Spółka jako leasingobiorca identyfikuje dwie główne kategorie umów leasingu:
• nieruchomości: biura;
• pozostałe najmy: infrastruktura serwerowa.
Spółka na moment początkowego ujęcia ujmuje zobowiązania z tytułu leasingu wycenione w wartości bieżącej pozostałych
opłat leasingowych oraz składniki aktywów z tytułu prawa do użytkowania w kwocie równej zobowiązaniom z tytułu leasingu.
Przy obliczaniu wartości bieżącej opłat leasingowych Spółka stosuje krańcową stopę procentową leasingobiorcy w dniu
rozpoczęcia leasingu, jeżeli stopy procentowej leasingu nie można z łatwością ustalić. Po dacie rozpoczęcia kwota zobowiązań
z tytułu leasingu zostaje zwiększona w celu odzwierciedlenia odsetek i zmniejszona o dokonane płatności leasingowe. Ponadto
wartość bilansowa zobowiązań z tytułu leasingu podlega ponownej wycenie w przypadku zmiany okresu leasingu, zmiany
zasadniczo stałych opłat leasingowych lub zmiany osądu odnośnie do zakupu aktywów bazowych. Aktywa, po początkowym
ujęciu, podlegają wycenie według modelu kosztowego (tj. wartość początkowa pomniejszona o amortyzację). Spółka
amortyzuje aktywa z tyt. prawa do użytkowania metodą liniową od daty rozpoczęcia do końca okresu użytkowania prawa do
użytkowania lub do końca okresu leasingu, w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza. Odsetki od zobowiązań
z tytułu leasingu ujmowane są w wyniku finansowym z wyjątkiem przypadku, gdy spełniają kryteria kapitalizacji w wartości
bilansowej budowanego aktywa, które jest finansowane tym zobowiązaniem.
Spółka stosuje dopuszczone standardem praktyczne rozwiązania dotyczące leasingów krótkoterminowych oraz leasingów,
w których bazowy składnik aktywów jest niskiej wartości. W odniesieniu do takich umów zamiast ujmować aktywa z tytułu
prawa do użytkowania i zobowiązania z tytułu leasingu, opłaty leasingowe ujmuje się w wyniku metodą liniową w trakcie okresu
leasingu.
Spółka posiada umowy leasingu, które przekształciły się w umowy na czas nieokreślony, w których obie strony dysponują opcją
wypowiedzenia. Ustalając okres leasingu, Spółka określa okres egzekwowalności umowy. Leasing przestaje być egzekwowalny,
gdy zarówno leasingobiorca, jak i leasingodawca mają prawo wypowiedzenia umowy bez konieczności uzyskania zezwolenia
drugiej strony bez ponoszenia kar większych niż nieznaczące. Spółka ocenia istotność szeroko rozumianych kar, tzn. poza
kwestiami stricte umownymi bądź finansowymi, uwzględnia wszelkie inne istotne czynniki ekonomiczne zniechęcające do
wypowiedzenia umowy (np. istotne inwestycje w przedmiocie leasingu, dostępność rozwiązań alternatywnych, koszty
relokacji). Jeśli ani Spółka jako leasingobiorca, ani leasingodawca nie poniesie istotnej kary za wypowiedzenie (rozumianej
szeroko), leasing przestaje być egzekwowalny i jego okres stanowi okres wypowiedzenia. Natomiast w sytuacji, gdy
którakolwiek ze stron – zgodnie z profesjonalnym osądem – poniesie istotną karę za wypowiedzenie (rozumianą szeroko),
Spółka określa okres leasingu jako wystarczająco pewny (czyli okres, co do którego można z wystarczającą pewnością założyć,
że umowa będzie trwać).
Spółka zdecydowała się uwzględniać aktywa z tytułu prawa do użytkowania w ramach tej samej pozycji sprawozdawczej,
w ramach której przedstawione zostałyby aktywa, gdyby były własnością leasingobiorcy. Oznacza to, że aktywa z tytułu prawa
do użytkowania prezentowane są w linii „Rzeczowe aktywa trwałe”.
Spółka jako leasingodawca
W przypadku, gdy Spółka działa jako leasingodawca, umowa traktowana jest jako leasing finansowy, jeżeli następuje
przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków wynikających z posiadania bazowego składnika aktywów. Jeżeli nie następuje
przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków wynikających z posiadania bazowego składnika aktywów umowa traktowana
jest jako leasing operacyjny.
Spółka posiada umowy leasingu, w których następuje przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków wynikających
z posiadania bazowego składnika aktywów, a Spółka funkcjonuje jako leasingodawca będący producentem. W dacie
rozpoczęcia Spółka ujmuje:
• przychody będące wartością godziwą bazowego składnika aktywów lub jeżeli ich kwota jest niższa od wartości godziwej,
wartością bieżącą opłat leasingowych przypisanych Spółce, dyskontowanych z zastosowaniem rynkowej stopy
procentowej,
• koszt sprzedaży będący kosztem lub wartością bilansową, jeżeli są różne, bazowego składnika aktywów pomniejszony
o wartość bieżącą niegwarantowanej wartości końcowej, oraz
• zysk lub stratę ze sprzedaży (które stanowią różnicę między przychodami i kosztami sprzedaży) zgodnie z polityką Spółki
w zakresie zwykłych sprzedaży, do których ma zastosowanie MSSF 15. Leasingodawca będący producentem lub
pośrednikiem ujmuje zyski lub straty ze sprzedaży dotyczące leasingu finansowego w dacie rozpoczęcia, niezależnie od
tego, czy leasingodawca przenosi bazowy składnik aktywów jak określono w MSSF 15.