CIR: obradowała Rada Ministrów (komunikat)

- CIR informuje:

Podczas dzisiejszego posiedzenia rząd podjął uchwałę w sprawie przyjęcia Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju do roku 2020 (z perspektywą do 2030 r.).

Rada Ministrów przyjęła:

- projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw;

- projekt ustawy o zmianie ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej i ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej;

- projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie prawnej odmian roślin;

- projekt ustawy o czasie pracy na statkach żeglugi śródlądowej.

# # #

Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju do roku 2020 (z perspektywą do 2030 r.), przedłożoną przez ministra rozwoju i finansów.

„Strategia na rzecz odpowiedzialnego rozwoju” jest strategicznym instrumentem zarządzania polityką rozwoju prowadzoną przez instytucje państwowe.

Dokument przedstawia cele do realizacji w perspektywie roku 2020 i 2030, wskazuje sposób ich osiągania oraz określa najważniejsze projekty.

Dotychczasowe czynniki rozwoju i wzrostu gospodarki, do których należy zaliczyć m.in. niskie koszty pracy, napływ inwestycji zagranicznych, wzrost wykształcenia, przekształcenie gospodarki wynikające z członkostwa w Unii Europejskiej, muszą zostać uzupełnione o:

- zwiększenie znaczenia w procesach gospodarczych wytwarzanej w kraju wiedzy i technologii,

- rozwój i dalszą ekspansję polskich podmiotów gospodarczych,

- budowę systemu oszczędności,

- podwyższenie jakości funkcjonowania instytucji i ich interakcję ze społeczeństwem.

Jednocześnie należy zwrócić większą uwagę na włączanie wszystkich grup społecznych i wszystkich obszarów w procesy rozwojowe.

Strategia opiera się na trzech celach szczegółowych:

I. Trwały wzrost gospodarczy oparty coraz silniej o wiedzę, dane i doskonałość organizacyjną

- Reindustrializacja – wdrażanie nowych cyfrowych rozwiązań techniczno-technologiczno-organizacyjnych, rozwój nowych gałęzi przemysłu opartych na technologiach cyfrowych, zdolnych do tworzenia produktów przełomowych, wymagających dużego zaangażowania nauki i wysoko wykwalifikowanej kadry pracowników. Działania te będą kołem zamachowym dla rozwoju wielu innych dziedzin gospodarki.

Reindustrializacja będzie polegać na rozwoju innowacyjności, pozwalającym m.in. na istotną obniżkę kosztów produkcji, w tym pracy, a także podnoszenie jakości produktu, lepsze zaspokajanie potrzeb i szybsze reagowanie na zmiany oczekiwań konsumentów, zmniejszenie zużycia surowców i zapotrzebowania na energię oraz obniżenie emisyjności produkcji i podniesienie bezpieczeństwa pracy.

- Rozwój innowacyjnych firm – zwiększanie stopnia zaawansowania technologicznego produktów, powstawanie nowych rozwiązań technologicznych i organizacyjnych na podstawie własnych zasobów przedsiębiorstw, a także oparcie w większym stopniu przewag konkurencyjnych w handlu zagranicznym na jakości i innowacyjności proponowanych produktów.

- Małe i średnie przedsiębiorstwa – poszerzenie oferty instrumentów finansowania długoterminowego służących rozwojowi sektora MŚP, udostępnianych zarówno przez instytucje prywatne, jak i publiczne; zwiększenie liczby aktywnych małych i średnich przedsiębiorstw – podmiotów wdrażających innowacje produktowe, organizacyjne i marketingowe, charakteryzujących się wyższą niż dotychczas dochodowością i efektywnością, a także współpracujących z innymi regionalnymi podmiotami gospodarczymi (w tym dużymi przedsiębiorstwami).

Chodzi też o zwiększenie średniego areału upraw polskich gospodarstw rolnych (w efekcie nastąpi zwiększenie dochodowości sektora produkcji rolnej), rozpoczęcie procesu integracji pionowej wybranych segmentów sektora rolno-spożywczego, co przyczyni się do zwiększenia jego globalnej konkurencyjności, a także zwiększy potencjał do wdrażania innowacji produktowych, organizacyjnych i marketingowych.

- Kapitał dla rozwoju – zmobilizowanie różnych źródeł środków finansowych w celu znacznego zwiększenia poziomu inwestycji w Polsce.

Istotne będzie podjęcie działań przyczyniających się do budowania w Polsce kultury oszczędzania, ponieważ to poziom oszczędności krajowych stanowi o możliwościach inwestycyjnych gospodarki.

- Ekspansja zagraniczna – utrzymanie relatywnie wysokiego tempa wzrostu eksportu, przy jednoczesnej poprawie poziomu jego innowacyjności.

Intensyfikacja działalności eksportowej i inwestycyjnej pozwoli polskim przedsiębiorstwom na osiąganie większych i zdywersyfikowanych przychodów, wyższej wydajności i rentowności oraz lepszego poziomu technologicznego, co przełoży się na poprawę ich konkurencyjności na rynkach zagranicznych.

II. Rozwój społecznie wrażliwy i terytorialnie zrównoważony

- Spójność społeczna – poprawa instytucjonalnych warunków opieki nad najmłodszymi dziećmi przez tworzenie nowych miejsc opieki w różnych formach (np. żłobek, usługa opiekuna dziennego, klub dziecięcy), dzięki czemu zwiększy się odsetek dzieci w wieku 0-3 lata objętych różnymi formami opieki. Umożliwi to łączenie życia zawodowego z rodzinnym i pozwoli na zwiększenie zatrudnienia, zwłaszcza kobiet. Równolegle zostaną wprowadzone ułatwienia w zatrudnianiu przez osoby fizyczne osób do opieki nad dziećmi czy osobami starszymi lub chorymi (opieka nieinstytucjonalna w domu osoby).

Ponadto, działania na rzecz aktywizacji zawodowej grup nieaktywnych na rynku pracy zwiększą zatrudnienie osób w wieku 20-64 lata. Rozszerzone zostaną możliwości wykonywania pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy, w elastycznych godzinach i pracy na odległość.

- Rozwój zrównoważony terytorialnie – zwiększenie inwestycji prywatnych w branżach kluczowych dla poszczególnych regionów, w szczególności w tych o najniższym poziomie rozwoju i przeżywających trudności (to przede wszystkim Śląsk i Polska Wschodnia). Do 2030 r. powinno to doprowadzić do znaczących zmian w strukturze społeczno-gospodarczej oraz wzrostu udziału inwestycji prywatnych w całości inwestycji, które obecnie zależą w dużym stopniu od nakładów publicznych, w tym finansowanych ze źródeł unijnych.

Ponadto, rozwój przedsiębiorczości i tworzenie miejsc pracy – szczególnie na obszarach najbiedniejszych i borykających się z problemami strukturalnymi – przyczynią się w dłuższym okresie do tego, że dysproporcje w poziomie rozwoju ekonomicznego podregionów nie pogłębią się, a jednocześnie wzrosną dochody ich mieszkańców i samorządów terytorialnych.

III. Skuteczne państwo i instytucje służące wzrostowi oraz włączeniu społecznemu i gospodarczemu

- Prawo w służbie obywatelom i gospodarce – uproszczenie prawa zapewniające lepsze warunki do działalności gospodarczej i realizacji potrzeb obywateli.

Oczekiwana jest większa spójność wewnętrzna poszczególnych dziedzin prawa, czy też faktycznych możliwości stosowania przepisów, jak np. w przypadku braku rozporządzeń wykonawczych do ustaw zawierających delegacje ustawowe. Przewidywany jest wzrost sprawności prowadzenia postępowań sądowych i egzekucji prawa.

- Instytucje prorozwojowe i strategiczne zarządzanie rozwojem – w tym przypadku obywatele, przedsiębiorcy i inne podmioty oczekują sprawności i skuteczności instytucjonalnej państwa, w tym wysokiej jakości decyzji publicznych podejmowanych we współpracy z mieszkańcami, organizacjami pozarządowymi, biznesowymi i interesariuszami instytucjonalnymi.

Oznacza to celowość oraz niezawodność podejmowanych przez instytucje decyzji i działań programowo-koordynacyjnych, jak również adekwatność i trwałość samych procedur oraz norm i standardów w różnych obszarach życia publicznego.

- E-państwo – chodzi o zwiększenie podaży oczekiwanych przez społeczeństwo wysokiej jakości publicznych e-usług oraz poziomu ich wykorzystania przez obywateli, w tym przedsiębiorców.

Docelowym, najważniejszym efektem będzie sprawnie działająca administracja, rozumiana jako sieć instytucji powiązanych systemem informacyjnym państwa, realizująca ideę otwartego rządu, wspierająca obywatela i świadcząca wysokiej jakości usługi, z wykorzystaniem nowoczesnych technologii informacyjnych.

- Finanse publiczne – rozwiązania zawarte w strategii nie będą naruszały stabilności finansów publicznych.

W szczególności respektowane będą regulacje unijne zapisane w Pakcie Stabilności i Wzrostu (m.in. deficyt 3 proc. PKB i dług 60 proc. PKB), jak również regulacje określone w krajowych przepisach, w tym głównie ograniczenia wynikające ze stosowania stabilizującej reguły wydatkowej.

- Efektywne wykorzystanie środków Unii Europejskiej – chodzi o wykorzystanie całego dostępnego budżetu środków unijnych w najlepszy możliwy sposób pod względem ich wpływu na cele społeczno-gospodarcze i terytorialne.

Nastąpi stopniowe przeorientowanie całej polityki rozwoju, w tym tej wspieranej ze źródeł UE, na nowy model działań prorozwojowych koncentrujący się na budowie warunków do zwiększania konkurencyjności gospodarki w oparciu o wiedzę i innowacyjność, a także zintegrowanej odpowiedzi na wyzwania strategiczne, takie jak demografia, niski poziom oszczędności i inwestycji oraz wykluczenie społeczne i terytorialne.

Strategia w praktyce

Strategia będzie realizowana z wykorzystaniem podejścia projektowego. Dokument, w każdym z obszarów wskazuje konkretne projekty (strategiczne i flagowe) służące realizacji celów strategicznych. Podejście to – wraz z przewidzianym systemem monitorowania i oceny – zapewni włączenie w realizację działań partnerów społecznych i gospodarczych, społeczeństwa obywatelskiego, świata nauki i samorządów.

Lista projektów strategicznych i flagowych liczy obecnie ok. 185 przedsięwzięć, zarówno z zakresu rozwiązań legislacyjnych, jak i konkretnych inwestycji. Ma ona otwarty charakter i może być modyfikowana.

Jeśli chodzi o projekty flagowe to powstaną produkty lub usługi istotne dla dalszego rozwoju gospodarki. Na przykład program Elektromobilność zakłada produkcję pojazdów o napędzie elektrycznym oraz rozwój infrastruktury niezbędnej dla tego typu pojazdów, co m.in. pozwoli na rozwój ekologicznego transportu publicznego w polskich miastach (projekty: e-bus i samochód elektryczny).

W ramach odnowy przemysłu stoczniowego podjęte zostaną działania prowadzące do unowocześnienia tego sektora i przesunięcia produkcji w kierunku projektów innowacyjnych. Chodzi m.in. o projektowanie i budowę jednostek pływających i konstrukcji morskich (projekt Batory). Stawia się również na rozwój usług w oparciu o wykorzystanie dronów (projekt Żwirko i Wigura). Duży potencjał istnieje również w obszarze nowoczesnych rozwiązań na rzecz zdrowia – nowoczesna aparatura medyczna (m.in. polski robot medyczny), zaawansowane leki generyczne i biopodobne (projekt Centrum Rozwoju Biotechnologii).

Wśród projektów strategicznych dotyczących legislacji i otoczenia prawnego przedsiębiorstw, przygotowano pakiet 100 zmian dla firm, którego duża część już weszła w życie. Kluczowe znaczenie w obszarze prawa gospodarczego ma Pakiet Konstytucja Biznesu. Towarzyszą mu propozycje zmian w innych ustawach, ułatwiające funkcjonowanie firmom, nie tylko nowo powstającym, ale też posiadającym doświadczenie w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W ramach wzmocnienia rozpoznawalności polskich produktów oraz budowania marki polskiej gospodarki powstaje system promocji gospodarki, ukierunkowany na rozwój polskiego eksportu, zwiększanie polskich inwestycji za granicą oraz umacnianie międzynarodowego wizerunku Polski.

Przewidziano też powołanie Narodowego Instytutu Technologicznego – instytucji prowadzącej badania, której głównym celem będzie transfer wiedzy do gospodarki m.in. przez komercjalizację opracowanych technologii, zasilanie firm wysokiej klasy specjalistami, budowę branżowych i technologicznych centrów kompetencji oraz wsparcie państwa w prowadzeniu polityki technologicznej.

Ważnym elementem działań jest zwiększenie efektywności oraz uproszczenie w dostępie do funduszy unijnych (projekt Efektywne fundusze), które pozwolą na dalsze przyspieszenie w wykorzystaniu środków z Unii Europejskiej. Całkowita wartość przedsięwzięć realizowanych w całym kraju z unijnym wsparciem sięga już 120 mld zł. Nowe rozwiązania przełożą się na przyspieszenie inwestowania pieniędzy, a w konsekwencji na wzrost gospodarczy.

W efekcie wsparcia prorozwojowych inwestycji zagranicznych nowe przedsięwzięcia w Polsce zrealizują m.in. Daimler, Toyota, LG Chem czy GE wspólnie z Lufthansą.

Działania prośrodowiskowe przewidziano w projekcie Czyste powietrze, mającym na celu poprawę jakości powietrza w Polsce. Projekt obejmuje m.in. rozwój mechanizmów kontrolowania źródeł niskiej emisji, standaryzację urządzeń grzewczych i paliw stałych, dostosowanie mechanizmów finansowych i ich społeczną dostępność oraz stworzenie ram prawnych sprzyjających realizacji efektywnych działań, wynikających w szczególności z Krajowego Programu Ochrony Powietrza.

Kluczowym rozwiązaniem mającym zapewnić lepszą koordynację działań dotyczących wspierania inwestycji rozwojowych (np. PARP, ARP, PAIiIZ, KUKE czy BGK) jest powołanie Polskiego Funduszu Rozwoju. Grupa PFR uczestniczy w realizacji kluczowych projektów rozwojowych (Program Start in Poland, Program Ekspansji Międzynarodowej Polskich Przedsiębiorstw, Program Gwarancji dla MŚP, Program Rozwoju Kapitału, Program Mieszkanie+, Program Elektromobilności).

Finansowanie

Realizacja celów strategii będzie wymagała zaangażowania do 2020 r. ok. 1,5 bln zł środków publicznych oraz ponad 0,6 bln zł w ramach inwestycji prywatnych.

Głównym źródłem finansowania działań rozwojowych będą publiczne fundusze krajowe. Rozwój będą wspierały środki unijne oraz środki prywatne.

Zostanie utrzymany udział nakładów na transport (ze względu na duże potrzeby), a lekko wzrośnie – na rozwój zasobów ludzkich. Założono zwiększenie nakładów na zadania związane z modernizacją przemysłu, a w szczególności na działania zwiększające innowacyjność produktów, usług, technologii i procesów.

Zwiększenia wymagają także wydatki na działalność małych i średnich przedsiębiorstw, w tym na rozwój eksportu (zwłaszcza przez gwarancje i ubezpieczenia).

Nastąpi wzrost nakładów na usługi publiczne, w tym związane z poprawą bezpieczeństwa publicznego. Istotnym działaniem wymagającym wzrostu nakładów będą prace nad informatyzacją/cyfryzacją gospodarki, administracji i szeroko zakrojonego funkcjonowania państwa.

Po 2020 r. ciężar finansowania inwestycji publicznych zostanie przeniesiony w większym stopniu na środki krajowe, zarówno publiczne jak i prywatne. Zadania dotychczas finansowane w ramach polityki spójności będą stopniowo realizowane z krajowych środków publicznych – zarówno z budżetu centralnego, jak i budżetów samorządowych, których rola wzrośnie.

Zakładane efekty

Oczekiwanym efektem realizacji strategii będzie wzrost zamożności Polaków oraz zmniejszenie liczby osób zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym.

Założono zwiększenie przeciętnego dochodu gospodarstw domowych do 76-80 proc. średniej Unii Europejskiej do 2020 r., a do 2030 r. zbliżenie do poziomu średniej UE, przy jednoczesnym dążeniu do zmniejszania dysproporcji w dochodach między poszczególnymi regionami. Poziom PKB na mieszkańca Polski mierzony parytetem siły nabywczej sięgnie 75-78 proc. średniej unijnej w 2020 r., a ok. 95 proc. w 2030 r. Założono, że odsetek osób zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym zmaleje do 20 proc. w 2020 r. i do 17 proc. w 2030 r. Zmniejszy się również rozwarstwienie dochodowe Polaków – wartość tzw. współczynnika Giniego (charakteryzującego zróżnicowanie dochodów) – obniży się z 30,6 w 2015 r. do 30 w 2020 r. i 27 w 2030 r. (im mniejsza wartość współczynnika, tym mniejsze zróżnicowanie).

Zapewnieniu wysokiego i trwałego tempa wzrostu służyć będzie realizacja takich wskaźników, jak m.in.:

- wzrost inwestycji do 25 proc. PKB,

- wzrost udziału nakładów na B+R do 1,7 proc. PKB,

- średnioroczne tempo wzrostu wartości eksportu towarów 7,2 proc.,

- udział eksportu wyrobów wysokiej techniki w eksporcie ogółem 10 proc.

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra zdrowia.

Optymalizacja i zwiększenie przejrzystości wydatków Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ) na gwarantowane świadczenia opieki zdrowotnej oraz standaryzacja realizacji tych świadczeń – to podstawowe cele projektu nowelizacji ustawy.

Zasady ratunkowego dostępu do technologii lekowych

W praktyce klinicznej często dochodzi do sytuacji, w których do ratowania zdrowia i życia konieczne jest zastosowanie konkretnego leku lub innej technologii medycznej, które nie znajdują się jednak w wykazie świadczeń gwarantowanych, czyli finansowanych ze środków publicznych. Przepisy takie uniemożliwiają skuteczne leczenie rzadkich chorób. Aby to zmienić wprowadzono procedurę ratunkowego dostępu do technologii lekowych.

W ramach tej procedury minister zdrowia będzie mógł wydać indywidualną zgodę na pokrycie kosztu leku, który w danym wskazaniu medycznym nie jest finansowany ze środków publicznych – jeżeli jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia świadczeniobiorcy (pacjenta) oraz uzasadnione i poparte wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej. Zgoda będzie wydawana wyłącznie dla leku, który jest dopuszczony do obrotu lub pozostaje w obrocie w Polsce oraz jest dostępny na rynku.

W praktyce zastosowanie tej procedury będzie możliwe gdy zostaną już wyczerpane wszystkie możliwe do zastosowania w danym przypadku dostępne technologie medyczne finansowane ze środków publicznych, a zastosowanie jest uzasadnione i wynika ze wskazań aktualnej wiedzy medycznej. Wnioski o zastosowanie tej procedury mają składać świadczeniodawcy do ministra zdrowia. Oznacza to, że minister zdrowia będzie musiał prowadzić postępowanie administracyjne dotyczące wydania zgody na pokrycie kosztów leku, a Narodowy Fundusz Zdrowia zostanie zobowiązany do pokrycia wydatku w ramach ratunkowego dostępu do technologii lekowej.

W nowych regulacjach wprowadzono zgodę indywidualną na 3-miesięczną terapię lub 3 cykle leczenia, co ma zapewnić kontrolę nad wydatkowaniem środków na takie leczenie. Przewidziano uproszczone zasady finansowania kontynuacji terapii, przy założeniu, że jej skuteczność zostanie potwierdzona przez lekarza. Koszt leku będzie pokrywany przez Fundusz w wysokości wynikającej z rachunku lub faktury dokumentującej jego zakup, ale nie wyższej niż kwota określona w decyzji administracyjnej w sprawie wydania zgody.

Częściowa refundacja leku niedostępnego w Polsce

Obecnie nie jest możliwe finansowanie ze środków publicznych leków sprowadzanych z zagranicy, dopuszczonych do obrotu w Polsce oraz niedostępnych na rynku, ale niezbędnych do ratowania zdrowia lub życia pacjenta. Dlatego zaproponowano możliwość wydania decyzji o finansowaniu leków, które czasowo są niedostępne w Polsce, ale są sprowadzane z zagranicy w trybie importu docelowego. Rozwiązanie to pozwoli sfinansować terapię pacjentom w sytuacji, gdy lek tymczasowo jest niedostępny w Polsce, mimo posiadania ważnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

Zmiana niektórych zasad refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych

Aktualne przepisy narzucają ministrowi zdrowia stałe okresy, na które muszą zostać wydane decyzje o objęciu refundacją i ustaleniu urzędowej ceny zbytu – leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych. Regulacja taka nie pozwala elastycznie reagować na zmieniające się uwarunkowania rynkowe, czyli w praktyce znacznie utrudnia negocjacje cenowe. Dlatego wprowadzono przepisy umożliwiające elastyczne określanie okresu obowiązywania decyzji refundacyjnej i o ustaleniu urzędowej ceny zbytu.

Dostępność hormonalnych środków antykoncepcyjnych

Dotychczasowe przepisy dopuszczają przyjmowanie przez pacjentki niektórych hormonalnych środków antykoncepcyjnych bez wiedzy lekarza, czy bez kontroli ich wpływu na stan jej zdrowia. Po zmianach przepisów, hormonalne środki antykoncepcyjne do stosowania wewnętrznego będą wydawane wyłącznie na receptę wystawioną przez lekarza. Rozwiązanie to umożliwi lekarzowi kontrolę nad bezpiecznym stosowaniem tych preparatów, które mogą negatywnie wpływać na zdrowie pacjentki.

Zmiana technologii medycznej

Zgodnie z projektem nowelizacji, minister zdrowia będzie musiał uzyskać rekomendację prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji w sprawie zmiany technologii medycznej stosowanej w ramach świadczenia gwarantowanego. Rozwiązanie to zapewni pacjentom dostęp do świadczeń o udowodnionej efektywności klinicznej oraz dostosowanych do możliwości finansowych NFZ. Obecnie zdarzają się sytuacje, kiedy dochodzi do finansowania ze środków publicznych świadczeń gwarantowanych o nieudowodnionej skuteczności, brakuje też standardów w realizacji świadczeń gwarantowanych, co skutkuje nierównym dostępem do skutecznych i bezpiecznych technologii medycznych.

Przekazywanie danych kosztowych Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji

Obecnie przekazywanie Agencji danych kosztowych przez świadczeniodawców nie jest obowiązkowe, co jednak w przypadku podjęcia decyzji o ich przekazaniu negatywnie wpływa na zakres oraz jakość tych danych. Dane kosztowe są konieczne do właściwego określenia taryfy świadczeń opieki zdrowotnej, a w efekcie prawidłowego poziomu ich finansowania.

Dlatego wprowadzono obowiązek nieodpłatnego przekazywania Agencji danych niezbędnych do ustalenia taryfy świadczeń opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, z którymi NFZ zawierał umowy na realizację świadczeń gwarantowanych. Zobowiązano też świadczeniodawców do przekazywania danych najwyższej jakości – rzetelnych, szczegółowych i precyzyjnych. W rezultacie Agencji będą dostarczane dane kosztowe pozwalające na właściwe określenie taryf świadczeń, a więc zabezpieczenie budżetu płatnika publicznego przed nadużyciami, a także zapewnienie realizacji świadczeń, które mogłyby zostać nierealizowane ze względu na ich zbyt niską wycenę.

Prezes Agencji będzie określał taryfę świadczeń medycznych biorąc pod uwagę stanowisko Rady do spraw Taryfikacji.

Ponadto, tworzony przez Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia (CSIOZ) program do przekazywania danych niezbędnych do określenia świadczeń, który zostanie udostępniony świadczeniodawcom, umożliwi sprawną realizację tego zadania. Agencja przeprowadzi dla świadczeniodawców bezpłatne szkolenia z zakresu zasad przekazywania danych niezbędnych do określenia taryf świadczeń.

Nowe rozwiązania, co do zasady, mają obowiązywać po 30 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej i ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej, przedłożony przez ministra rozwoju i finansów.

Zmieniono ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej oraz ustawę Przepisy wprowadzające ustawę o KAS, aby dostosować je do znowelizowanych ustaw: o podatku od towarów i usług oraz Prawo o ruchu drogowym.

Obydwie ustawy dotyczące KAS były procedowane w parlamencie jednocześnie z ustawą o VAT i ustawą o ruchu drogowym i nie było możliwości uzgodnienia ich treści. Dotyczy to w szczególności znowelizowanej ustawy o VAT, uchwalonej 1 grudnia 2016 r., w której zawarto dodatkowe rozwiązania mające na celu poprawę ściągalności podatku od towarów i usług (tzw. pakiet rozwiązań uszczelniających). Podobna sytuacja dotyczyła ustawy Prawo o ruchu drogowym. Dodatkowo, zharmonizowano niektóre przepisy ustawy o służbie cywilnej z regulacjami ustawy o KAS.

Ponadto, do projektu nowelizacji ustawowej dodano regulacje usprawniające tworzenie Krajowej Administracji Skarbowej i usuwające wątpliwości w stosowaniu niektórych przepisów. Chodzi np. o powołanie osób kierujących organami KAS jeszcze przed 1 marca 2017 r. oraz doprecyzowanie przepisów przejściowych dotyczących wszczętych i niezakończonych postepowań przez organy kontroli skarbowej.

Nowe regulacje mają wejść w życie z dniem ogłoszenia.

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie prawnej odmian roślin, przedłożony przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi.

Przewidziano nowe rozwiązania w relacjach między hodowcami, organizacjami hodowców a posiadaczami gruntów rolnych i organizacjami posiadaczy gruntów rolnych, jeśli chodzi o pobieranie opłat związanych z wykorzystaniem we własnym gospodarstwie do siewu materiału ze zbioru odmiany chronionej krajowym wyłącznym prawem hodowcy do odmiany (opłat od rozmnożeń własnych). Rolnicy od lat domagali się zmiany skomplikowanego i uciążliwego systemu pobierania opłat.

Założono elastyczne rozwiązania dotyczące zawierania umów i pobierania opłat od rozmnożeń własnych.

Hodowca będzie mógł zdecydować o udostępnieniu wybranych przez siebie odmian chronionych – bez pobierania opłat od rozmnożeń własnych w wyznaczonym przez siebie okresie, np. ze względów marketingowych.

Przewidziano także, rekomendowaną przez Izby Rolnicze, możliwość jednorazowego pobierania opłat od rozmnożeń własnych przy zakupie kwalifikowanego materiału siewnego.

Zwolniono posiadaczy gruntów rolnych z obowiązku przekazywania hodowcom albo organizacjom hodowców pisemnej informacji, dotyczącej wykorzystania materiału ze zbioru oraz wykreślono możliwość przeprowadzenia kontroli przez hodowcę albo organizację hodowców u posiadaczy gruntów rolnych.

Nowelizacja ustawy wejdzie w życie po 14 dniach od daty ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o czasie pracy na statkach żeglugi śródlądowej, przedłożony przez ministra gospodarki morskiej i żeglugi śródlądowej.

Projekt ustawy reguluje czas pracy na statkach żeglugi śródlądowej. Nowe przepisy są rezultatem wdrożenia do polskiego prawa wymogów dyrektywy unijnej 2014/112/UE, które uzupełniają zapisy Kodeksu pracy w stosunku do pracowników zatrudnionych na statkach żeglugi śródlądowej.

Kodeks pracy nie odpowiada w pełni potrzebom armatorów oraz pracowników zatrudnionych w sektorze żeglugi śródlądowej i w praktyce jest trudny do zastosowania ze względu na specyfikę pracy wykonywanej na statkach żeglugi śródlądowej.

Włączenie do polskiego prawa wymogów dyrektywy powinno zapewnić polskim armatorom takie same warunki organizacji pracy na statkach żeglugi śródlądowej jaką mają armatorzy pozostałych państw europejskich. W praktyce chodzi o ujednolicenie traktowania pracowników żeglugi śródlądowej w całej Unii Europejskiej, a także usprawnienie systemu obliczania czasu pracy na statkach żeglugi śródlądowej w Polsce, a w konsekwencji zwiększanie ochrony pracowników tego sektora. Nowe regulacje nie będą miały bezpośredniego wpływu na warunki i sposób pracy osób zatrudnionych na statku.

W projekcie ustawy uregulowano czas pracy osób pracujących na statkach żeglugi śródlądowej zatrudnionych na podstawie umowy o pracę – chodzi o członków załogi i personel pokładowy. Przepisy ustawy nie będą miały zastosowania do samozatrudnionych, czyli osób które w sposób niezależny i na własny rachunek eksploatują jednostki pływające (w Polsce małe przedsiębiorstwa żeglugowe to często firmy rodzinne, w których większość pracowników korzysta z samozatrudnienia).

Zgodnie z projektem ustawy, czas pracy na statku żeglugi śródlądowej będzie obejmował pracę wykonywaną na statku na polecenie pracodawcy. Pozostawanie w gotowości do wykonywania pracy na statku żeglugi śródlądowej będzie wliczane do czasu pracy. Chodzi o czas np. podczas postoju statku w związku z nieplanowanymi pracami konserwacyjnymi i remontami, w trakcie oczekiwania statku na śluzowanie oraz załadunek lub rozładunek. W transporcie śródlądowym czas pracy pracownika na pokładzie nie jest równoznaczny z czasem eksploatacji statku podczas rejsu.

Według projektu ustawy, czas pracy w żegludze śródlądowej ma obejmować łącznie limity godzin pracy z godzinami nadliczbowymi. Określone w projekcie ustawy limity czasu pracy obejmują także czas pracy na statku pasażerskim w sezonie oraz czas pracy w porze nocnej. Wskazane limity czasu pracy będą mogły być wydłużone tylko w przypadku wystąpienia tzw. stanów nadzwyczajnych, czyli np. okresów zagrożenia bezpieczeństwa statku i ludzi znajdujących się na jego pokładzie.

W projekcie ustawy odmiennie w stosunku do Kodeksu pracy zdefiniowano „porę nocną”. Przyjęto, że w żegludze śródlądowej pora nocna to 7 godzin między godziną 23.00 a 6.00. Jednocześnie zaproponowano odpowiednią ochronę pracownikom uznanym za niezdolnych do wykonywania pracy w porze nocnej na podstawie świadectwa zdrowia (mają być przeniesieni do wykonywania pracy zgodnej z zajmowanym stanowiskiem poza porą nocną).

Proponowane regulacje uwzględniają także korzystniejsze zasady przyznawania dni odpoczynku pracownikom żeglugi śródlądowej niż przewidziano to w Kodeksie pracy. Nowe zapisy uwzględniają specyfikę i uciążliwość wykonywanej pracy. Ponadto, zdefiniowano „okres odpoczynku” jako okres poza czasem pracy na statku żeglugi śródlądowej, który obejmuje okres odpoczynku na statku w trakcie rejsu lub podczas postoju oraz okres odpoczynku na lądzie.

Założono, że pracodawca będzie musiał założyć i prowadzić odrębnie dla każdego pracownika ewidencję czasu pracy na statku żeglugi śródlądowej, przechowywanej do końca okresu rozliczeniowego. Pracodawca – do 10 dnia każdego miesiąca – ma przedstawiać pracownikowi ewidencję czasu pracy za poprzedni miesiąc. Pracownik będzie potwierdzał zgodność danych zawartych w ewidencji podpisem, a kopię ewidencji ma przechowywać przez rok. Zgodnie z projektem, okres rozliczeniowy czasu pracy trwający w dniu wejścia ustawy w życie – kończy się z upływem czasu na jaki go przyjęto.

Ustawa ma wejść w życie po 14 dniach od daty ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi odpowiedzialność za jego treść – z zastrzeżeniem postanowień art. 42 ust. 2 ustawy prawo prasowe.(PAP)

kom/ pd/