PK: Sprzeciw prokuratora w sprawie reprywatyzacji warszawskiej nieruchomości przy ulicy Rozbrat (komunikat)

- PK informuje:Sprzeciw prokuratora w sprawie reprywatyzacji warszawskiej nieruchomości przy ulicy Rozbrat

Prokurator z Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu wniósł do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie sprzeciw dotyczący nieruchomości położonej przy ulicy Rozbrat w Warszawie. Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z 23 lipca 2010 roku. W ocenie prokuratury decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Co mówią przepisy dekretu z 1945 roku

W sprawie tej Prezydent m.st. Warszawy decyzją z 23 lipca 2010 roku ustanowił na rzecz określonych osób fizycznych – Elżbiety M. – B. i Macieja M., prawo użytkowania wieczystego na 99 lat do niezabudowanego gruntu o powierzchni 7616 mkw. położonego przy ulicy Rozbrat w Warszawie. Jednocześnie w decyzji tej Prezydent m.st. Warszawy ustalił czynsz symboliczny z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do tego gruntu w wysokości 7616 złotych.

W ocenie prokuratury decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa i nie można się z nią zgodzić.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, lub osoby prawa jego reprezentujące, a jeżeli chodzi o grunty oddane na podstawie obowiązujących przepisów w zarząd i użytkowanie – użytkownicy gruntu mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną. Gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania. W przypadku osób prawnych gmina uwzględni wniosek, jeżeli dodatkowo użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej.

Nie zbadano przesłanki posiadania gruntu

W toku postępowania prokuratura ustaliła, że zebrana przez Prezydenta m.st. Warszawy dokumentacja nie zawiera informacji pozwalających na ustalenie, czy właściciele hipoteczni, sprzed nacjonalizacji gruntu w dniu 21 listopada 1945 roku, mogli wykazać się przymiotem posiadania w chwili formułowania żądania dekretowego. Okoliczności tej nie zweryfikowano. Nie zgromadzono żadnej dokumentacji, w oparciu o którą można byłoby bądź to potwierdzić, bądź to zanegować spełnienie przez wnioskodawcę niezbędnej dla przyznania własności czasowej przesłanki posiadania nieruchomości.

Treść art. 7 ust. 1 dekretu z 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, w przypadku rozpoznawania wniosku o przyznanie własności czasowej, nakłada na organ administracji obowiązek zweryfikowania m.in. przesłanki posiadania gruntu przez podmioty składające wniosek dekretowy. Wykładnia tego przepisu nakazuje spełnienie elementu posiadania nieruchomości – jako przesłanki sine qua non rozważania ustanowienia prawa własności czasowej – rozpatrywać w odniesieniu do dotychczasowego właściciela wykazanego w dawnej księdze hipotecznej oraz jego następcy prawnego.

Samo złożenie wniosku dekretowego, jako czynność inicjująca postępowanie administracyjne i warunkująca przyznanie prawa własności czasowej, z pewnością nie wyczerpuje definicji posiadania gruntu.

Doszło do rażącego naruszenia prawa

W toku postępowania prokuratura ustaliła, że poprzedni właściciele gruntu, z uwagi na nieobecność na terenie Polski w chwili składania wniosku dekretowego, nie mogli spełnić kryteriów posiadania gruntu, związanych choćby z zamieszkiwaniem na nieruchomości.

W ocenie prokuratury zaniechanie przez Prezydenta m.st. Warszawy zbadania przesłanki posiadania gruntu doprowadziło do rażącego naruszenia, w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, przepisów art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy. Niespełnienie tej przesłanki, co ustaliła w toku postępowania prokuratura, skutkować powinno odmową przyznania prawa użytkowania wieczystego.

Z tych powodów Prokuratura Regionalna we Wrocławiu wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z 23 lipca 2010 roku na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego z powodu rażącego naruszenia prawa.

Nie zweryfikowano struktury właścicielskiej gruntu

W swoim sprzeciwie prokurator z Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu wskazał, że organ wydając kwestionowaną decyzję zwrotową zobligowany był do zweryfikowania aktualnej struktury właścicielskiej, czyli ustalenia kręgu potencjalnych adresatów rozstrzygnięcia. Organ powinien zatem dokonać analizy układu indemnizacyjnego z Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej z 15 listopada 1946 roku o zajęciu majątku państw pozostających z Państwem Polskim w stanie wojny w latach 1939 – 1945 i majątku osób prawnych i obywateli tych państw oraz o zarządzie przymusowym na tymi majątkami.

W ocenie prokuratora Prezydent m.st. Warszawy wydając decyzję z 23 lipca 2010 roku zaniechał podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do pełnego wyjaśnienia wszelkich czynności niezbędnych do pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawnego sprawy oraz do jej załatwienia, z uwzględnieniem interesu społecznego oraz słusznego interesu strony. Zaniechanie to skutkowało rażącym naruszeniem, w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, przepisów art. 7, art. 77 par. 1 i art. 80 kodeksu postępowania administracyjnego.

Także z tych względów, w ocenie prokuratora z Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu, zasadnym jest stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z 23 lipca 2010 roku.

UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi odpowiedzialność za jego treść – z zastrzeżeniem postanowień art. 42 ust. 2 ustawy prawo prasowe. (PAP)

kom/ mbiel/ bos/