(i) stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie
praw, które konsument wywodzi z tej dyrektywy, jest uzależnione od złożenia przez tego
konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on, po pierwsze, że nie wyraża
zgody na utrzymanie w mocy tego warunku, po drugie, że jest świadomy z jednej strony faktu,
że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z
drugiej – konsekwencji tego uznania nieważności, i po trzecie, że wyraża zgodę na uznanie
tej umowy za nieważną;
(ii) stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu
zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o
równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa ta pozostała
w mocy.
Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zakończył
sprawę zarejestrowaną pod sygnaturą C-756/22 zainicjowaną przez Sąd Okręgowy w Warszawie w
sprawie z powództwa Banku Millennium i orzekł, że przepisy Dyrektywy 93/13 należy interpretować
w ten sposób, że w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez
instytucję bankową za nieważną w całości ze względu na to, że umowa ta zawiera nieuczciwe warunki,
bez których nie może ona dalej obowiązywać, stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa
państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta zwrotu
kwot innych niż kapitał wpłacony na poczet wykonania tej umowy oraz ustawowe odsetki za
opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty.
W dniu 14 grudnia 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydal wyrok w sprawie
zarejestrowanej pod sygnaturą C-28/22 skierowaną przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie
przeciwko byłemu Getin Noble Bankowi. Trybunał orzekł, że:
(i) przepisy Dyrektywy Rady 93/13 w związku z zasadą skuteczności należy interpretować w ten
sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą w
następstwie uznania za nieważną umowy kredytu hipotecznego zawartej przez przedsiębiorcę
z konsumentem z uwagi na zawarte w tej umowie nieuczciwe warunki termin przedawnienia
roszczeń tego przedsiębiorcy wynikających z nieważności rzeczonej umowy rozpoczyna bieg
dopiero od dnia, w którym staje się ona trwale bezskuteczna, podczas gdy termin
przedawnienia roszczeń tego konsumenta wynikających z nieważności tej umowy rozpoczyna
bieg w chwili, w której dowiedział się on lub powinien dowiedzieć się o nieuczciwym
charakterze warunku powodującego tę nieważność;
(ii) przepisy Dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na
przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą na przedsiębiorcy, który
zawarł umowę kredytu hipotecznego z konsumentem, nie spoczywa obowiązek sprawdzenia,
czy konsument ten ma wiedzę o skutkach usunięcia nieuczciwych warunków zawartych w tej
umowie lub o niemożności zachowania mocy wiążącej owej umowy w przypadku usunięcia
tych warunków;
(iii) przepisy Dyrektywy 93/13 w związku z zasadą skuteczności należy interpretować w ten
sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą, w
sytuacji gdy umowa kredytu hipotecznego zawarta przez przedsiębiorcę z konsumentem nie
może już pozostać wiążąca po usunięciu nieuczciwych warunków zawartych w tej umowie,
przedsiębiorca ten może powołać się na prawo zatrzymania umożliwiające mu uzależnienie
zwrotu świadczeń otrzymanych od tego konsumenta od przedstawienia przez niego oferty
zwrotu świadczeń, które sam otrzymał od tego przedsiębiorcy, lub gwarancji zwrotu tych
ostatnich świadczeń, jeżeli wykonanie przez tego samego przedsiębiorcę tego prawa
zatrzymania powoduje utratę przez rzeczonego konsumenta prawa do uzyskania odsetek za
opóźnienie od momentu upływu terminu nałożonego na danego przedsiębiorcę do wykonania
zobowiązania umownego po tym, jak przedsiębiorca ten otrzyma wezwanie do zwrotu
świadczeń zapłaconych jemu w wykonaniu tej umowy.