CIR: komunikat po posiedzeniu Rady Ministrów (komunikat)

- CIR informuje:

Podczas dzisiejszego posiedzenia rząd przyjął:

- projekt ustawy o szkolnictwie wyższym i nauce wraz z projektem ustawy Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce;

- projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne oraz niektórych innych ustaw;

- projekt ustawy o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw;

- projekt ustawy o zmianie ustawy o znakach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Rada Ministrów przyjęła uchwałę zmieniającą uchwałę w sprawie ustanowienia programu wieloletniego „Budowa Muzeum Historii Polski w Warszawie”.

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce wraz z projektem ustawy Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, obydwa projekty przedłożone przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego.

Przewidziano reformę szkolnictwa wyższego i nauki. Chodzi m.in. o poszerzenie autonomii organizacyjnej uczelni, zmianę zasad finansowania szkolnictwa wyższego i nauki, wprowadzenie nowego modelu kształcenia doktorantów, podniesienie poziomu działalności naukowej oraz jakości i przydatności kształcenia.

W obszarze szkolnictwa wyższego i nauki występują problemy systemowe, które negatywnie wpływają na jakość badań prowadzonych przez polskie uczelnie i instytucje naukowe oraz poziom kształcenia studentów i doktorantów. Obecne zasady finansowania oraz oceny działalności naukowej i kształtowania kariery naukowej nie są także ukierunkowane na osiąganie doskonałości naukowej. Jest to powodem przeprowadzenia reformy szkolnictwa wyższego i nauki, która wpisuje się w realizację Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju.

Poszerzenie autonomii organizacyjnej uczelni

Zdecydowanie poszerzona zostanie autonomia organizacyjna uczelni. Statut uczelni określi zasady jej organizacji i funkcjonowania, w tym m.in. sposób powoływania i odwoływania organów uczelni oraz organizowania wyborów do tych organów. Struktura organizacyjna uczelni oraz podział zadań w ramach tej struktury będą określane przez rektora. W ustawie nie zostaną uregulowane kwestie związane z funkcjonowaniem jednostek organizacyjnych uczelni.

Do szczebla uczelni przypisane zostaną uprawnienia dotyczące prowadzenia studiów wyższych, uprawnień do nadawania stopni, prawa do prowadzenia kształcenia doktorantów w szkołach doktorskich. Uczelnia stanie się podmiotem oceny jakości działalności naukowej oraz oceny jakości kształcenia.

Wprowadzony zostanie nowy organ w uczelni, tj. rada uczelni, wybierana przez jej senat, której członkowie będą rekrutować się w większości spoza uczelni. Do zadań rady będzie należało m.in. wskazywanie kandydatów na rektora, wybieranego następnie przez kolegium elektorów albo wybór rektora, jeżeli tak będzie przewidywał statut uczelni (w obydwu przypadkach kandydaci na rektora będą opiniowani przez senat), a także uchwalanie strategii uczelni przygotowanej przez rektora oraz monitorowanie gospodarki finansowej w uczelni.

Zmiana struktury systemu szkolnictwa wyższego

Zmodyfikowane zostaną zasady podziału uczelni na uczelnie akademickie i zawodowe. Warunkiem zakwalifikowania uczelni do grupy uczelni akademickich będzie docelowo posiadanie kategorii „B+” w co najmniej jednej dyscyplinie („B+” stanowi jednocześnie warunek uzyskania uprawnień do nadawania stopnia doktora i doktora habilitowanego). Uczelnia spełniająca ten warunek, której misja i strategia skupiać się będzie na kształceniu praktycznym i nie będzie zakładała rozwoju działalności naukowej, będzie miała jednocześnie możliwość złożenia wniosku o zakwalifikowanie się do grupy uczelni zawodowych. Uczelnia zawodowa będzie mogła prowadzić kształcenie na studiach wyższych tylko na profilu praktycznym, jak również kształcenie specjalistyczne na tzw. 5. poziomie Polskiej Ramy Kwalifikacji. Natomiast uczelnia akademicka będzie mogła prowadzić kształcenie także na profilu ogólnoakademickim oraz – po spełnieniu ustawowych warunków – w szkołach doktorskich.

Przewidziano osobny strumień finansowy służący realizacji programu „Inicjatywa doskonałości – uczelnia badawcza”, którego celem będzie wyłonienie uczelni badawczych. W ramach konkursu uczelnie będą przedstawiać wieloletnią strategię na rzecz doskonałości naukowej oraz podniesienia jakości kształcenia. Efektem konkursu powinno być powstanie w Polsce uczelni o światowej renomie.

Uruchomiony zostanie program „Regionalna inicjatywa doskonałości”, którego celem będzie umocnienie znaczenia działalności naukowej uczelni w wybranych dyscyplinach, z uwzględnieniem konieczności zapewnienia zrównoważonego terytorialnie ich rozwoju. Program będzie realizowany z podziałem na regiony, co zwiększa szanse na sukces uczelni akademickich spoza największych ośrodków akademickich.

Realizowane będzie przedsięwzięcie „Dydaktyczna inicjatywa doskonałości”, które ma wspierać publiczne uczelnie zawodowe w doskonaleniu jakości kształcenia.

Przewidziano wprowadzenie możliwości tworzenia federacji podmiotów systemu szkolnictwa wyższego i nauki. Federacja będzie mogła być utworzona przez publiczną uczelnię akademicką z inną publiczną uczelnią akademicką, instytutem naukowym PAN, instytutem badawczym lub międzynarodowym instytutem naukowym albo przez niepubliczną uczelnię akademicką z inną niepubliczną uczelnią akademicką.

Zmiana finansowania systemu szkolnictwa wyższego i nauki

Przewidziano integrację strumieni finansowania, zwłaszcza w odniesieniu do uczelni. Zmieni się forma przekazywania głównego strumienia finansowania – z dotacji na subwencję. Takie rozwiązanie nawiązuje do autonomii organizacyjnej. Uczelnie i podmioty prowadzące działalność naukową będą mogły swobodnie decydować o przeznaczeniu środków finansowych.

W systemie finansowania przewidziano m.in. dwa główne strumienie środków: subwencję na utrzymanie potencjału dydaktycznego oraz potencjału badawczego. Środki finansowe będą dzielone w ramach algorytmów podziału ustalonych w rozporządzeniu. Uczelnie będą dostawały jedną, połączoną subwencję badawczo-dydaktyczną.

Nastąpi istotna konsolidacja innych, obecnie funkcjonujących w systemie nauki i szkolnictwa wyższego strumieni finansowania. Zaproponowano m.in. pozostawienie finansowania: utrzymania specjalnych urządzeń badawczych, programów ministra, pomocy materialnej dla studentów oraz wspomagania uczelni w ułatwianiu dostępu do kształcenia dla osób z niepełnosprawnościami.

Uczelnie będą miały możliwość sięgnięcia po środki na inwestycje, zarówno w obszarze dydaktyki, jak i nauki.

Podniesienie jakości i przydatności kształcenia na studiach wyższych

Przewidziano zniesienie tzw. minimum kadrowego, tj. wymogu przypisania do kierunku studiów odpowiedniej liczby osób posiadających stopień lub tytuł. W jego miejsce wprowadzony zostanie wymóg prowadzenia co najmniej 75 proc. (w przypadku profilu ogólnoakademickiego) lub 50 proc. (w przypadku profilu praktycznego) zajęć przez nauczycieli akademickich zatrudnionych w danej uczelni, jako podstawowym miejscu pracy.

Uproszczone zostanie prowadzenie studiów wspólnych w porozumieniu z zagranicznymi uczelniami.

Zmodyfikowane zostaną zasady prowadzenia studiów o profilu praktycznym, które będą musiały uwzględniać m.in. 6-miesięczne praktyki zawodowe na studiach I stopnia i jednolitych studiach magisterskich.

Wprowadzony zostanie obowiązek publikacji na stronach internetowych uczelni recenzji prac dyplomowych.

Zmodyfikowane zostaną zasady oceny jakości kształcenia. Proponuje się wprowadzenie – obok oceny programowej – tzw. „oceny kompleksowej”, która będzie polegać na weryfikacji skuteczności działań podejmowanych przez same uczelnie na rzecz doskonalenia jakości kształcenia.

Wzmocniona zostanie dydaktyczna ścieżka kariery akademickiej. Z wyjątkiem stanowiska profesora (zastrzeżonego dla osób z tytułem profesora) nauczyciele akademiccy we wszystkich trzech grupach (pracownicy dydaktyczni, badawczo-dydaktyczni i badawczy) będą mogli być zatrudniani na stanowiskach asystenta, adiunkta i profesora uczelni.

Wprowadzenie nowego modelu kształcenia doktorantów i ubiegania się o stopień doktora

Proponuje się nowy model uzyskiwania stopnia doktora oparty na dwóch trybach: 1) kształcenie w szkołach doktorskich, które zastąpi studia doktoranckie i nie będzie uwzględniało formy niestacjonarnej; 2) tryb eksternistyczny, stanowiący kontynuację ścieżki z tzw. wolnej stopy.

Szkołę doktorską będzie można utworzyć docelowo dla co najmniej dwóch dyscyplin naukowych, w których uczelnia ma co najmniej kategorię „B+” uzyskaną w ramach oceny jakości działalności naukowej.

Każdy doktorant otrzyma stypendium – co najmniej 37 proc. minimalnego wynagrodzenia profesora (które minister będzie określał w rozporządzeniu), natomiast w przypadku pozytywnego wyniku oceny śródokresowej – minimum 57 proc. tego minimalnego wynagrodzenia. Stypendia zostaną objęte m.in. przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Łączny okres wypłacania stypendium nie będzie mógł przekroczyć 4 lat. Wprowadzenie powszechnego systemu stypendialnego dla doktorantów powiązane jest z uproszczeniem wsparcia finansowego dla nich, polegającego na likwidacji świadczeń z funduszy pomocy materialnej dla doktorantów oraz zwiększenia stypendium doktoranckiego. Wyjątkiem będzie wprowadzenie – dla doktorantów posiadających orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – zwiększenia stypendium doktoranckiego w wysokości 30 proc. kwoty stypendium przysługującego do miesiąca, w którym przeprowadzana jest ocena śródokresowa.

Doktorant, którego kształcenie zostanie zawieszone na okres odpowiadający czasowi trwania urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu ojcowskiego oraz urlopu rodzicielskiego – będzie otrzymywał w tym czasie stypendium doktoranckie. Wysokość stypendium w okresie zawieszenia będzie wyliczana przy odpowiednim zastosowaniu przepisów dotyczących ustalania zasiłku macierzyńskiego. Okres zawieszenia nie będzie się wliczał do okresu pobierania stypendium doktoranckiego.

Rozwiązania mające podnieść jakość kształcenia doktorantów oraz rozpraw doktorskich:

- uczelnia lub instytut naukowy będzie miał uprawnienia do nadawania stopni naukowych w dyscyplinach, w których w wyniku oceny jakości działalności naukowej uzyska kategorię co najmniej „B+”;

- w ramach szkoły doktorskiej wprowadzona zostanie ocena śródokresowa postępów w przygotowaniu rozprawy doktorskiej (z udziałem recenzentów z innej uczelni), przeprowadzona w oparciu o indywidualny plan badawczy, której pozytywny wynik będzie przepustką do dalszego kształcenia oraz warunkiem uzyskania wyższego stypendium;

- wprowadzenie trzeciego recenzenta spoza uczelni lub instytutu naukowego, w którym przygotowywana jest rozprawa doktorska;

- wprowadzenie jawności rozpraw doktorskich.

Podniesienie poziomu działalności naukowej:

Wprowadzona zostanie nowa klasyfikacja dziedzin nauki i sztuki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych. Minister (określając w rozporządzeniu ich klasyfikację) będzie miał na uwadze przede wszystkim systematykę dziedzin i dyscyplin przyjętą przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

Chodzi też o zmiany dotyczące stopnia doktora habilitowanego, mające na celu m.in. przyspieszenie osiągania samodzielności naukowej przez najzdolniejszych młodych naukowców:

- wprowadzenie przyspieszonej ścieżki uzyskiwania stopnia doktora habilitowanego dla osób ze stopniem doktora, które uzyskały tzw. grant ERC lub uzyskały i rozliczyły inny prestiżowy grant (w ramach konkursu uwzględnionego w wykazie określonym w rozporządzeniu MNiSW po zasięgnięciu opinii Rady Doskonałości Naukowej oraz Komisji Ewaluacji Nauki), w ramach którego kierowały zespołem badawczym;

- zniesienie wymogu habilitacji jako warunku zatrudnienia lub utrzymania zatrudnienia w uczelni.

Zmiana zasad oceny jakości działalności naukowej:

- podmiotem oceny działalności naukowej (od oceny przeprowadzonej w 2021 r.) nie będą już jednostki naukowe w rozumieniu uchylanej ustawy o zasadach finansowania nauki (np. wydziały uczelni), ale uczelnie, instytuty naukowe PAN, międzynarodowe instytuty naukowe lub instytuty badawcze w ramach poszczególnych dyscyplin, w których prowadzą działalność naukową;

- poziom naukowy prowadzonej działalności będzie oceniany z uwzględnieniem dwóch nowych wykazów, ukierunkowanych na premiowanie znaczących publikacji naukowych o światowej renomie, określonych na podstawie rozporządzenia MNiSW.

Zaproponowano, aby reforma szkolnictwa wyższego i nauki weszła w życie 1 października 2018 r., z wyjątkiem niektórych regulacji, które zaczną obowiązywać w innych terminach.

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne oraz niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra zdrowia.

Lepsza ochrona zdrowia publicznego przez wzmocnienie systemu nadzoru nad wytwarzaniem produktów leczniczych i obrotem nimi, ograniczenie wywozu leków za granicę w celu zwiększenia ich dostępności dla pacjentów w Polsce oraz lepszy dostęp do nowych terapii lekowych – to są najistotniejsze, oczekiwane efekty nowelizacji Prawa farmaceutycznego.

Proponowane zmiany obejmą przede wszystkim:

Częściowe wdrożenie dyrektywy 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi

Zaproponowano rozwiązania, które wzmocnią system nadzoru nad wytwarzaniem i obrotem produktami leczniczymi.

Zgodnie z nowymi przepisami, Główny Inspektor Farmaceutyczny (GIF) będzie mógł stwierdzać wygaśnięcie zezwolenia na wytwarzanie lub import produktów leczniczych, w tym również wygaśnięcie zgody na wytwarzanie ich szczególnej kategorii, tj. produktów leczniczych terapii zaawansowanej – wyjątków szpitalnych (tak jak ma to miejsce w przypadku hurtowni farmaceutycznych i aptek) – w przypadku śmierci osoby, na rzecz której zostało wydane zezwolenie, w sytuacji wykreślenia przedsiębiorcy z Krajowego Rejestru Sądowego albo Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a także w przypadku rezygnacji z prowadzonej działalności.

W nowych regulacjach określono także odrębne wymagania dotyczące produktów leczniczych terapii zaawansowanej – wyjątków szpitalnych, które podaje się pacjentowi wyłącznie w szpitalu. Z uwagi na specyfikę takich produktów ich podawanie traktuje się jako eksperyment medyczny, co oznacza, że odpowiedzialność za ich zastosowanie ponosi lekarz. Przewidziano także regulację, dotąd nie istniejącą w polskim prawie, dotyczącą zmiany zgody na wytwarzanie produktów leczniczych terapii zaawansowanej – wyjątków szpitalnych.

Zaproponowano, aby wytwórcy i importerzy produktów leczniczych musieli stosować wymogi Dobrej Praktyki Dystrybucyjnej, jeśli chodzi o dystrybucję produktów leczniczych.

Przewidziano możliwość przeprowadzenia doraźnej inspekcji nie tylko u wytwórcy lub importera produktu leczniczego (jak to było dotychczas), ale także w podmiocie odpowiedzialnym (lub u przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego) w sytuacji uzasadnionego podejrzenia zagrożenia dla jakości lub bezpieczeństwa stosowania produktów leczniczych. Chodzi o to, że podmiot odpowiedzialny, tj. podmiot posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego, nie zawsze jest tożsamy z wytwórcą lub importerem. Zmiana ta poprawi nadzór Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej nad produktami leczniczymi.

Zaproponowano także, aby w ramach procedury rozpatrywania wniosków o wydanie zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznych produktów leczniczych stosowanych u ludzi – Główny Inspektor Farmaceutyczny opiniował ich komory przeładunkowe. Będą one sprawdzane w ramach przeprowadzanej przez GIF oceny przydatności lokalu – a nie przez wojewódzkich inspektorów farmaceutycznych, jak to było dotychczas. Chodzi o to, aby skupić w jednej instytucji wszystkie czynności związane z wydawaniem zezwoleń na prowadzenie hurtowni farmaceutycznych produktów leczniczych stosowanych u ludzi.

Wskazano, że zadaniem kierownika apteki będzie – oprócz przekazywania organom Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej informacji o podejrzeniu lub stwierdzeniu, że dany produkt leczniczy nie odpowiada ustalonym dla niego wymaganiom jakościowym – również m.in. informacji o podejrzeniu, że produkt został sfałszowany. W praktyce oznacza to, że kierownik apteki będzie musiał uważniej przyglądać się lekom i informować organy Inspekcji Farmaceutycznej o wszystkich zauważonych nieprawidłowościach. Regulacja ta poprawi nadzór nad jakością i obrotem produktami leczniczymi, a tym samym przyczyni się do zwiększenia bezpieczeństwa pacjentów.

Zaproponowano także, aby do konkursów na stanowiska inspektorów do spraw obrotu hurtowego Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego mogli przystępować farmaceuci z 3 letnim stażem pracy w aptece. Rozwiązanie to jest niezbędne ze względu na konieczność zwiększenia liczby inspektorów – obecnie takim inspektorem może być wyłącznie osoba, która pracuje w podmiotach prowadzących obrót hurtowy.

Zaproponowano przepisy, na podstawie których osoby wykonujące czynności służbowe w ramach działań Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej (PIF) będą musiały składać oświadczenia dotyczące ich powiązań z branżą farmaceutyczną, co poprawi transparentność funkcjonowania PIF i będzie zapobiegać sytuacjom korupcjogennym (chodzi o ograniczenie możliwości zaistnienia konfliktu interesów).

Według nowych regulacji, szefowie Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej, jej inspektorzy oraz inne osoby wykonujące czynności z ramienia PIF, w tym biegli i eksperci – będą musieli składać oświadczenia o braku konfliktu interesów – pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Do takiego oświadczenia ma być dołączana informacja o osobach bliskich (np. małżonkach), których działalność również może rodzić konflikt interesów oraz informacja o wcześniejszej pracy dla podmiotów z branży farmaceutycznej. Oświadczenia mają być składane przed zawarciem umowy o pracę lub zawarciem umowy cywilnoprawnej z PIF, a także zmianą stanowiska pracy w Inspekcji. Oświadczenia mają być składane corocznie lub po zmianie danych zawartych w oświadczeniu.

Zmiany dotyczące łączenia niektórych rodzajów działalności, aby przeciwdziałać nieprawidłowościom w obrocie produktami leczniczymi

Zakazano prowadzenia przez jednego przedsiębiorcę kilku rodzajów działalności gospodarczej, w ramach których może on nabywać produkty lecznicze. Ponadto, przedsiębiorca prowadzący hurtowy obrót produktami leczniczymi nie będzie mógł jednocześnie prowadzić działalności leczniczej. Rozwiązanie to jest elementem działań, które powinny ograniczyć wywóz produktów leczniczych poza granice Polski przez przedsiębiorców jednocześnie prowadzących hurtownię farmaceutyczną i wpisanych do rejestru podmiotów leczniczych. Proceder wywozu leków z Polski prowadzony jest z wykorzystaniem różnych modeli działalności – proponowane rozwiązanie blokuje jeden z nich.

Zmianę przepisów dotyczących prowadzenia badań klinicznych

Zaproponowano zniesienie obowiązków biurokratycznych, które sprowadzają się do konieczności przedstawiania – wraz z wnioskiem o rozpoczęcie badania klinicznego –określonych dokumentów oraz wykonywania przez komisje bioetyczne czynności, które nie są konieczne do jego przeprowadzenia, ale za to są bardzo czaso- i pracochłonne. Odstąpienie od tych wymogów jest uzasadnione, bo Polska jest ostatnim krajem Unii Europejskiej, w którym one jeszcze funkcjonują. Oczekuje się, że zmiany te spowodują zwiększenie liczby badań klinicznych rejestrowanych w Polsce i prowadzonych w polskich ośrodkach naukowych.

Odsunięcie w czasie obowiązków polegających na przekazywaniu danych i informacji do Zintegrowanego Systemu Monitorowania Obrotu Produktami Leczniczymi

Zaproponowano odsunięcie w czasie – do 30 września 2018 r. – obowiązków polegających na przekazywaniu do Zintegrowanego Systemu Monitorowania Obrotu Produktami Leczniczymi określonych danych pochodzących od podmiotów odpowiedzialnych i przedsiębiorców (hurtowni farmaceutycznych i aptek ogólnodostępnych), prowadzących obrót produktami leczniczymi, refundowanymi środkami spożywczymi specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobami medycznymi.

Rozwiązanie takie jest szczególnie oczekiwane, ponieważ znaczna część podmiotów uczestniczących w obrocie produktami leczniczymi, refundowanymi środkami spożywczymi specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobami medycznymi – nie jest w pełni technicznie i funkcjonalnie przygotowana do sprawozdawania danych za pomocą Zintegrowanego Systemu Monitorowania Obrotu Produktami Leczniczymi.

Większość nowych regulacji ma obowiązywać po 14 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw (część przepisów ma wejść w życie w innych terminach).

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra energii.

Zaproponowano stworzenie Funduszu Niskoemisyjnego Transportu, z którego będą finansowane projekty związane z rozwojem elektromobilności (pojazdy napędzane energią elektryczną) oraz transportem opartym na paliwach alternatywnych (m.in. CNG – sprężony gaz ziemny, LNG – skroplony gaz ziemny oraz biopaliwa).

Fundusz będzie finansował projekty, o których mowa m.in. w Planie Rozwoju Elektromobilności w Polsce, Krajowych Ramach Polityki Rozwoju Infrastruktury Paliw Alternatywnych oraz ustawie z 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych.

Dzięki uzyskanemu wsparciu będzie można tworzyć i rozwijać projekty inwestycyjne polegające m.in. na budowie i rozbudowie infrastruktury do ładowania pojazdów energią elektryczną oraz infrastruktury dla innych paliw alternatywnych. Przyczyni się to do zapewnienia powszechnego dostępu do tych źródeł w transporcie i pozytywnie wpłynie na rozwój nowych rozwiązań technologicznych.

W wymiarze gospodarczym, dla operatorów sieci przesyłowych i dystrybucyjnych poszczególnych segmentów rynku (m.in. gazu i energii) oraz wytwórców energii, zmiany zaproponowane w projekcie otwierają nowe możliwości biznesowe wynikające z technologii umożliwiających integrację systemów oraz rynków.

Zaproponowane wsparcie odpowiada także na wyzwania długoterminowej wizji rozwoju energetyki Unii Europejskiej, spójnej z polityką neutralności klimatycznej gospodarki (nisko- i zero emisyjność). Efektem działań Funduszu w wymiarze gospodarczym będzie zatem systematyczna redukcja wykorzystywania paliw kopalnych oraz zwiększenie zużycia energii ze źródeł odnawialnych, rozszerzenie wykorzystania innych paliw alternatywnych, podnoszenie efektywności i bezpieczeństwa infrastruktury, a także stworzenie warunków umożliwiających odbiorcom inteligentne wykorzystanie nośników energii.

Zgodnie z projektem, przychodami Funduszu będą:

- dotacje celowe z budżetu państwa w wysokości do 1,5 proc. planowanych w poprzednim roku budżetowym wpływów z podatku akcyzowego od paliw silnikowych;

- odsetki od wolnych środków Funduszu przekazanych w zarządzanie ministrowi finansów, zgodnie z przepisami o finansach publicznych;

- środki przekazywane przez operatora systemu przesyłowego elektroenergetycznego w wysokości 0,1 proc. uzasadnionego zwrotu z kapitału zaangażowanego w wykonywaną działalność gospodarczą, jeśli chodzi

o przesyłanie energii elektrycznej;

- wpływy z tytułu opłaty zastępczej (uiszczanej przez podmiot realizujący Narodowy Cel Wskaźnikowy);

- wpływy z opłaty emisyjnej, w części (15 proc.) przypadającej Funduszowi (uiszczanej przez producentów i importerów paliw silnikowych, podmioty dokonujące nabycia wewnątrzwspólnotowego w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym paliw silnikowych oraz inne podmioty podlegające, na podstawie przepisów o podatku akcyzowym, obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych).

Przychody z opłaty emisyjnej zostaną przeznaczone na Fundusz (15 proc.) – celem wsparcia rozwoju rynku paliw alternatywnych w transporcie oraz na Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (85 proc.) – celem wsparcia przedsięwzięć związanych ze zmniejszeniem lub uniknięciem szkodliwej emisji substancji gazowych, stałych lub ciekłych, powodujących zanieczyszczenie powietrza.

Podstawowe zasady udzielania wsparcia (krąg podmiotów, horyzont czasowy oraz maksymalny limit wsparcia) wskazano w projekcie. Natomiast szczegółowe warunki finansowania projektów przez Fundusz zostaną doprecyzowane w rozporządzeniach.

Znowelizowana ustawa ma wejść w życie po 14 dniach od daty ogłoszenia w Dzienniku Ustaw, z wyjątkiem niektórych przepisów, które powinny obowiązywać w innych terminach (m.in. regulacje dotyczące opłaty emisyjnej mają wejść w życie 1 stycznia 2019 r.).

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o znakach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, przedłożony przez ministra obrony narodowej.

Projekt nowelizacji ustawy przewiduje wprowadzenie dla Wojsk Obrony Terytorialnej (WOT) symboliki przysługującej rodzajowi Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej – orła wojskowego i flagi rodzaju sił zbrojnych.

W projektowym wizerunku zaproponowano wykorzystanie orła i flagi Znaku Polski Walczącej. Ten symbol walki narodu polskiego z okupantami nawiązuje do dziedzictwa, do którego odwołują się współcześni żołnierze Wojsk Obrony Terytorialnej – do bohaterów Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej oraz Żołnierzy Wyklętych.

Wojska Obrony Terytorialnej, jako nowy rodzaj Sił Zbrojnych RP są ważnym elementem wzmacniania potencjału militarnego naszego państwa.

Swoją służbę żołnierze WOT realizują na terytorium całego kraju. Ich misją jest obrona oraz wspieranie lokalnych społeczności w czasie konfliktu, ale także podczas klęsk żywiołowych lub katastrof. Podobnie jak inne formacje, WOT poszukiwały źródeł swoich tradycji i fundamentu, na którym mogłyby zbudować swój etos. Armię Krajową i współczesne Wojska Obrony Terytorialnej łączy misja, struktura i terytorialność. Dziedziczenie tradycji dotyczącej struktur centralnych i terenowych Armii Krajowej wynika wprost z bliskości formy działania obydwu formacji, jak również z potrzeby budowy etosu nowego rodzaju Sił Zbrojnych na wartościach, z którymi identyfikują się żołnierze.

Armia Krajowa była największą podziemną siłą zbrojną w okupowanej Europie, która reprezentowała zmagania całego narodu o wolność i niepodległość Polski. Walka z okupantami zjednoczyła wszystkie patriotyczne siły, prowadzona była wspólnie przez naszych rodaków bez względu na przekonania i poglądy polityczne. Skuteczność prowadzonych działań sabotażowych, dywersyjnych i akcji zbrojnych Armii Krajowej opierała się na strukturach terenowych w całej okupowanej Polsce.

Znak Polski Walczącej – Kotwica jest symbolem walki Polaków z niemieckim i sowieckim okupantem, a tym samym głęboko nawiązuje do dziedzictwa, do którego odwołują się współcześni żołnierze Wojsk Obrony Terytorialnej.

Środowisko Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej pozytywnie odnosi się do sięgania przez żołnierzy Wojsk Obrony Terytorialnej do tradycji Armii Krajowej.

Nowe przepisy mają wejść w życie po 14 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

# # #

Rada Ministrów przyjęła uchwałę zmieniającą uchwałę w sprawie ustanowienia programu wieloletniego „Budowa Muzeum Historii Polski w Warszawie”, przedłożoną przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego.

Zmiana programu wieloletniego dotyczy uaktualnienia warunków finansowych, organizacyjnych i prawnych umożliwiających budowę w latach 2016-2021 stałej siedziby Muzeum Historii Polski w Warszawie.

Ze względu na otrzymane przez muzeum oferty na realizację inwestycji – przekraczające wcześniej zakładany budżet (na budowę obiektu i wystawy stałej) – zwiększą się całościowe koszty inwestycji do 757,2 mln zł. Realizacja programu wieloletniego wydłuży się – wobec jego dotychczasowych założeń – o 3 miesiące i zakończy w lutym 2021 r.

Szczegółowe zmiany:

- zwiększenie wartości programu wieloletniego o 98 mln zł – do wykorzystania w latach 2019-2021 r.;

- uwzględnienie w 2021 r. środków zaplanowanych na 2018 r. w kwocie 74,8 mln zł;

- uwzględnienie w 2021 r. środków niewykorzystanych w 2017 r. w kwocie l,19 mln zł.

Program będzie finansowany ze środków budżetu państwa w łącznej wysokości 757,2 mln zł w okresie 6 lat, w podziale:

- 2016 r. – 10 864 000 zł;

- 20 l7 r. – 21 613 000 zł;

- 2018 r. – 77 540 000 zł;

- 2019 r. – 218581 000 zł;

- 2020 r. – 280 687 000 zł;

- 2021 r. – 147 985 000 zł.

Gmach muzeum zostanie wzniesiony na terenie Cytadeli Warszawskiej. Zajmie główne miejsce na jej terenie w zespole muzealnym obok Muzeum Wojska Polskiego, Muzeum X Pawilonu i Muzeum Katyńskiego.

Muzeum Historii Polski to jedno z najważniejszych przedsięwzięć w dziedzinie polityki pamięci i polityki historycznej.

W perspektywie długookresowej ma prezentować najważniejsze zagadnienia dla państwowości i historii Polski. Jego zadaniem będzie promowanie polskiego dziedzictwa historycznego w świecie, a także dotarcie do jak największej liczby osób ciekawych historii i losów naszego państwa oraz przyciągnięcie i zainteresowanie tą tematyką ludzi młodych. Muzeum ma być centrum nowoczesnej edukacji historycznej, patriotycznej i obywatelskiej. Placówka, oprócz prowadzenia badań dotyczących dziejów Polski, powinna stać się ośrodkiem głębszej myśli i refleksji o polskiej historii.

Muzeum Historii Polski będzie jedną z najważniejszych i najlepiej rozpoznawalnych instytucji kultury w Polsce. Dołączy do coraz liczniejszego grona nowoczesnych placówek muzealnych cieszących się dużą renomą w kraju i zagranicą.

Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi odpowiedzialność za jego treść – z zastrzeżeniem postanowień art. 42 ust. 2 ustawy prawo prasowe. (PAP)

kom/ nmk/