SANWIL HOLDING SPÓŁKA AKCYJNA
SPRAWOZDANIE FINANSOWE ZA 2024 r.
18
Nakłady poniesione na prace rozwojowe wykonane w ramach danego przedsięwzięcia są przenoszone na kolejny okres,
jeżeli można uznać, że zostaną one w przyszłości odzyskane. Po początkowym ujęciu nakładów na prace rozwojowe,
stosuje się model kosztu historycznego wymagający, aby składniki aktywów były ujmowane według cen nabycia
pomniejszonych o skumulowaną amortyzację i skumulowane odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości. Wszelkie
nakłady przeniesione na kolejny okres są amortyzowane przez przewidywany okres uzyskiwania przychodów ze
sprzedaży z danego przedsięwzięcia. Koszty prac rozwojowych są poddawane ocenie pod kątem ewentualnej utraty
wartości corocznie jeśli składnik aktywów nie został jeszcze oddany do użytkowania, lub częściej, gdy w ciągu okresu
sprawozdawczego pojawi się przesłanka utraty wartości wskazująca na to, że ich wartość bilansowa może nie być
możliwa do odzyskania.
Rozgraniczając prace rozwojowe od prac badawczych Spółka bierze pod uwagę następujące czynniki, które muszą być
spełnione, aby możliwe było ujęcie nakładów na prace rozwojowe jako wartości niematerialne:
− istnienie technicznej możliwości ukończenia oraz zamiar ukończenia składnika aktywów tak, aby można
byłoby go przeznaczyć do użytkowania lub sprzedaży,
− posiadanie zdolności do użytkowania lub sprzedaży składnika wartości niematerialnych i prawnych,
− dostępność środków niezbędnych do ukończenia oraz możliwość wiarygodnego określenia nakładów,
− istnienie sposobu wdrożenia i możliwości zastosowania z uwzględnieniem istnienia rynku na dany produkt.
Dotacje do aktywów
Dotacje państwowe, łącznie z dotacjami niepieniężnymi, ujmowane są w sprawozdaniu finansowym, kiedy zachodzi
pewność, iż jednostka spełnia warunki związane z dotacjami oraz że dotacje będą otrzymane. Dotacje są ujmowane
w sprawozdaniu finansowym w sposób zapewniający współmierność z odnośnymi kosztami, które dotacje mają
w zamierzeniu kompensować.
Nieruchomości inwestycyjne
Początkowe ujęcie nieruchomości inwestycyjnych następuje według ceny nabycia z uwzględnieniem kosztów
transakcji. Wartość bilansowa nieruchomości inwestycyjnych obejmuje koszt wymiany części składowej nieruchomości
inwestycyjnej w chwili jego poniesienia, o ile spełnione są kryteria ujmowania, i nie obejmuje kosztów bieżącego
utrzymania tych nieruchomości.
Po początkowym ujęciu, nieruchomości inwestycyjne są wykazywane według wartości godziwej. Zyski lub straty
wynikające ze zmian wartości godziwej nieruchomości inwestycyjnych są ujmowane w zysku lub stracie w tym okresie,
w którym powstały.
Nieruchomości inwestycyjne są usuwane z bilansu w przypadku ich zbycia lub w przypadku stałego wycofania danej
nieruchomości inwestycyjnej z użytkowania, gdy nie są spodziewane żadne przyszłe korzyści z jej sprzedaży. Wszelkie
zyski lub straty wynikające z usunięcia nieruchomości inwestycyjnej z bilansu są ujmowane w zysku lub stracie w tym
okresie, w którym dokonano takiego usunięcia.
Przeniesienia aktywów do nieruchomości inwestycyjnych dokonuje się tylko wówczas, gdy następuje zmiana sposobu
ich użytkowania potwierdzona przez zakończenie użytkowania składnika aktywów przez właściciela lub zawarcie
umowy leasingu operacyjnego. Jeżeli składnik aktywów wykorzystywany przez właściciela Spółkę staje się
nieruchomością inwestycyjną, Spółka stosuje zasady opisane w części Rzeczowe aktywa trwałe aż do dnia zmiany
sposobu użytkowania tej nieruchomości.
W przypadku przeniesienia nieruchomości z zapasów do nieruchomości inwestycyjnych, różnicę między wartością
godziwą nieruchomości ustaloną na dzień przeniesienia, a jej poprzednią wartością bilansową ujmuje się
w sprawozdaniu z całkowitych dochodów jako zysk lub stratę.
W przypadku przeniesienia nieruchomości inwestycyjnej wykazywanej w wartości godziwej do nieruchomości
zajmowanych przez właściciela lub do zapasów, zakładany koszt tej nieruchomości, który zostanie przyjęty dla celów
jej ujęcia zgodnie z MSR 16 lub MSR 2, jest równy wartości godziwej tej nieruchomości ustalonej na dzień zmiany
sposobu jej użytkowania.
Ujęcie przeniesienia z zapasów do nieruchomości inwestycyjnych traktuje się analogicznie do sprzedaży zapasów.
Gdy Spółka zakończy budowę, przeprowadzane we własnym zakresie dostosowywanie nieruchomości inwestycyjnej
lub nieruchomość inwestycyjną przeznacza do sprzedaży, różnicę między ustaloną na ten dzień wartością godziwą tej
nieruchomości a jej poprzednią wartością bilansową ujmuje się w sprawozdaniu z całkowitych dochodów.
Składniki aktywów użytkowane na podstawie umów leasingu
Przy podpisaniu umowy Spółka ocenia, czy umowa jest leasingiem lub czy zawiera leasing. Umowa jest leasingiem lub
zawiera leasing, jeżeli na jej mocy przekazuje się prawo do kontroli użytkowania zidentyfikowanego składnika
aktywów na dany okres, w zamian za wynagrodzenie. W dacie rozpoczęcia leasingu Spółka ujmuje składnik aktywów z
tytułu prawa do użytkowania oraz zobowiązanie z tytułu leasingu. W dacie rozpoczęcia Spółka wycenia zobowiązanie
z tytułu leasingu w wysokości wartości bieżącej opłat leasingowych pozostających do spłaty w tej dacie,
zdyskontowanych przy użyciu stopy zawartej w umowie leasingu lub krańcowej stopy procentowej, jeśli stopa
procentowa leasingu nie jest dostępna. Koszt składnika aktywów z tytułu prawa do użytkowania obejmuje kwotę
początkowej wyceny zobowiązania z tytułu leasingu, wszelkie opłaty leasingowe zapłacone w dacie rozpoczęcia