CIR: komunikat po posiedzeniu Rady Ministrów (komunikat)

-CIR informuje:

Podczas dzisiejszego posiedzenia rząd przyjął:

- projekt ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych,

- projekt ustawy o Służbie Ochrony Państwa,

- projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów.

Rada Ministrów zapoznała się z informacją o realizacji Narodowego Programu Mieszkaniowego.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, przedłożony przez ministra sportu i turystyki.

Przewidziano regulacje zwiększające bezpieczeństwo podróżnych korzystających nie tylko z tradycyjnych biur podróży, ale także konstruujących indywidualne pakiety wakacyjne za pośrednictwem internetu, dostosowane do własnych potrzeb.

Wprowadzono przepisy wdrażające do polskiego prawa dyrektywę w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych oraz rozwiązania poprawiające system zabezpieczeń podróżnych przed skutkami niewypłacalności organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych. Zmiany są konieczne, bo w praktyce (częściowo lub całkowicie) poza zakresem regulacji prawnych pozostają usługi turystyczne oferowane nowymi kanałami dystrybucji (korzystanie z ofert internetowych) oraz realizowane na potrzeby konkretnego klienta (indywidualizacja imprez turystycznych, łączenie różnych usług turystycznych).

Dyrektywa uniemożliwia dowolne kształtowanie przepisów projektu ustawy, gdyż jej celem było stworzenie spójnych i jednolitych rozwiązań prawnych dla wszystkich podmiotów funkcjonujących na rynku usług turystycznych w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Wdrożenie dyrektywy wymaga zmian w innych ustawach. Zasadnicze zmiany dotyczą ustawy o usługach turystycznych. Część przepisów tej ustawy zostanie uchylona, z kolei regulacje dotyczące Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego zostaną przeniesione do nowej ustawy – ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych. Do nowej ustawy przeniesione zostaną także – odpowiednio zmodyfikowane – przepisy dotyczące organizatorów turystyki, agentów turystycznych oraz pośredników turystycznych. W rezultacie „ustawa o usługach turystycznych” zostanie zmieniona na „ustawę o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych”, tak aby tytuł regulacji w pełni odzwierciedlał jej treść.

W projekcie ustawy określono warunki oferowania, sprzedaży i realizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych w Polsce oraz za granicą, jeżeli umowy z podróżnymi zawierane są przez przedsiębiorców mających siedzibę w naszym kraju, a także zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. Przepisy ustawy nie będą m.in. dotyczyć wyjazdów oferowanych, zamawianych i realizowanych okazjonalnie na zasadach niezarobkowych oraz wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych, a także podróży służbowych organizowanych na podstawie umowy generalnej.

Istotne regulacje zawarte w projekcie ustawy wynikają w dużej mierze z definicji pojęć w niej zawartych.

Zaproponowano szeroką definicję „przedsiębiorcy turystycznego” Na nowo zdefiniowano pojęcie „usługa turystyczna”. Będzie ono zawierać cztery elementy: 1) przewóz pasażerów (lotniczy, kolejowy, autokarowy, promowy, statkiem); 2) zakwaterowanie (np. w hotelu) w innych celach niż pobytowe, które nie jest nieodłącznym elementem przewozu pasażerów; 3) wynajem pojazdów samochodowych lub innych pojazdów silnikowych; 4) każda inna usługa świadczona podróżnym, która nie stanowi integralnej części wskazanych wyżej usług. W projekcie ustawy zdefiniowano także pojęcie „imprezy turystycznej” (połączenie co najmniej dwóch różnych rodzajów usług turystycznych na potrzeby tej samej podróży lub wakacji, spełniające warunki określone w ustawie) i coraz bardziej popularnych „powiązanych usług turystycznych” (nie stanowiące imprezy turystycznej połączenie co najmniej dwóch różnych rodzajów usług turystycznych nabytych na potrzeby tej samej podróży lub wakacji, objęte odrębnymi umowami z dostawcami tych usług, spełniające warunki wskazane w ustawie).

Projekt ustawy reguluje zasady funkcjonowania organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych oraz agentów turystycznych. Wskazano wymagania jakie podmioty te muszą spełnić, aby legalnie funkcjonować na rynku usług turystycznych. Chodzi m.in. o: posiadanie zabezpieczenia finansowego w formach przewidzianych ustawą (gwarancja bankowa lub ubezpieczeniowa, umowa ubezpieczenia na rzecz podróżnych, turystyczny rachunek powierniczy), odprowadzanie składek na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny, prowadzenie wykazu umów, wypełnianie obowiązków informacyjnych wobec podróżnych, które muszą zostać zrealizowane przed zawarciem umowy.

Poprawiono i doprecyzowano funkcjonujące rozwiązania prawne, w szczególności w obszarze zabezpieczeń podróżnych przed skutkami niewypłacalności organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych. W przypadku stwierdzenia niewypłacalności nałożono na tych przedsiębiorców obowiązek niezwłocznego poinformowania marszałka województwa o zaistniałej sytuacji przez złożenie (określonego w ustawie) oświadczenia oraz przedłożenia dokumentacji niezbędnej do zapewnienia powrotu podróżnych do kraju – jeśli przedsiębiorca nie realizuje tego obowiązku.

Określono zasady prowadzenia rejestrów i Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i Przedsiębiorców Ułatwiających Nabywanie Powiązanych Usług Turystycznych. Rejestry organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych będą prowadzone przez marszałków województw.

Zdecydowano, że minister sportu i turystyki będzie pełnił funkcję centralnego punktu kontaktowego ułatwiającego współpracę administracyjną i sprawowanie nadzoru nad organizatorami turystyki oraz przedsiębiorcami ułatwiającymi nabywanie powiązanych usług turystycznych, prowadzącymi działalność we wszystkich państwach, które implementowały dyrektywę. Minister ma także zapewniać sprawny przepływ informacji między państwami członkowskimi, które dotyczyć będą danych przedsiębiorców wpisanych do Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i Przedsiębiorców Ułatwiających Nabywanie Powiązanych Usług Turystycznych oraz posiadanych przez nich zabezpieczeń finansowych.

Do projektowanej ustawy przeniesiono w całości, ale z pewnymi modyfikacjami, obecnie funkcjonujące przepisy dotyczące Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. TFG pełni funkcję dodatkowego zabezpieczenia finansowego (na zwrot wpłat podróżnych) oraz na pokrycie kosztów sprowadzenia ich do kraju lub pokrycie kosztów kontynuacji imprezy turystycznej (tzw. II filar). Jeśli chodzi o tzw. I filar istniejącego systemu zabezpieczeń finansowych na wypadek niewypłacalności organizatorów turystyki, to pozostawiono go w dotychczasowym kształcie, wprowadzając jedynie niezbędne modyfikacje. Dodatkowo obejmie on przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych.

W projekcie ustawy precyzyjnie określono również konstrukcję i treść umowy o udział w imprezie turystycznej, w tym zakres obowiązków informacyjnych, zasad i podstaw dokonywania zmian tej umowy, a także kwestię jej realizacji oraz zasady odpowiedzialności za jej niewykonanie lub nienależyte wykonanie.

Projekt ustawy przewiduje również nakładanie kar za naruszanie przepisów ustawy. Mają być one wymierzane m.in. za zaniżanie składek na TFG lub prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług turystycznych bez posiadania zabezpieczenia finansowego na wypadek niewypłacalności. Za te naruszenia przewidziano kary: grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 3 lat.

Nowa ustawa ma obowiązywać od 1 lipca 2018 r.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o Służbie Ochrony Państwa, przedłożony przez ministra spraw wewnętrznych i administracji.

Powołana zostanie nowa formacja ochrony – Służba Ochrony Państwa (SOP), która zajmie się ochroną najważniejszych osób w państwie i zagranicznych delegacji (w tym rozpoznawaniem i zapobieganiem skierowanym przeciw nim przestępstwom), a także kluczowych obiektów dla funkcjonowania państwa. SOP zastąpi Biuro Ochrony Rządu (BOR).

Powołanie nowej formacji jest konieczne ze względu na charakter współczesnych zagrożeń w dziedzinie bezpieczeństwa (m.in. terroryzm międzynarodowy) oraz problemy związane z funkcjonowaniem BOR ujawnione w trakcie audytu przeprowadzonego w 2015 r.

BOR nie dysponuje narzędziami zapewniającymi skuteczne zapobieganie przestępstwom stanowiącym bezpośrednie zagrożenie dla ochranianych osób i obiektów (nie ma uprawnień do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych, czyli w praktyce możliwości samodzielnego pozyskiwania informacji o zagrożeniach oraz nie jest równorzędnym partnerem dla innych służb w zakresie wymiany informacji).

Problemem BOR są również narastające od kilku lat braki finansowe, które spowodowały długotrwałe niedoinwestowanie formacji, co doprowadziło do problemów organizacyjnych i kadrowych oraz uniemożliwiało pełną realizację wszystkich zadań ustawowych, a zwłaszcza dotyczących ochrony polskich placówek dyplomatycznych oraz obiektów specjalnych.

W takiej sytuacji konieczne jest szybkie przeprowadzenie głębokich zmian w systemie ochrony najważniejszych osób w państwie i budynków. Najważniejszym celem tych działań będzie istotne podniesienie standardu realizacji działań ochronnych.

W projekcie ustawy określono uprawnienia oraz zasady organizacji Służby Ochrony Państwa, obowiązki osób ochranianych, zakres oraz sposób ochrony Sejmu i Senatu, a także obiektów służących prezydentowi RP oraz członkom Rady Ministrów, uprawnienia oraz zasady organizacji Straży Marszałkowskiej. W projekcie ustawy uregulowano także kwestie czasowej rezygnacji z ochrony wykonywanej wobec osób chronionych.

SOP będzie jednolitą, umundurowaną, uzbrojoną formacją wykonującą zadania dotyczące ochrony osób i obiektów oraz rozpoznawania i zapobiegania skierowanym przeciw nim przestępstwom. Zadania SOP nie będą zatem ograniczały się wyłącznie do działań ochronnych. Służba ta będzie realizować nowe zadania, polegające na rozpoznawaniu i zapobieganiu przestępstwom: przeciwko Polsce, życiu lub zdrowiu, bezpieczeństwu powszechnemu, bezpieczeństwu w komunikacji, czci i nietykalności cielesnej, porządkowi publicznemu, zamachom i czynnej napaści skierowanym przeciwko ochranianym osobom oraz bezpieczeństwu ochranianych obiektów (z wyłączeniem, dotyczących tych obiektów, przestępstw przeciwko ochronie informacji), a także określonym typom przestępstw popełnianych przez funkcjonariuszy i pracowników.

Realizacja tych zadań wymaga wyposażenia SOP w uprawnienia do prowadzenia czynności operacyjno-rozpoznawczych.

Pozycja nowej formacji i jej szefa zostanie znacznie wzmocniona. Zgodnie z projektem ustawy, komendant SOP będzie centralnym organem administracji rządowej podlegającym ministrowi spraw wewnętrznych i administracji. Usprawni to i przyspieszy procesy decyzyjne. Osoba powołana na to stanowisko będzie musiała spełniać wysokie wymogi formalne. Komendant SOP będzie przełożonym funkcjonariuszy. Ma określać dla każdej z osób ochranianych poziom zagrożenia biorąc pod uwagę posiadane informacje, dotyczące bezpośrednich zagrożeń względem każdej z tych osób, zajmowane stanowisko oraz poziom bezpieczeństwa w miejscu jej przebywania.

Zadaniem nowej formacji będzie ochrona prezydenta RP, marszałków Sejmu i Senatu, prezesa Rady Ministrów, wiceprezesa Rady Ministrów, ministra spraw wewnętrznych i administracji oraz ministra spraw zagranicznych, byłych prezydentów Polski, a także osób posiadających status głowy państwa, szefa rządu oraz ich zastępców, przewodniczącego parlamentu lub izby parlamentu lub ministra spraw zagranicznych wchodzących w skład delegacji państw obcych przebywających w Polsce.

Ochrona ma dotyczyć również innych osób (ze względu na dobro państwa) oraz obiektów służących prezydentowi, premierowi i ministrom: spraw wewnętrznych i administracji oraz ministrowi spraw zagranicznych, a także wskazanych w decyzji ministra spraw wewnętrznych innych obiektów stanowiących siedziby członków Rady Ministrów (z wyłączeniem obiektów służących ministrom: obrony narodowej i sprawiedliwości).

Zgodnie z projektem ustawy, funkcjonariusze SOP będą mogli przeprowadzać czynności operacyjno-rozpoznawcze w celu pozyskiwania informacji o zagrożeniach dotyczących ochronionych osób i obiektów, a także rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw im zagrażających. W ten sposób SOP nie będzie uzależniona od informacji uzyskiwanych od innych służb, co wpłynie korzystnie na szybkość i efektywność jej działania.

W ramach nowej formacji powołany zostanie administrator bezpieczeństwa informacji przetwarzanych przez SOP, a minister spraw wewnętrznych i administracji ma przedstawiać corocznie Sejmowi i Senatowi informację dotyczącą realizacji uprawnienia do prowadzenia kontroli operacyjnej.

Bezpieczeństwo ochranianych osób i obiektów wymaga także wprowadzenia nowych zasad naboru do służby – kandydaci ubiegający się o przyjęcie do niej zostaną poddani badaniom psychofizjologicznym wariografem (wykrywaczem kłamstw).

Zmieniono także sposób ustalania uposażeń funkcjonariuszy SOP na bardziej motywacyjny (będą oni otrzymywać dodatek specjalny wynoszący co najmniej 1 proc. wysokości uposażenia zasadniczego, ale nie więcej niż 50 proc. tego uposażenia). Wprowadzono przepisy, które umożliwią przenoszenie do SOP funkcjonariuszy innych formacji mundurowych (np. tych bardziej doświadczonych).

Dzień 12 czerwca będzie Świętem SOP.

Po wejściu tej ustawy w życie przestanie obowiązywać ustawa z 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, przedłożony przez ministra rozwoju i finansów.W szczególności przewóz paliw płynnych, alkoholu skażonego i suszu tytoniowego będzie nadzorowany elektronicznie za pomocą systemów satelitarnych. Regulacje dotyczące monitorowania drogowego przewozu tych towarów (objęcie ich rejestrem), często będących przedmiotem nieprawidłowości w rozliczaniu podatku VAT i akcyzy, rząd przyjął 24 stycznia 2017 r.

Znowelizowana ustawa wprowadza nowe środki techniczne służące monitorowaniu przewozu towarów: lokalizator (telekomunikacyjne urządzenie końcowe wykorzystujące technologie pozycjonowania satelitarnego i transmisji danych wraz z aplikacją nieodpłatnie udostępnianą przez Krajową Administrację Skarbową do zainstalowania na smartfonie lub tablecie) i zewnętrzny system lokalizacji (gromadzący dane geolokalizacyjne środka transportu przekazywane z zainstalowanego w nim urządzenia wykorzystującego pozycjonowanie satelitarne i transmisję danych).

Po wprowadzeniu tych rozwiązań system monitorowania drogowego przewozu towarów będzie składał się z dwóch podstawowych elementów: teleinformatycznego rejestru (będą w nim przetwarzane i gromadzone dane geolokalizacyjne pozyskane z lokalizatora lub zewnętrznego systemu lokalizacji) oraz telekomunikacyjnego urządzenia końcowego (wyposażonego np. w moduł GPS) z oprzyrządowaniem i oprogramowaniem, umożliwiającym bieżące nadzorowanie trasy przewozu towarów.

Porównanie danych zawartych w rejestrze z danymi z lokalizatora lub zewnętrznego systemu lokalizacji pokaże niezafałszowany obraz przemieszczania towarów wrażliwych, co pomoże uszczelnić system podatkowy w zakresie poboru podatku VAT i akcyzy.

Za nieprzekazywanie aktualnych danych geolokalizacyjnych środka transportu do systemu monitorowania drogowego i brak wyposażenia pojazdu w lokalizator, przewoźnikowi będzie grozić kara w wysokości 10 000 zł. Natomiast jeśli w trakcie kontroli przewozu towaru zostanie stwierdzone nieprawidłowe użytkowanie lokalizatora (np. nie został on włączony), to kierujący pojazdem zostanie obciążony mandatem od 5000 do 7500 zł.

W nowych przepisach na przewoźnika nałożono także obowiązek uzupełnienia zgłoszenia przewozu towaru o indywidulany numer lokalizatora albo urządzenia zainstalowanego w środku transportu. Przewoźnicy, którzy nie mają własnych narzędzi służących monitorowaniu swojej floty samochodowej, będą mogli skorzystać z aplikacji, którą trzeba będzie zainstalować np. na smartfonie posiadającym nawigację GPS. Aplikacja będzie udostępniana za darmo przez Krajową Administrację Skarbową.

Zgodnie z projektem noweli, obowiązkiem kierującego będzie uruchomienie lokalizatora przed rozpoczęciem przewozu towaru od razu z pierwszego miejsca załadunku, jeśli takich miejsc jest kilka albo niezwłocznie po rozpoczęciu przewozu na terytorium Polski. Na kierującego nałożono również obowiązek wyłączenia lokalizatora po dostarczeniu towarów na miejsce przeznaczenia (zakończenie przewozu) albo wyjazdu z Polski. W przypadku, gdy towary znajdujące się na jednym środku transportu mają być dostarczone do kilku miejsc przeznaczenia (jednego lub kilku odbiorców), kierujący będzie musiał wyłączyć lokalizator dopiero z chwilą dostarczenia towarów do ostatniego miejsca przeznaczenia.

Czynności (włączenia i wyłączenia lokalizatora) nie będzie musiał dokonywać kierujący, w którego pojeździe będzie zainstalowany zewnętrzny system lokalizacji.

W przypadku stwierdzenia niesprawności lokalizatora lub zewnętrznego systemu lokalizacji (trwającej dłużej niż godzinę), kierowca będzie zobowiązany zatrzymać się na najbliższym parkingu lub w zatoce postojowej. Przewóz towarów będzie można kontynuować po usunięciu niesprawności lokalizatora (albo zewnętrznego systemu lokalizacji) lub jego wymianie na nowy albo przeładunku towarów na środek transportu wyposażony w sprawny lokalizator.

Zasadniczo znowelizowane regulacje mają wejść w życie po 14 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw (z wyjątkiem części przepisów dotyczących kar, które mają obowiązywać po 3 miesiącach od daty publikacji).

Rada Ministrów zapoznała się z informacją o realizacji Narodowego Programu Mieszkaniowego, przygotowaną przez ministrów: rozwoju i finansów oraz infrastruktury i budownictwa, a także Bank Gospodarstwa Krajowego.

27 września 2016 r. rząd zdecydował o uruchomieniu Narodowego Programu Mieszkaniowego, który jest jednym z priorytetowych narzędzi realizacji Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju.

W Narodowym Programie Mieszkaniowym określono główne cele polityki mieszkaniowej państwa w perspektywie do 2030 r. oraz działania regulacyjne i finansowe, służące ich realizacji.

Główne cele to:

_ Zwiększenie dostępu do mieszkań dla osób o dochodach uniemożliwiających im nabycie lub wynajęcie mieszkania na zasadach komercyjnych. Liczba mieszkań przypadająca na 1 tys. mieszkańców powinna osiągnąć aktualną średnią Unii Europejskiej (435 mieszkań na 1000 osób).

_ Zwiększenie możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb mieszkaniowych osób zagrożonych wykluczeniem społecznym (ze względu na niskie dochody lub szczególnie trudną sytuacją życiową). Samorządy gminne powinny dysponować możliwościami zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych wszystkich gospodarstw domowych oczekujących na najem mieszkania od gminy – obecnie na listach oczekujących jest ok. 165 tys. gospodarstw domowych.

- Poprawa warunków mieszkaniowych społeczeństwa, stanu technicznego zasobów mieszkaniowych oraz zwiększenie efektywności energetycznej. Liczba osób mieszkających w warunkach substandardowych (niski stan techniczny budynku, brak podstawowych instalacji technicznych lub przeludnienie) powinna obniżyć się o 2 mln (z ok. 5,3 do ok. 3,3 mln).

Najważniejsze działania przewidziane w programie składają się na pakiet „Mieszkanie Plus”, obejmujący:

1) Dostępne budownictwo na wynajem na gruntach samorządowych i Skarbu Państwa

Pilotaż programu Mieszkanie Plus jest aktualnie prowadzony przez spółkę BGK Nieruchomości SA. Podmioty zainteresowane współpracą (samorządy gminne, deweloperzy, podmioty posiadające grunty pod zabudowę mieszkaniową), kierują bezpośrednio ofertę współpracy do spółki.

W ramach rządowego programu Mieszkanie Plus przygotowywanych jest obecnie ponad 10 tys. mieszkań na wynajem, z czego ponad 1,2 tys. mieszkań jest już w budowie – w Białej Podlaskiej, Jarocinie, Gdyni, Pruszkowie i Wałbrzychu.

Po wejściu w życie ustawy o Krajowym Zasobie Nieruchomości (KZN) możliwe będzie wykorzystanie gruntów Skarbu Państwa pod budownictwo na wynajem (w tym z opcją dojścia do własności). Ustawa zakłada społeczne kryteria wyboru najemców, ograniczenie wysokości czynszów i gwarancję stabilności czynszu na dostępnym poziomie oraz prawo dojścia do własności. Na rozpoczęcie działalności przez KZN w latach 2017-2019 trzeba będzie przeznaczyć z budżetu państwa 200 mln zł.

2) Społeczne budownictwo czynszowe

Dotyczy wsparcia budownictwa komunalnego i chronionego. Państwo dotuje samorządy terytorialne oraz organizacje pożytku publicznego, które tworzą zasób mieszkaniowy dla najuboższych. Podmioty takie mogą ubiegać się o dofinansowanie części kosztów inwestycji (35-55 proc. w zależności od rodzaju przedsięwzięcia), w wyniku której zostaną utworzone mieszkania komunalne, lokale socjalne, mieszkania chronione noclegownie lub schroniska dla bezdomnych.

Chodzi też o wsparcie budownictwa społecznego. Ze środków publicznych udzielane są dopłaty do oprocentowania kredytów i obligacji w ramach prowadzonego przez Bank Gospodarstwa Krajowego programu preferencyjnych kredytów dla towarzystw budownictwa społecznego, spółdzielni mieszkaniowych i spółek gminnych. Wsparcie będzie przeznaczane na budownictwo pod wynajem, a w przypadku spółdzielni, dodatkowo na budownictwo spółdzielcze lokatorskie.

3) Wsparcie dla systematycznego oszczędzania na cele mieszkaniowe.

Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa przygotowuje projekt ustawy wprowadzającej Indywidualne Konta Mieszkaniowe, które będzie można zakładać w bankach lub spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (konta mają służyć gromadzeniu środków na realizację celów mieszkaniowych). Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów dyskutuje nad kształtem przyszłej ustawy, pod kątem zapewnienia w niej równowagi między wydatkami budżetowymi na program mieszkaniowy a realną pomocą dla oszczędzających.

27 lipca 2017 r. Senat przyjął bez poprawek ustawę o Krajowym Zasobie Nieruchomości (KZN).

KZN będzie gospodarował nieruchomościami Skarbu Państwa, przeznaczając je pod budowę mieszkań o atrakcyjnym czynszu (jego wysokość będzie określana w rozporządzeniu), w formule najmu lub najmu z opcją dojścia do własności oraz realizował wiele innych zadań związanych z ochroną praw najemców.

Zadaniem KZN będzie nadzorowanie najmu, a w szczególności wysokości czynszów tak, aby opłaty ponoszone przez najemców nie przekraczały wysokości określonych w przepisach wydanych na podstawie tej ustawy. Za naruszenie wymogów dotyczących wysokości czynszu przewidziano kary administracyjne.

Krajowy Zasób Nieruchomości ma również dbać o spełnianie warunków dotyczących powierzchni mieszkań przeznaczonych na wynajem w danej inwestycji, wysokość opłat eksploatacyjnych oraz warunki zawierania i wypowiadania umów najmu. Za jego pośrednictwem będą dokonywane nabory najemców, natomiast katalog kryteriów naboru wskazano w ustawie. Działalność Krajowego Zasobu Nieruchomości będzie stanowiła fundament realizacji Narodowego Programu Mieszkaniowego.

KZN będzie udostępniał nieruchomości w celu budowy mieszkań o czynszu normowanym, umożliwiając najem lub nabycie tych mieszkań osobom obecnie nie posiadającym zdolności kredytowej. Do zasobu będą włączane nieruchomości, na których będzie można budować mieszkania na wynajem – przyszłym najemcom zostanie zagwarantowany odpowiedni standard techniczny lokali oraz stawki czynszu normowanego, odpowiednie do lokalizacji inwestycji (wieś, miasto, metropolia).

Dopuszczono możliwość przekazania przez KZN nieruchomości (w określonych przypadkach) jednostkom samorządu terytorialnego lub ich związkom (np. jako wkład do spółki celowej realizującej mieszkania), a także na realizację budownictwa komunalnego i chronionego oraz infrastruktury technicznej (wodociągi, kanalizacja, drogi).

W praktyce oznacza to, że KZN będzie mógł przekazywać nieodpłatnie grunty np. gminom, które budowałyby na nich mieszkania chronione, noclegownie i schroniska dla bezdomnych oraz ogrzewalnie. Na gruntach otrzymanych z KZN gminy będą mogły także budować czynszowe mieszkania komunalne, media (np. wodociągi, kanalizacje) i drogi służące społeczności lokalnej.

Budowa dostępnych cenowo mieszkań na wynajem realizowana będzie zarówno w dotychczasowym filarze komercyjnym, za który odpowiada BGK Nieruchomości, jak i w filarze regulowanym, którego zasady określa ustawa o KZN. Ustawa ta pozwoli na stworzenie docelowej oferty produktowej programu Mieszkanie Plus i jego realizację w tych obszarach lokalnych rynków mieszkaniowych, które dotychczas nie były zagospodarowane. Jednocześnie w ramach ścisłej współpracy z samorządami i inwestorami prywatnymi nadal rozwijana będzie oferta BGK Nieruchomości w filarze komercyjnym rządowego programu.

Do KZN mają być przekazywane jedynie informacje o gruntach, które mogą być przydatne do wybudowania na nich mieszkań w ramach programu Mieszkanie Plus. Nie przewidziano automatycznego przekazywania działek pozostających w dyspozycji takich podmiotów, jak np. Lasy Państwowe.

Do zasobu będą przekazywane informacje wyłącznie o nieruchomościach położonych na obszarach zurbanizowanych (np. w granicach miast). Poza tymi obszarami do wykazu trafią wyłącznie nieruchomości przeznaczone pod zabudowę w planach miejscowych albo w studium zagospodarowania gminy. Dopiero po zapoznaniu się ze szczegółowymi informacjami o działkach, będą one mogły być przekazane na cele mieszkaniowe, za porozumieniem stron.

Nie będzie wycinki drzew na działkach przekazywanych przez Lasy Państwowe. Lasy Państwowe będą przekazywać KZN informacje o gruntach zbędnych z punktu widzenia gospodarki leśnej, które już przeznaczono na cele mieszkaniowe. Chodzi o grunty niepokryte drzewostanem, obszary niezalesione w granicach administracyjnych miast, a także grunty niezalesione objęte funkcją mieszkaniową w planach zagospodarowania przestrzennego.

KZN nie będzie przeznaczał pod zabudowę mieszkaniową nieruchomości, na których prowadzi się gospodarkę leśną (wynika to z art. 58 ust. 2 pkt 2 ustawy o Krajowym Zasobie Nieruchomości).

UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi odpowiedzialność za jego treść – z zastrzeżeniem postanowień art. 42 ust. 2 ustawy Prawo prasowe.(PAP)

kom/ nmk/