkowości

Nieruchomości inwestycyjne są utrzymywane w celu uzyskiwania przychodów z tytułu najmu, z tytułu wzrostu ich wartości lub z obu przyczyn. Nieruchomości inwestycyjne ujmowane są początkowo w cenie nabycia z uwzględnieniem kosztów przeprowadzenia transakcji. Do wyceny po początkowym ujęciu Spółka stosuje model kosztu.

Nieruchomości inwestycyjne są amortyzowane metodą liniową przez okres użytkowania. Średni okres użytkowania nieruchomości inwestycyjnych wynosi ok. 40 lat. Weryfikację okresów użytkowania wykonuje się w cyklu rocznym.

Nieruchomość jest przenoszona do rzeczowych aktywów trwałych wówczas, gdy zmienia się sposób jej wykorzystania i z nieruchomości inwestycyjnej staje się nieruchomością zajmowaną przez właściciela.

Zasady rachunkowości

Do pozostałych aktywów zaliczane są w szczególności rozliczenia międzyokresowe kosztów, należności z tytułu rozliczeń publiczno-prawnych, zaliczki na dostawy i usługi, zaliczki na środki trwałe w budowie oraz należności z tytułu dywidend.

Spółka ujmuje aktywa jako rozliczenia międzyokresowe kosztów czynne jeżeli spełnione są następujące warunki:

- wynikają z przeszłych zdarzeń – poniesienie wydatku na cel operacyjny jednostki,

- ich wysokość można wiarygodnie określić,

- dotyczą przyszłych okresów sprawozdawczych.

Rozliczenia międzyokresowe ustalane są w wysokości poniesionych, wiarygodnie ustalonych wydatków jakie dotyczą przyszłych okresów i są związane z wpływem korzyści ekonomicznych w przyszłości.

Zasady rachunkowości

Akcje w jednostkach zależnych wykazywane są według kosztu historycznego po uwzględnieniu odpisów z tytułu utarty wartości. Jednostkami zależnymi są takie podmioty, które Spółka kontroluje. Sprawowanie kontroli przez Spółkę ma miejsce wtedy, gdy:

- posiada władzę nad danym podmiotem,

- ma możliwość wykorzystania władzy w celu kształtowania poziomu generowanych zwrotów.

Spółka weryfikuje fakt sprawowania kontroli nad jednostkami, jeżeli wystąpiła sytuacja wskazująca na zmianę jednego lub kilku z wyżej wymienionych warunków sprawowania kontroli.

Zasady rachunkowości

Podatek bieżący stanowi zobowiązanie podatkowe z tytułu opodatkowanego dochodu za dany rok, ustalone przy zastosowaniu stawek podatkowych obowiązujących na koniec okresu sprawozdawczego oraz korekty podatku dotyczącego lat ubiegłych.

Podatek odroczony wyliczany jest w oparciu o różnice przejściowe pomiędzy wartością aktywów i zobowiązań szacowaną dla celów księgowych a ich wartością szacowaną dla celów podatkowych. Rezerwy nie tworzy się na następujące różnice przejściowe: wartość firmy, której ewentualny odpis aktualizujący z tytułu utraty wartości nie jest uznawany za koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych, początkowe ujęcie aktywów lub pasywów, które nie wpływają ani na zysk księgowy ani na dochód do opodatkowania, różnice związane z inwestycjami w jednostkach zależnych w zakresie, w którym nie jest prawdopodobne, że zostaną one zrealizowane w dającej się przewidzieć przyszłości. Ujęta kwota podatku odroczonego opiera się na oczekiwaniach, co do sposobu realizacji wartości bilansowej aktywów i pasywów, przy zastosowaniu stawek podatkowych obowiązujących lub uchwalonych na koniec okresu sprawozdawczego.

Aktywa z tytułu podatku odroczonego są ujmowane do wysokości, do której jest prawdopodobne, iż osiągnięty zostanie dochód do opodatkowania, który pozwoli na realizację aktywa z tytułu podatku odroczonego. Aktywa z tytułu podatku odroczonego obniża się w zakresie, w jakim nie jest prawdopodobne osiągnięcie dochodu do opodatkowania wystarczającego do częściowego lub całkowitego zrealizowania składnika aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego. Uprzednie obniżenie wartości ulega odwróceniu w zakresie, w jakim uzyskanie wystarczającego dochodu do opodatkowania staje się prawdopodobne.

Wartość składnika aktywów i zobowiązań z tytułu odroczonego podatku dochodowego w sprawozdaniu z sytuacji finansowej weryfikuje się na każdy dzień sprawozdawczy. Aktywa i zobowiązania z tytułu odroczonego podatku dochodowego traktowane są w całości jako długoterminowe. Spółka dokonuje kompensaty aktywów i zobowiązań z tytułu podatku odroczonego.

Kompensata aktywów i zobowiązań z tytułu na odroczonego podatku dochodowego

Zgodnie z par. 74 MSR 12 aktywa i zobowiązania z tytułu odroczonego podatku dochodowego podlegają kompensacie wtedy i tylko wtedy gdy jednostka:

• posiada możliwy do wyegzekwowania tytuł prawny do przeprowadzenia kompensaty aktywów z tytułu podatku odroczonego ze zobowiązaniami z tytułu odroczonego podatku dochodowego,

• aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego i zobowiązania z tytułu odroczonego podatku dochodowego dotyczą podatku dochodowego nałożonego przez tę samą władzę podatkową na tego samego podatnika lub różnych podatników, którzy rozliczają się wspólnie.

Wykazane w sprawozdaniu z sytuacji finansowej zobowiązania z tytułu odroczonego podatku dochodowego w wysokości 83 180 tys. zł są efektem kompensaty aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego (49 123 tys. zł) i zobowiązania z tytułu odroczonego podatku dochodowego (132 303 tys. zł).

Zasady rachunkowości

Składniki zapasów wycenia się w cenie nabycia lub w koszcie wytworzenia nie wyższych od możliwej do uzyskania ceny sprzedaży netto. Możliwa do uzyskania cena sprzedaży netto jest różnicą pomiędzy szacowaną ceną sprzedaży dokonywaną w toku działalności gospodarczej a szacowanymi kosztami wykończenia i kosztami niezbędnymi do doprowadzenia sprzedaży do skutku.

Rozchód paliwa (węgla, biomasy) wycenia się metodą FIFO (pierwsze weszło, pierwsze wyszło).

Wartość w cenie nabycia lub w koszcie wytworzenia pozostałych zapasów ustala się metodą pierwsze weszło, pierwsze wyszło. Cena nabycia obejmuje cenę zakupu powiększoną o koszty bezpośrednio związane z zakupem.

Prawa pochodzenia energii są ujmowane jako składnik zapasów na koniec miesiąca, w którym wyprodukowano certyfikowaną energię. Certyfikaty są wyceniane w wartości godziwej na koniec miesiąca, w którym wyprodukowano certyfikowaną energię oraz ujmowane jako składnik zapasów i drugostronnie jako przychody ze sprzedaży produktów.

W momencie sprzedaży certyfikatów pochodzenia energii, zysk/strata na sprzedaży, stanowiące różnicę między wartością sprzedaży a odpowiadającą im wartością godziwą z dnia wyceny certyfikatów, ujmowane są w przychodach ze sprzedaży produktów.

Rozchód uprawnień do emisji CO₂, ze względu na specyfikę sprzedaży, wyceniany jest metodą szczegółowej identyfikacji. Ponieważ Spółka zawiera transakcje dotyczące zakupu uprawnień do emisji CO₂ w momencie kontraktowania sprzedaży, każdy zakup jest przyporządkowywany do odpowiedniego koszyka związanego ze sprzedażą zakontraktowaną na dany rok.

Zasady rachunkowości

Prawa do emisji przyznane nieodpłatnie w Krajowym Planie Rozdziału, jak również prawa zakupione są wykazywane w odrębnej pozycji sprawozdania z sytuacji finansowej jako Uprawnienia do emisji CO₂ nabyte w celu umorzenia, przy czym prawa otrzymane nieodpłatnie ujmowane są w wartości zerowej, natomiast prawa nabyte ujmowane są w cenie nabycia.

Rezerwa na rzeczywistą emisję CO₂ ujmowana jest w wartości przekraczającej otrzymane dotacje w formie bezpłatnych praw do emisji CO₂ (według cen rynkowych). Szacunek wydatków niezbędnych do wypełnienia obowiązku umorzenia uprawnień do emisji CO₂ następuje w oparciu o metodę szczegółowej identyfikacji z uwzględnieniem przyporządkowania zakupów uprawnień do danego roku.

Przychody z tytułu sprzedaży nadwyżki praw emisji rozpoznawane są w momencie sprzedaży tych praw i ujmowane w sprawozdaniu z całkowitych dochodów jako przychody.

Zasady rachunkowości

Należności wycenia się nie rzadziej niż na koniec okresu sprawozdawczego w kwocie wymagalnej, tj. w wartości nominalnej należności powiększonej o ewentualne, należne na dzień wyceny odsetki z tytułu zwłoki, z zachowaniem zasady ostrożności, tj. po ewentualnym pomniejszeniu o odpisy aktualizujące ich wartość.

Na każdy dzień sprawozdawczy Spółka wycenia odpis na oczekiwane straty kredytowe w kwocie równej oczekiwanym stratom kredytowym w całym okresie życia instrumentu. Dla należności z tytułu dostaw i usług od istotnych klientów, którzy objęci są procedurą oceny ryzyka kredytowego, Spółka szacuje oczekiwane straty kredytowe w oparciu o model służący do oceny tego ryzyka bazujący na ratingach przypisanych poszczególnym kontrahentom; ratingom przypisywane jest prawdopodobieństwo upadłości, które jest korygowane o wpływ czynników makroekonomicznych.

Dla należności z tytułu dostaw i usług od klientów masowych lub nieobjętych procedurą oceny ryzyka kredytowego Spółka szacuje oczekiwane straty kredytowe w oparciu o analizę prawdopodobieństwa poniesienia strat kredytowych w poszczególnych przedziałach wiekowania.

Spółka jest uczestnikiem systemu wspólnego zarządzania płynnością finansową cash pooling Grupy Kapitałowej PGE Polska Grupa Energetyczna S.A. W ramach systemu cash pooling, spółki Grupy udostępniają własną nadwyżkę finansową innym spółkom lub w razie niedoboru gotówki korzystają ze środków udostępnianych przez pozostałych uczestników.

Środki z tytułu cash poolingu prezentowane są jako należności krótkoterminowe.

Zasady rachunkowości

Środki pieniężne składają się z gotówki w kasie oraz depozytów płatnych na żądanie.

Ekwiwalenty środków pieniężnych są krótkoterminowymi inwestycjami o dużej płynności, łatwo wymienialnymi na określone kwoty środków pieniężnych oraz narażonymi na nieznaczne ryzyko zmiany wartości.

Zasady rachunkowości

Aktywa finansowe

Spółka dokonuje oceny oczekiwanych strat kredytowych związanych z instrumentami dłużnymi wycenianymi według zamortyzowanego kosztu i wartości godziwej przez inne całkowite dochody, niezależnie od tego, czy wystąpiły przesłanki utraty wartości.

W przypadku należności z tytułu dostaw i usług, Spółka stosuje uproszczone podejście i wycenia odpis na oczekiwane straty kredytowe w kwocie równej oczekiwanym stratom kredytowym w całym okresie życia przy użyciu macierzy rezerw. Spółka wykorzystuje swoje dane historyczne dotyczące strat kredytowych, skorygowane w stosownych przypadkach o wpływ informacji dotyczących przyszłości.

W przypadku pozostałych aktywów finansowych, Spółka wycenia odpis na oczekiwane straty kredytowe w kwocie równej 12-miesięcznym oczekiwanym stratom kredytowym. Jeżeli ryzyko kredytowe związane z danym instrumentem finansowym znacznie wzrosło od momentu początkowego ujęcia, Spółka wycenia odpis na oczekiwane straty kredytowe z tytułu instrumentu finansowego w kwocie równej oczekiwanym stratom kredytowym w całym okresie życia.

Spółka ujmuje w wyniku finansowym, jako zysk lub stratę z tytułu utraty wartości, kwotę oczekiwanych strat kredytowych (lub kwotę rozwiązanej rezerwy), jaka jest wymagana, aby dostosować odpis na oczekiwane straty kredytowe na dzień sprawozdawczy do kwoty, którą należy ująć zgodnie z MSSF 9 Instrumenty Finansowe.

Aktywa niefinansowe

Wartość bilansowa aktywów Spółki innych niż zapasy i aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego, poddawana jest ocenie na każdy koniec okresu sprawozdawczego w celu stwierdzenia, czy występują przesłanki wskazujące na utratę jej wartości. W przypadku wystąpienia takich przesłanek Spółka dokonuje szacunku wartości odzyskiwalnej poszczególnych aktywów.

Wartość odzyskiwalna wartości firmy, wartości niematerialnych o nieokreślonym okresie użytkowania oraz wartości niematerialnych, które nie są jeszcze zdatne do użytkowania, jest szacowana na każdy koniec okresu sprawozdawczego.

Odpis z tytułu utraty wartości ujmowany jest w momencie, kiedy wartość bilansowa składnika aktywów lub ośrodka generującego środki pieniężne przewyższa jego wartość odzyskiwalną. Odpisy z tytułu utraty wartości ujmowane są w sprawozdaniu z całkowitych dochodów za dany okres, w części zysków i strat.

Utrata wartości ośrodka generującego środki pieniężne jest w pierwszej kolejności ujmowana jako zmniejszenie wartości firmy przypisanej do tego ośrodka (grupy ośrodków), a następnie jako zmniejszenie wartości bilansowej pozostałych aktywów tego ośrodka (grupy ośrodków) na zasadzie proporcjonalnej.

Odwrócenie odpisów z tytułu utraty wartości

Spółka, nie później niż na koniec każdego roku obrotowego, ocenia czy występują jakiekolwiek przesłanki wskazujące na to, że rozpoznana w poprzednich okresach utrata wartości składnika aktywów przestała istnieć lub też przestała częściowo istnieć. Jeśli takie przesłanki istnieją, Spółka szacuje wartość odzyskiwalną danego składnika aktywów.

Jeśli występują przesłanki wskazujące na to, że utrata wartości aktywów (innych niż wartość firmy) przestała istnieć lub zmniejszyła się, może to wskazywać, że pozostały okres użyteczności, metoda amortyzacji lub wartość końcowa powinny być oszacowane ponownie i skorygowane, nawet jeśli nie odwrócono utraty wartości tego aktywa.

Utrata wartości rozpoznana dla aktywów innych niż wartość firmy zostaje odwrócona, jeżeli od ostatniego rozpoznania utraty wartości nastąpiła zmiana wartości szacunkowych stosowanych do ustalenia wartości odzyskiwalnej danego składnika aktywów. Wówczas wartość bilansowa zostaje podwyższona do wartości odzyskiwalnej.

Podwyższona wartość bilansowa aktywa, innego niż wartość firmy, wynikająca z odwrócenia odpisu z tytułu utraty wartości nie może być wyższa od wartości bilansowej, która byłaby ustalona (z uwzględnieniem amortyzacji), gdyby w poprzednich okresach nie został dokonany żaden odpis z tytułu utraty wartości.

Odwrócenie odpisu z tytułu utraty wartości dla aktywów, innych niż wartość firmy, jest rozpoznawane bezpośrednio w sprawozdaniu z całkowitych dochodów jako korekta kosztów operacyjnych.

Zasady rachunkowości

Kapitał własny wykazywany jest według wartości nominalnej z podziałem na jego rodzaje i według zasad określonych przepisami prawa i postanowieniami statutu.

Kapitał podstawowy w sprawozdaniu finansowym wykazuje się w wysokości określonej w statucie i wpisanej w rejestrze sądowym.

Zasady rachunkowości

Spółka prezentuje podstawowy i rozwodniony zysk na jedną akcję dla akcji zwykłych. Podstawowy zysk na jedną akcję jest wyliczany przez podzielenie zysku lub straty przypadającej posiadaczom akcji zwykłych przez średnią ważoną liczbę akcji zwykłych w roku. Rozwodniony zysk na jedną akcję jest wyliczany przez podzielenie skorygowanego zysku lub straty przypadającej dla posiadaczy akcji zwykłych przez średnią ważoną liczbę akcji zwykłych skorygowaną o posiadane akcje własne oraz o efekty rozwadniające potencjalnych akcji, które mogą obejmować, np. obligacje zamienne na akcje, a także opcje na akcje przyznane pracownikom.

Zasady rachunkowości

Dotacja rządowa do przychodów jest ujmowana jako zysk lub strata bieżącego okresu i jest wykazywana w pozostałych przychodach operacyjnych w momencie, gdy dotacja staje się należna.

Pozostałe dotacje rządowe (w tym dotacje do składnika aktywów) ujmowane są początkowo jako przychody przyszłych okresów w wartości godziwej, jeśli istnieje wystarczająca pewność ich otrzymania oraz spełnienia przez Spółkę warunków z nimi związanych. Otrzymane dotacje będące zwrotem już poniesionych przez Spółkę nakładów są ujmowane jako przychody bieżącego okresu i wykazywane w pozostałych przychodach operacyjnych według metody systematycznej w tych okresach, w których następuje ujęcie kosztów. Otrzymane przez Spółkę dotacje do aktywów ujmowane są jako przychód bieżącego okresu według metody systematycznej przez okres użytkowania składników aktywów objętych dotacją.

Zasady rachunkowości

Zobowiązania stanowią obecny, wynikający ze zdarzeń przeszłych obowiązek Spółki, którego wypełnienie według oczekiwań spowoduje wypływ ze Spółki środków zawierających w sobie korzyści ekonomiczne.

Spółka dzieli zobowiązania na następujące kategorie:

• zobowiązania finansowe wyceniane w wartości godziwej przez wynik finansowy,

• pozostałe zobowiązania finansowe, wyceniane na kolejne dni sprawozdawcze według zamortyzowanego kosztu,

• zobowiązania niefinansowe.

Zobowiązania krótkoterminowe z tytułu dostaw i usług oraz pozostałe zobowiązania niefinansowe wykazywane są w kwocie wymagającej zapłaty.

Gdy skutek zmiany wartości pieniądza w czasie jest istotny, zobowiązania prezentowane są w wartości zdyskontowanej.

Spółka wyłącza ze swojego bilansu zobowiązanie finansowe, gdy zobowiązanie wygasło – to znaczy, kiedy obowiązek określony w umowie został wypełniony, umorzony lub wygasł.

 Zasady rachunkowości

Rezerwa na zaległe urlopy

Rezerwa na zaległe urlopy jest tworzona w wysokości iloczynu ilości dni urlopu przypadającego proporcjonalnie na dany okres i dziennej stawki ekwiwalentu za zaległy urlop powiększonej o narzuty. Wykorzystanie rezerwy następuje w wysokości ekwiwalentu za zrealizowane do końca okresu sprawozdawczego urlopy powiększonego o narzuty. Rozwiązanie rezerwy następuje w wysokości ewentualnej nadwyżki rezerwy nad faktyczną wypłatą. Rezerwa jest tworzona, wykorzystywana i rozwiązywana w korespondencji z wydzielonym kontem kosztów rodzajowych korygującym koszty wynagrodzeń.

Nagrody roczne

Zgodnie z zakładowym układem zbiorowym Spółka jest zobowiązana do wypłaty pracownikom nagrody rocznej za rok poprzedni w wysokości 8,5% funduszu wynagrodzeń.

Rezerwa obejmuje szacunkowe koszty przyszłej wypłaty przypadające na bieżący okres i jest tworzona w księgach roku, którego dotyczy, miesięcznie w wysokości 8,5% wartości należnych wynagrodzeń powiększonych o narzuty. Wykorzystanie rezerwy następuje w miesiącu i w kwocie wypłaty nagrody powiększonej o narzuty. Rozwiązanie rezerwy następuje w wysokości ewentualnej nadwyżki rezerwy nad faktyczną wypłatą. Rezerwa jest tworzona, wykorzystywana i rozwiązywana w korespondencji z wydzielonym kontem kosztów rodzajowych korygującym koszty wynagrodzeń.

Premia o cele

Rezerwa na premie o cele jest tworzona w księgach roku, którego dotyczy, w wysokości przewidywanej wypłaty powiększonej o narzuty na wynagrodzenia. Wykorzystanie rezerwy następuje w miesiącu i w kwocie wypłaty premii powiększonej o narzuty. Rozwiązanie rezerwy następuje w wysokości ewentualnej nadwyżki rezerwy nad faktyczną wypłatą. Wypłaty są dokonywane po wykonaniu określonych celów założonych przez Spółkę.

Zobowiązanie z tytułu programu indywidualnych odejść

Rezerwa jest związana z prowadzonym przez Spółkę Programem Indywidualnych Odejść pracowników i jest ustalana w wysokości sumy przewidywanych wypłat odpraw i innych świadczeń przysługujących na mocy regulaminu programu i przepisów prawa pracy.

Zasady rachunkowości

Rezerwy

Rezerwa zostaje ujęta w przypadku, gdy na Spółce ciąży obowiązek wynikający z przeszłych zdarzeń i prawdopodobne jest, że wypełnienie tego obowiązku wiązać się będzie z wypływem korzyści ekonomicznych. W przypadku, kiedy efekt wartości pieniądza w czasie ma istotne znaczenie, rezerwy są szacowane poprzez dyskontowanie oczekiwanych przyszłych przepływów środków pieniężnych w oparciu o stopę przed opodatkowaniem, która odzwierciedla bieżące szacunki rynkowe zmian wartości pieniądza w czasie oraz, jeżeli jest to właściwe, ryzyko związane z danym składnikiem pasywów.

Program określonych składek

Programy określonych składek to programy świadczeń po okresie zatrudnienia, na mocy których jednostka wpłaca składki w ustalonej wysokości do odrębnego podmiotu i nie będzie ciążył na niej prawny ani zwyczajowo oczekiwany obowiązek zapłacenia dodatkowych składek. Spółka zatrudniająca pracowników zobowiązana jest, na mocy obowiązujących przepisów, do pobierania i odprowadzania składek na świadczenia emerytalne pracowników. Świadczenia te stanowią program państwowy oraz mają charakter programu określonych składek. Zobowiązanie do wniesienia składek do programu emerytalnego określonych składek są ujmowane jako koszt świadczeń pracowniczych obciążając zysk lub stratę okresu, w którym pracownicy świadczyli pracę.

Program określonych świadczeń

Program określonych świadczeń to program świadczeń po okresie zatrudnienia inny niż program określonych składek. Odprawy emerytalne i odpis na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (ZFŚS) po okresie zatrudnienia są rozliczane zgodnie z MSR 19 jako program określonych świadczeń ujmowany jako koszt świadczeń pracowniczych, za wyjątkiem zysków i strat aktuarialnych dotyczących programu określonych świadczeń, które ujmuje się w innych całkowitych dochodach.

Odprawy emerytalne

Spółka zobowiązana jest na podstawie obowiązujących przepisów do wypłaty odpraw emerytalnych w wysokości zgodnej z przepisami kodeksu pracy oraz układów zbiorowych pracy.

Zobowiązanie Spółki wynikające z odpraw emerytalnych obliczane jest poprzez oszacowanie wysokości przyszłego wynagrodzenia pracownika w okresie, w którym pracownik osiągnie wiek emerytalny oraz poprzez oszacowanie wysokości przyszłej odprawy emerytalnej. Odprawy te są dyskontowane do wartości bieżącej. Stopę dyskontową otrzymuje się na podstawie rynkowej stopy zwrotu z obligacji Skarbu Państwa na koniec okresu sprawozdawczego. Zobowiązanie z tytułu odpraw emerytalnych ujmowane jest proporcjonalnie do przewidywanego okresu świadczenia pracy przez danego pracownika. Kalkulacja przeprowadzana jest przez uprawnionego aktuariusza przy zastosowaniu metody prognozowanych uprawnień jednostkowych. Rotacja pracowników jest szacowana na podstawie danych historycznych oraz przewidywań poziomu zatrudnienia w przyszłości.

Odpis na ZFŚS po okresie zatrudnienia

Rezerwa na odpisy na fundusz świadczeń socjalnych po okresie zatrudnienia została obliczona jako suma rezerwy utworzonej dla pracowników zatrudnionych na dzień bilansowy w Spółce oraz dla emerytów, rencistów i innych uposażonych, których ostatnim zakładem pracy była Spółka. Jest to wartość obecna (na dzień bilansowy) przyszłych odpisów, które będą tworzone od momentu przejścia pracownika na rentę lub emeryturę w części, do której pracownik nabył prawo z tytułu swojej dotychczasowej pracy w Spółce, z uwzględnieniem wzrostu podstawy odpisu w czasie i prawdopodobieństwa dożycia danego wieku oraz, w przypadku emerytów, wartość obecna przyszłych odpisów, z uwzględnieniem wzrostu podstawy odpisu w czasie i prawdopodobieństwa dożycia danego wieku.

Zasady rachunkowości

Instrumentem finansowym jest każdy kontrakt, który skutkuje powstaniem składnika aktywów finansowych u jednej jednostki i zobowiązania finansowego lub instrumentu kapitałowego u drugiej jednostki.

Aktywa finansowe

Aktywem finansowym jest każdy składnik aktywów mający postać:

• środków pieniężnych,

• instrumentu kapitałowego innej jednostki,

• umownego prawa do:

- otrzymania środków pieniężnych lub innego składnika aktywów finansowych od innej jednostki lub

- wymiany aktywów finansowych lub zobowiązań finansowych z inną jednostką na potencjalnie korzystnych warunkach lub

• kontraktu, który będzie rozliczony lub może być rozliczony przez jednostkę we własnych instrumentach kapitałowych i jest:

- instrumentem niepochodnym, z którego wynika lub może wynikać obowiązek przyjęcia przez jednostkę zmiennej liczby własnych instrumentów kapitałowych lub

- instrumentem pochodnym, który będzie rozliczony lub może być rozliczony w inny sposób, niż przez wymianę ustalonej kwoty środków pieniężnych lub innego składnika aktywów finansowych na ustaloną liczbę własnych instrumentów kapitałowych jednostki. Z tego powodu, własne instrumenty kapitałowe nie obejmują instrumentów, które same są umowami o przyszłe otrzymanie lub wydanie własnych instrumentów kapitałowych przez jednostkę.

Klasyfikacja aktywów finansowych

Aktywa finansowe klasyfikowane są do następujących kategorii wyceny:

- wyceniane według zamortyzowanego kosztu,

- wyceniane w wartości godziwej przez wynik finansowy,

Wyceniane w wartości godziwej przez inne całkowite dochody.

Spółka klasyfikuje składnik aktywów finansowych na podstawie modelu biznesowego w zakresie zarządzania aktywami finansowymi oraz charakterystyki wynikających z umowy przepływów pieniężnych dla składnika aktywów finansowych. Spółka dokonuje reklasyfikacji inwestycji w instrumenty dłużne wtedy i tylko wtedy, gdy zmianie ulega model zarządzania tymi aktywami.

Wycena na moment początkowego ujęcia

Z wyjątkiem niektórych należności z tytułu dostaw i usług, w momencie początkowego ujęcia jednostka wycenia składnik aktywów finansowych w jego wartości godziwej, którą w przypadku aktywów finansowych niewycenianych w wartości godziwej przez wynik finansowy powiększa się o koszty transakcyjne, które można bezpośrednio przypisać do nabycia tych aktywów finansowych.

Zaprzestanie ujmowania

Aktywa finansowe wyłącza się z ksiąg rachunkowych, w sytuacji gdy:

- prawa do uzyskania przepływów pieniężnych z aktywów finansowych wygasły, lub

- prawa do uzyskania przepływów pieniężnych z aktywów finansowych zostały przeniesione a Spółka dokonała przeniesienia zasadniczo całego ryzyka i wszystkich pożytków z tytułu ich własności.

Wycena po początkowym ujęciu

Dla celów wyceny po początkowym ujęciu, aktywa finansowe klasyfikowane są do jednej z czterech kategorii:

• instrumenty dłużne wyceniane w zamortyzowanym koszcie,

• instrumenty dłużne wyceniane w wartości godziwej przez inne całkowite dochody,

• instrumenty kapitałowe wyceniane w wartości godziwej przez inne całkowite dochody,

• aktywa finansowe wyceniane w wartości godziwej przez wynik finansowy.

Instrumenty dłużne – aktywa finansowe wyceniane w zamortyzowanym koszcie

Składnik aktywów finansowych wycenia się w zamortyzowanym koszcie, jeśli spełnione są oba poniższe warunki:

- składnik aktywów finansowych jest utrzymywany zgodnie z modelem biznesowym, którego celem jest utrzymywanie aktywów finansowych dla uzyskiwania przepływów pieniężnych wynikających z umowy, oraz

- warunki umowy dotyczącej składnika aktywów finansowych powodują powstawanie w określonych terminach przepływów pieniężnych, które są jedynie spłatą kwoty głównej i odsetek od kwoty głównej pozostałej do spłaty.

Do kategorii aktywów finansowych wycenianych w zamortyzowanym koszcie Spółka klasyfikuje należności handlowe oraz środki pieniężne i ich ekwiwalenty.

Instrumenty dłużne – aktywa finansowe wyceniane w wartości godziwej przez inne całkowite dochody

Składnik aktywów finansowych wycenia się w wartości godziwej przez inne całkowite dochody, jeśli spełnione są oba poniższe warunki:

• składnik aktywów finansowych jest utrzymywany zgodnie z modelem biznesowym, którego celem jest zarówno otrzymywanie przepływów pieniężnych wynikających z umowy, jak i sprzedaż składników aktywów finansowych; oraz

• warunki umowy dotyczącej składnika aktywów finansowych powodują powstawanie w określonych terminach przepływów pieniężnych, które są jedynie spłatą kwoty głównej i odsetek od kwoty głównej pozostałej do spłaty.

Przychody z tytułu odsetek, różnice kursowe oraz zyski i straty z tytułu utraty wartości ujmowane są w wyniku finansowym i obliczane w taki sam sposób jak w przypadku aktywów finansowych wycenianych zamortyzowanym kosztem. Pozostałe zmiany wartości godziwej ujmowane są w przez inne całkowite dochody. W momencie zaprzestania ujmowania składnika aktywów finansowych łączny zysk lub strata uprzednio rozpoznana w innych całkowitych dochodach zostają przeklasyfikowane z pozycji kapitału własnego do wyniku finansowego.

Na dzień 31 grudnia 2020 r. Spółka nie posiadała instrumentów dłużnych wycenianych w wartości godziwej przez inne całkowite dochody.

Instrumenty kapitałowe – aktywa finansowe wyceniane w wartości godziwej przez inne całkowite dochody

W momencie początkowego ujęcia Spółka może dokonać nieodwołalnego wyboru dotyczącego ujmowania w innych całkowitych dochodach późniejszych zmian wartości godziwej inwestycji w instrument kapitałowy, który nie jest przeznaczony do obrotu ani nie jest warunkową zapłatą ujętą przez jednostkę przejmującą w ramach połączenia jednostek, do którego ma zastosowanie MSSF 3. Wybór taki dokonywany jest oddzielnie dla każdego instrumentu kapitałowego. Spółka nie podjęła decyzji o takim ujmowaniu instrumentów kapitałowych. Skumulowane zyski lub straty poprzednio ujęte w innych całkowitych dochodach nie podlegają przeklasyfikowaniu do wyniku finansowego. Dywidendy ujmowane są w sprawozdaniu z całkowitych dochodów wtedy, gdy powstaje uprawnienie jednostki do otrzymania dywidendy, chyba że dywidendy te w oczywisty sposób stanowią odzyskanie części kosztów inwestycji.

Aktywa finansowe wyceniane w wartości godziwej przez wynik finansowy

Składniki aktywów finansowych, które nie spełniają kryteriów wyceny według zamortyzowanego kosztu lub w wartości godziwej przez inne całkowite dochody, wycenia się w wartości godziwej przez wynik finansowy.

Zysk lub stratę z wyceny inwestycji dłużnych do wartości godziwej ujmuje się w wyniku finansowym.

Dywidendy ujmowane są w Przychodach finansowych w sprawozdaniu z całkowitych dochodów wtedy, gdy powstaje uprawnienie jednostki do otrzymania dywidendy. Do kategorii instrumentów kapitałowych wycenianych w wartości godziwej przez wynik finansowy Spółka klasyfikuje nienotowane instrumenty kapitałowe.

W sytuacji, gdy Spółka:

- posiada ważny tytuł prawny do dokonania kompensaty ujętych kwot oraz

- zamierza rozliczyć się w kwocie netto albo jednocześnie zrealizować składnik aktywów i wykonać zobowiązanie, składnik aktywów finansowych i zobowiązanie finansowe kompensuje się i wykazuje w sprawozdaniu finansowym w kwocie netto.

Środki pieniężne i ich ekwiwalenty

Środki pieniężne i ich ekwiwalenty obejmują środki pieniężne w kasie oraz depozyty bankowe na żądanie o początkowym okresie zapadalności do trzech miesięcy. Saldo środków pieniężnych i ich ekwiwalentów wykazane w sprawozdaniu z przepływów pieniężnych składa się z określonych powyżej środków pieniężnych i ich ekwiwalentów, pomniejszonych dodatkowo o niespłacone kredyty w rachunkach bieżących, stanowiących integralną część systemu zarządzania środkami pieniężnymi Spółki.

Należności finansowe i pozostałe

Należności finansowe i pozostałe są aktywami finansowymi o ustalonych lub możliwych do ustalenia płatnościach, które nie są notowane na aktywnym rynku. Takie aktywa są początkowo ujmowane według wartości godziwej powiększonej o bezpośrednio dające się przyporządkować koszty transakcyjne. Wycena należności finansowych w terminie późniejszym odbywa się według zamortyzowanego kosztu, z zastosowaniem metody efektywnej stopy procentowej, po pomniejszeniu o ewentualne odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości.

Spółka S.A. jest uczestnikiem systemu wspólnego zarządzania płynnością finansową cash pooling Grupy Kapitałowej PGE Polska Grupa Energetyczna S.A. W ramach systemu cash pooling spółki Grupy udostępniają własną nadwyżkę finansową innym spółkom lub w razie niedoboru gotówki korzystają ze środków udostępnianych przez pozostałych uczestników.

Transakcje w ramach systemu cash pooling ujmowane są jako transakcje z jednostkami powiązanymi, w których drugą stroną transakcji jest spółka pełniąca rolę agenta. Środki z tytułu cash poolingu prezentowane są jako krótkoterminowe aktywa finansowe w kategorii należności z tytułu dostaw i usług oraz pozostałe, a zobowiązania z tytułu systemu cash pooling prezentowane są jako krótkoterminowe zobowiązania finansowe w kategorii zobowiązania finansowe wyceniane według zamortyzowanego kosztu.

Zobowiązania finansowe

Spółka dzieli zobowiązania na następujące kategorie:

- zobowiązania finansowe wyceniane w wartości godziwej przez wynik finansowy,

- pozostałe zobowiązania finansowe, wyceniane na kolejne dni sprawozdawcze wg skorygowanej ceny nabycia (tj. według zamortyzowanego kosztu).

Do zobowiązań finansowych wycenianych w wartości godziwej przez wynik finansowy zaliczane są zobowiązania sklasyfikowane jako przeznaczone do obrotu lub które przy początkowym ujęciu zostały wyznaczone jako wyceniane w wartości godziwej przez wynik finansowy. Do tej kategorii zobowiązań w szczególności zaliczone są:

- instrumenty pochodne,

- wydzielone wbudowane instrumenty pochodne.

Do pozostałych zobowiązań finansowych jednostka zalicza:

- zobowiązania z tytułu dostaw i usług (w tym efekt doszacowania),

- wyemitowane obligacje i inne papiery dłużne,

- oprocentowane kredyty i pożyczki,

- zobowiązania z tytułu leasingu,

- zobowiązania z tytułu zakupu rzeczowych aktywów trwałych,

- otrzymane kaucje i wadia.

Spółka wyłącza z ksiąg zobowiązanie finansowe, kiedy zobowiązanie zostanie spłacone, umorzone lub ulegnie przedawnieniu. Aktywa i zobowiązania finansowe kompensuje się ze sobą i wykazuje w sprawozdaniu z sytuacji finansowej w kwocie netto, wyłącznie jeśli Spółka posiada ważny prawnie tytuł do kompensaty określonych aktywów i zobowiązań finansowych lub zamierza rozliczyć daną transakcję w wartości netto poddanych kompensacie składników aktywów i zobowiązań finansowych lub zamierza jednocześnie podlegające kompensacie aktywa finansowe zrealizować, a zobowiązania finansowe rozliczyć. Spółka klasyfikuje zobowiązania finansowe niebędące instrumentami pochodnymi do kategorii innych zobowiązań finansowych. Tego typu zobowiązania finansowe początkowo ujmowane są w wartości godziwej powiększonej o dające się bezpośrednio przyporządkować koszty transakcyjne. Po początkowym ujęciu zobowiązania te wyceniane są według zamortyzowanego kosztu przy użyciu metody efektywnej stopy procentowej.

Instrumenty, z których Spółka korzysta w celu zabezpieczenia się przed ryzykiem związanym ze zmianami cen praw do emisji CO₂ oraz kursów wymiany walut, to przede wszystkim kontrakty na zakup uprawnień do emisji CO₂ typu forward, kontrakty na zamianę praw do emisji CO₂ EUA na CER (SWAP) oraz kontrakty walutowe typu forward. Tego rodzaju pochodne instrumenty finansowe są wyceniane do wartości godziwej. Instrumenty pochodne wykazuje się jako aktywa, gdy ich wartość jest dodatnia, lub jako zobowiązania, gdy ich wartość jest ujemna.

Wartość godziwa kontraktów na zakup praw do emisji CO₂ typu forward oraz kontraktów na zamianę praw do emisji CO₂ EUA na CER (SWAP) jest ustalana poprzez odniesienie do bieżących kursów terminowych występujących przy kontraktach o podobnym terminie zapadalności. Wartość godziwa walutowych kontraktów forward jest ustalana na podstawie notowań rynkowych, jeśli są dostępne. Jeżeli notowania nie są dostępne, to wartość godziwa jest szacowana poprzez dyskontowanie różnicy pomiędzy kursem terminowym wynikającym z kontraktu, a kursem terminowym na dzień wyceny.

Akcje zwykłe

Akcje zwykłe ujmuje się w kapitale własnym. Koszty bezpośrednio związane z emisją akcji zwykłych, skorygowane o wpływ podatków, pomniejszają wartość kapitału.