5.1.3. Nieruchomości Inwestycyjne  
 
Za nieruchomość inwestycyjne uznaje się nieruchomości (grunty, budynki), które Spółka traktuje jako 
źródło  przychodów  z  czynszów  lub  utrzymuje  w  posiadaniu  ze  względu  na  przyrost  ich  wartości, 
względnie obie te korzyści. 
Przeniesienia aktywów do nieruchomości inwestycyjnych dokonuje się tylko wówczas, gdy następuje 
zmiana sposobu  ich użytkowania  potwierdzona przez zakończenie użytkowania składnika aktywów 
przez Spółkę. Początkowe ujęcie nieruchomości inwestycyjnych następuje wg ceny nabycia. 
Po początkowym ujęciu, nieruchomości inwestycyjne są wykazywane według wartości godziwej. Zyski 
lub straty wynikające ze zmian wartości godziwej nieruchomości inwestycyjnych są ujmowane w zysku 
lub stracie w tym okresie, w którym powstały, z uwzględnieniem powiązanego wpływu na podatek 
odroczony. 
Nieruchomości inwestycyjne usuwane są z bilansu w przypadku ich zbycia lub w przypadku stałego 
wycofania danej nieruchomości inwestycyjnej z użytkowania, gdy nie są spodziewane żadne przyszłe 
korzyści z jej sprzedaży. Wszelkie zyski i straty wynikające z usunięcia nieruchomości inwestycyjnej z 
bilansu ujmowane są w rachunku zysków i strat w okresie, w którym dokonano usunięcia. 
Przeniesienia aktywów do nieruchomości inwestycyjnych dokonuje się tylko wówczas, gdy następuje 
zmiana sposobu  ich użytkowania  potwierdzona przez zakończenie użytkowania składnika aktywów 
przez właściciela lub zawarcie umowy leasingu operacyjnego. Jeżeli składnik aktywów wykorzystywany 
przez właściciela -  Spółkę  staje  się  nieruchomością inwestycyjną, Spółka stosuje  zasady opisane w 
części Rzeczowe aktywa trwałe aż do dnia zmiany sposobu użytkowania tej nieruchomości.  
W  przypadku  przeniesienia  nieruchomości  inwestycyjnej  do  aktywów  wykorzystywanych  przez 
właściciela, domniemany koszt takiego składnika aktywów, który zostanie przyjęty do celów jego ujęcia 
w innej kategorii jest równy wartości godziwej nieruchomości ustalonej na dzień zmiany jej sposobu 
użytkowania. 
 
5.1.4. Wartości niematerialne 
 
Za wartości niematerialne uznaje się możliwe do zidentyfikowania niepieniężne składniki aktywów, nie 
posiadające  postaci  fizycznej.  W  szczególności  do  wartości  niematerialnych  zalicza  się  nabyte 
oprogramowanie  komputerowe,  nabyte  prawa  majątkowe,  autorskie  prawa  majątkowe,  prawa 
pokrewne, licencje, koncesje, prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych. 
Na  dzień  początkowego  ujęcia  wartości  niematerialne  wycenia  się  w  cenie  nabycia.  Cena  nabycia 
wartości niematerialnych nabytych w transakcji połączenia jednostek gospodarczych jest równa ich 
wartości godziwej na dzień połączenia. 
 
Na dzień bilansowy wartości niematerialne wycenia się w cenie nabycia pomniejszonej o skumulowaną 
kwotę odpisów amortyzacyjnych i kwotę odpisów aktualizujących z tytułu utraty wartości. 
Odpisów  amortyzacyjnych  od  wartości  niematerialnych  dokonuje  się  metodą  liniową  przez  okres 
przewidywanego użytkowania.  
Spółka nie posiada wartości niematerialnych o nieokreślonym okresie użytkowania. 
Amortyzację rozpoczyna  się,  gdy  składnik wartości  niematerialnych  jest  dostępny  do  użytkowania. 
Amortyzacji  wartości  niematerialnych  zaprzestaje  się  na  wcześniejszą  z  dat:  gdy  składnik  wartości