(i)  stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie 
praw, które konsument wywodzi z tej dyrektywy,  jest uzależnione od złożenia przez tego 
konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on, po pierwsze, że nie wyraża 
zgody na utrzymanie w mocy tego warunku, po drugie, że jest świadomy z jednej strony faktu, 
że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z 
drugiej – konsekwencji tego uznania nieważności, i po trzecie, że wyraża zgodę na uznanie 
tej umowy za nieważną; 
(ii)  stoją  na  przeszkodzie  temu,  aby  rekompensata  żądana  przez  danego  konsumenta  z  tytułu 
zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o 
równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa ta pozostała 
w mocy. 
Postanowieniem  z  dnia  11  grudnia  2023  r.  Trybunał  Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej  zakończył 
sprawę zarejestrowaną  pod sygnaturą C-756/22  zainicjowaną przez Sąd  Okręgowy  w Warszawie w 
sprawie z powództwa Banku Millennium i orzekł, że przepisy Dyrektywy 93/13 należy interpretować 
w ten sposób, że w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez 
instytucję bankową za nieważną w całości ze względu na to, że umowa ta zawiera nieuczciwe warunki, 
bez których nie może ona dalej obowiązywać, stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa 
państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta zwrotu 
kwot  innych  niż  kapitał  wpłacony  na  poczet  wykonania  tej  umowy  oraz  ustawowe  odsetki  za 
opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty. 
W  dniu  14  grudnia  2023  r.  Trybunał  Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej  wydal  wyrok  w  sprawie 
zarejestrowanej  pod  sygnaturą  C-28/22  skierowaną  przez  Sąd  Okręgowy  w  Warszawie  w  sprawie 
przeciwko byłemu Getin Noble Bankowi. Trybunał orzekł, że: 
(i)  przepisy Dyrektywy Rady 93/13 w związku z zasadą skuteczności należy interpretować w ten 
sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą w 
następstwie uznania za nieważną umowy kredytu hipotecznego zawartej przez przedsiębiorcę 
z konsumentem z uwagi na zawarte w tej umowie nieuczciwe warunki termin przedawnienia 
roszczeń tego przedsiębiorcy wynikających z nieważności rzeczonej umowy rozpoczyna bieg 
dopiero  od  dnia,  w  którym  staje  się  ona  trwale  bezskuteczna,  podczas  gdy  termin 
przedawnienia roszczeń tego konsumenta wynikających z nieważności tej umowy rozpoczyna 
bieg  w  chwili,  w  której  dowiedział  się  on  lub  powinien  dowiedzieć  się  o  nieuczciwym 
charakterze warunku powodującego tę nieważność; 
(ii)  przepisy  Dyrektywy  93/13  należy  interpretować  w  ten  sposób,  że  nie  stoją  one  na 
przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą na przedsiębiorcy, który 
zawarł umowę kredytu hipotecznego z konsumentem, nie spoczywa obowiązek sprawdzenia, 
czy konsument ten ma wiedzę o skutkach usunięcia nieuczciwych warunków zawartych w tej 
umowie lub o niemożności zachowania mocy wiążącej owej umowy w  przypadku usunięcia 
tych warunków; 
(iii)  przepisy  Dyrektywy  93/13  w  związku  z  zasadą  skuteczności  należy  interpretować  w  ten 
sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą, w 
sytuacji gdy umowa kredytu hipotecznego zawarta przez przedsiębiorcę z konsumentem nie 
może już pozostać wiążąca po usunięciu nieuczciwych warunków zawartych w tej umowie, 
przedsiębiorca ten może powołać się na prawo zatrzymania umożliwiające mu uzależnienie 
zwrotu  świadczeń  otrzymanych  od  tego  konsumenta  od  przedstawienia  przez  niego  oferty 
zwrotu  świadczeń,  które  sam  otrzymał  od  tego  przedsiębiorcy,  lub gwarancji  zwrotu  tych 
ostatnich  świadczeń,  jeżeli  wykonanie  przez  tego  samego  przedsiębiorcę  tego  prawa 
zatrzymania powoduje utratę przez rzeczonego konsumenta prawa do uzyskania odsetek za 
opóźnienie od momentu upływu terminu nałożonego na danego przedsiębiorcę do wykonania 
zobowiązania  umownego  po  tym,  jak  przedsiębiorca  ten  otrzyma  wezwanie  do  zwrotu 
świadczeń zapłaconych jemu w wykonaniu tej umowy.