•
określenie maksymalnego poziomu wskaźnika DSTI/DSI, LTV, oraz minimalnego poziomu wkładu własnego
dla określonych produktów, rodzajów transakcji,
•
opracowanie zasad podejmowania decyzji kredytowych oraz zarządzanie kompetencjami kredytowymi,
•
zarządzanie zasadami:
−
określania miar ryzyka z zastosowaniem modeli ryzyka wykorzystywanych w Banku,
−
weryfikowania terminowości spłat,
−
monitorowania sytuacji ekonomiczno-finansowej klienta,
−
monitorowania spełnienia przez klienta warunków umownych,
−
monitorowania innych zdefiniowanych sygnałów ostrzegawczych,
−
przyjmowania i monitorowania zabezpieczeń przyjętych przez Bank,
−
wykorzystania i monitorowania limitów dostępnych w Banku.
•
zasady tworzenia odpisów aktualizujących z tytułu utraty wartości ekspozycji kredytowych i rezerw
na zobowiązania pozabilansowe,
•
zarządzanie ryzykiem kredytowym klientów z portfela w Etapie 3.
W ramach procesu udzielania i zarządzania indywidualnie istotnymi ekspozycjami kredytowymi realizowane są
następujące działania:
−
ocena ryzyka klienta i transakcji,
−
podjęcie decyzji kredytowej,
−
monitoring,
−
restrukturyzacja i windykacja.
Ocena ryzyka klienta i transakcji
Do najważniejszych elementów w ramach oceny ryzyka kredytowego klienta i transakcji należą:
•
ocena wiarygodności kredytowej klienta,
•
ocena zdolności kredytowej (ocena ilościowa),
•
ocena zabezpieczenia,
•
ocena ryzyka transakcji.
Ocena wiarygodności kredytowej klienta
Wiarygodność kredytową klienta Bank ocenia poprzez:
−
weryfikację spełnienia kryteriów minimalnych,
−
wyznaczenie ratingu lub scoringu klienta odpowiednio w procesie ratingowym lub scoringowym.
Pomiar ryzyka klienta w procesie ratingowym lub scoringowym bazuje na szacowanym PD (prawdopodobieństwie
defaultu). Warunkiem udostępnienia klientowi finansowania jest ustalenie dla klienta ratingu lub oceny scoringowej
na określonym minimalnym poziomie dla danego typu klienta, procesu kredytowego lub produktu.
Ocenę wiarygodności kredytowej klienta korporacyjnego w procesie ratingowym dokonuje się w oparciu o:
−
rating nadawany podmiotom wnioskującym o zaangażowanie kredytowe, udzielającym zabezpieczenia
(np. poręczyciele, gwaranci) oraz innym podmiotom, jeżeli wymaga tego specyfika zabezpieczenia lub
transakcji (np. dłużnicy wierzytelności scedowanej na Bank),
−
zasadę „dwóch par oczu”, tj. między innymi:
▪
funkcje komercyjne są oddzielone od funkcji zatwierdzania ratingu, którą realizują jednostki Pionu
Ryzyka, lub
▪
zasady działania automatycznych modeli ratingowych, które są zatwierdzane przez Komitet Polityki
Kredytowej.
Ocenę wiarygodności kredytowej klienta detalicznego przeprowadza się w oparciu o:
−
punktową ocenę ryzyka kredytowego (scoring),
−
analizę historii obsługi zobowiązań w Banku oraz w innych instytucjach finansowych,
−
cechy kredytobiorcy mające istotny wpływ na wywiązywanie się z zaciągniętych zobowiązań kredytowych
(analiza jakościowa), np.:
▪
cechy osobowe klienta: wiek, stan cywilny, liczba osób będących na jego utrzymaniu, status
mieszkaniowy i majątkowy, wykształcenie, staż pracy, forma zatrudnienia, wykonywany zawód, itp.,
▪
historia współpracy klienta z Bankiem: okres współpracy oraz historia prowadzenia rachunku.
W Banku stosowane są modele scoringowe (modele aplikacyjne, behawioralne oraz scoring BIK) oddające
statystyczny poziom ryzyka klienta. Stosowane modele oceny wiarygodności kredytowej klienta podlegają
cyklicznemu monitoringowi oraz walidacji w celu zapewnienia dobrej jakości tych narzędzi.