CIR: obradowała Rada Ministrów (komunikat)

- CIR informuje:

Podczas wyjazdowego posiedzenia rządu, które odbyło się w Hucie im. T. Sendzimira ministrowie zapoznali się z informacjami:

- w sprawie powołanego Nowego Centrum Administracyjnego oraz planowanych projektów inwestycyjnych w zakresie innowacyjnych technologii, w tym projektu „KRK NH2” realizowanego w Nowej Hucie;

- w sprawie prac zespołu przygotowującego wizytę Jego Świątobliwości Papieża Franciszka w Polsce w 2016 r. oraz wsparcia organizacji Światowych Dni Młodzieży Kraków 2016;

- w sprawie realizacji poprzednich etapów programu wieloletniego pod nazwą „Oświęcimski strategiczny program rządowy” wraz z propozycją kontynuacji programu w latach 2016-2020.

W trakcie posiedzenia podjęto uchwałę w sprawie ustanowienia programu wieloletniego pn. „Oświęcimski strategiczny program rządowy. Etap V 2016-2020”.

Przyjęto projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw.

Rada Ministrów zaakceptowała program współpracy z Polonią i Polakami za granicą w latach 2015-2020.

Została podjęta uchwała w sprawie przyjęcia „Programu rozwoju turystyki do 2020 roku”.

* * *

Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie ustanowienia programu wieloletniego pn. „Oświęcimski strategiczny program rządowy. Etap V 2016-2020”, przedłożoną przez ministra administracji i cyfryzacji.

Ustanowiono program wieloletni „Oświęcimski strategiczny program rządowy. Etap V 2016-2020” (OSRP).

Program tworzy warunki do zapewnienia pokoju społecznego wokół byłego KL Auschwitz-Birkenau i godnego upamiętnienia największego w Europie i na świecie miejsca pamięci masowej zagłady milionów ludzi. Obóz Auschwitz-Birkenau jest wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Program jest kontynuacją etapu IV realizowanego w latach 2012-2015. W ramach V etapu mają być ukończone, podjęte w latach poprzednich, inwestycje o kluczowym znaczeniu dla dostępności tego miejsca m.in.:

- droga odbarczająca na przedpolu Muzeum (gmina),

- droga do „Judenrampe” i „Ziemniaczarek” – miejsc historycznych o znaczeniu symbolicznym (gmina),

- przystosowanie byłych magazynów spożywczych „Ziemniaczarek” do stałej ekspozycji muzealnej dotyczącej „Judenrampe” (gmina),

- opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego gminy Oświęcim – rejon sołectw Brzezinka, Harmęże, Pławy stanowiący otoczenie Pomnika Zagłady (gmina),

- budowa Centrum Edukacyjno-Sportowego jako zaplecza hotelowego (powiat),

- finalizacja przygotowań do budowy Drogi Współpracy Regionalnej (województwo).

Na realizację programu w latach 2016-2020 zostanie przeznaczone 53.175.000 zł, w tym wydatki z rezerwy celowej budżetu państwa – 35.000.000 zł oraz środki stanowiące wkład beneficjentów – 18.175.000 zł.

Program realizowany jest od 1997 r. Zadania wykonane w dotychczasowych etapach OSPR przyczyniły się do rewitalizacji otoczenia miejsca pamięci masowej zagłady, poprawy dostępności komunikacyjnej Oświęcimia oraz wyeksponowania jego walorów turystycznych i edukacyjnych.

Podsumowując realizację dotychczasowych działań w ramach OSPR należy podkreślić, że wspólny wysiłek rządu oraz jednostek samorządu lokalnego i regionalnego Ziemi Oświęcimskiej przybliża urzeczywistnienie wizji harmonijnego współistnienia miejsca pamięci masowej zagłady i dynamicznie rozwijającego się miasta i gminy Oświęcim.

Do najważniejszych zadań zrealizowanych w ramach „Oświęcimskiego strategicznego programu rządowego” po 1997 r. należą:

- regulacja prawna gruntów w otoczeniu Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau,

- wykonanie planu miejscowego obozowej strefy ochronnej wokół byłego KL Birkenau,

- oddanie do użytku głównego parkingu dla zwiedzających KL Birkenau wraz z infrastrukturą towarzyszącą przy ul. Męczeństwa Narodów i ul. Czernichowskiej w Brzezince,

- modernizacja ul. Konopnickiej na dojeździe do węzła drogowego NIWA wraz z budową wiaduktu pod linią kolejową Oświęcim – Kraków Płaszów,

- remont mostu Piastowskiego na Sole w Oświęcimiu, łączącego obszar poobozowy (Zasole) z centrum miasta,

- modernizacja Placu Kościuszki w Oświęcimiu, stanowiącego główne miejsce uroczystości państwowych i patriotycznych samorządu oświęcimskiego,

- rekonstrukcja i renowacja Zamku Piastowskiego wraz ze wzgórzem zamkowym,

- modernizacja ul. Kościelnej i placu ks. Skarbka w rejonie Centrum Żydowskiego i Synagogi oraz płyty Rynku Głównego w Oświęcimiu.

Na realizację dotychczasowych czterech etapów programu w latach 1997-2015 przeznaczono z budżetu państwa ok. 103 mln zł, które wraz z wkładem beneficjentów w wysokości ok. 75 mln zł pozwoliły zrealizować inwestycje o łącznej wartości ok. 178 mln zł. Do końca 2014 r. beneficjenci zrealizowali większość zaplanowanych zadań czwartego etapu OSPR.

* * *

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra infrastruktury i rozwoju.

Przygotowanie projektu nowelizacji ustawy jest wynikiem realizacji obowiązku nałożonego na ministra infrastruktury i rozwoju, dotyczącego przeglądu i analizy zasad, sposobu i warunków funkcjonowania instytucji, procedur i instrumentów w obszarze kształtowania ładu przestrzennego. Projekt noweli służy także realizacji postulatów zawartych w Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju 2030.

Nowe rozwiązania powinny przyczynić się do efektywnego i racjonalnego gospodarowania przestrzenią. Mają zapobiegać niekontrolowanej suburbanizacji, czyli powstawaniu zabudowy mieszkaniowej na obrzeżach miast lub poza ich granicami.

Suburbanizacja z jednej strony powoduje powstawanie zabudowy na terenach do tego niedostosowanych, czyli niewystarczająco wyposażonych w infrastrukturę techniczną i społeczną, z drugiej – obniżenie atrakcyjności terenów zurbanizowanych, czyli takich, które taką infrastrukturę już mają. Suburbanizacji towarzyszy zjawisko wyludniania się centrów miast oraz degradacji ładu przestrzennego i funkcji przestrzeni. W rezultacie dochodzi do chaotycznej i rozproszonej zabudowy, która oznacza wyższe koszty budowy i eksploatacji m.in. dróg, sieci kanalizacyjnych, wodociągowych, gazowych oraz utrzymania małych szkół i ośrodków zdrowia. Koszty te najczęściej ponoszą samorządy, co stanowi poważne obciążenie ich budżetów. W rezultacie gminy mają trudności z finansowaniem innych zadań, w tym poprawiających infrastrukturę na terenach już zamieszkałych. Ponadto, mieszkańcy nowych osiedli ponoszą znaczne wydatki na dojazdy do pracy, sklepów, szkół czy instytucji kultury. Okazuje się, że koszty te nie są zwykle brane pod uwagę przy dokonywaniu decyzji o zakupie mieszkania.

Jednym z zasadniczych celów nowelizacji ustawy jest również zabezpieczenie interesów inwestorów publicznych i prywatnych oraz zwiększenie bezpieczeństwa inwestycyjnego. Chodzi o wprowadzenie narzędzi służących kierowaniu strumienia inwestycji budowlanych na tereny zurbanizowane i wyposażone w niezbędną infrastrukturę (techniczną i społeczną) oraz wprowadzenie mechanizmów zachęcających gminy do uchwalania planów miejscowych. Przewidywane regulacje zwiększą bezpieczeństwo inwestycyjne – inwestorzy zyskają informację, jakiego rodzaju obiekty mogą pojawić się w sąsiedztwie ich inwestycji.

Dzięki nowym przepisom poprawi się też poziom partycypacji społecznej w procesie sporządzania aktów planistycznych i publicznej kontroli w planowaniu zagospodarowania terenu. W praktyce oznacza to większy wpływ społeczności lokalnej na sposób gospodarowania przestrzenią.

Projektowane przepisy umożliwią także realizację idei miasta zwartego, niskoemisyjnego i przyjaznego jego użytkownikom, w tym pieszym, niepełnosprawnym i rowerzystom.

Najważniejsze rozwiązania noweli ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Wprowadzono przepisy umożliwiające przekierowanie strumienia inwestycji budowlanych na tereny przygotowane do zabudowy oraz wyposażone w infrastrukturę techniczną i społeczną. W praktyce oznacza to, że decyzje dotyczące nowej zabudowy – z wyjątkiem zabudowy wiejskiej – będą wydawane wyłącznie na terenach przygotowanych do rozpoczęcia inwestycji.

Projektowane przepisy nie oznaczają całkowitego braku możliwości inwestowania na terenach nie mających odpowiedniej infrastruktury technicznej i społecznej. Możliwość taka będzie istniała, a jej podstawą będą ustalenia planu miejscowego, uchwalanego z inicjatywy gminy lub inwestora. W tym drugim przypadku, gdy teren inwestycji nie będzie w pełni wyposażony w infrastrukturę, inwestor będzie musiał zobowiązać się do uzupełnienia go niezbędne elementy infrastrukturalne i przekazania ich bezpłatnie gminie. W ten sposób zostaną realnie zabezpieczone interesy przyszłych mieszkańców, którzy na nowych osiedlach nie pozostaną np. bez dróg.

W celu zwiększenia bezpieczeństwa inwestycyjnego przyjęto, że decyzja o warunkach zabudowy będzie miała 2-letni okres ważności. Pozwoli to na pozostawanie w obrocie decyzji zawierających aktualne dane i swobodne złożenie wniosku o pozwolenie na budowę. Wprowadzenie okresu ważności przyczyni się do zmniejszenia zjawiska spekulacji gruntami i uzyskiwania decyzji o warunkach zabudowy wyłącznie w celu sztucznego podniesienia wartości nieruchomości, a nie w celach inwestycyjnych.

Jednocześnie w celu przedstawiania pełnych informacji o warunkach zagospodarowania terenu, sytuacji fizjograficznej i hydrologicznej czy przyrodniczej, wprowadzono zasadę, że decyzja o warunkach zabudowy ma zawierać uzasadnienie nawet wtedy, gdy jest w pełni zgodna z wnioskiem inwestora.

Doprecyzowano także przepisy dotyczące wielkopowierzchniowych obiektów handlowych, wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii, a także zagospodarowania przestrzeni publicznej (np. placów) oraz nieruchomości wymagających scalenia i podziału. W takich sytuacjach podstawą lokalizacji będzie plan miejscowy, co w połączeniu z konsultacjami społecznymi, powinno przyczynić się do zmniejszenia konfliktów związanych z powstawaniem takich inwestycji. Rozwiązanie to pozytywnie wpłynie na funkcjonowanie społeczności lokalnych i miast oraz będzie miało istotne znaczenie dla stanu przestrzeni publicznej.

Założono zwiększenie kontroli społecznej w procesie planowania przestrzeni. Przede wszystkim wprowadzono obowiązkowe konsultacje z mieszkańcami na etapie prac planistycznych przed przygotowaniem projektu studium i planu miejscowego. Oznacza to angażowanie się społeczności lokalnych we wczesnej fazie prac – na etapie koncepcji, idei i projektowania rozwiązań przestrzennych. Obecnie włączanie się społeczności lokalnej w procedurę planistyczną odbywa się na jednym z ostatnich jej etapów. Doprecyzowano też obowiązek informowania o dokumentach, istotnych dla ustaleń aktów planistycznych, takich jak np. prognoza oddziaływania na środowisko, opinia gminnej komisji urbanistyczno-architektonicznej. Następstwem tych działań ma być lepszej jakości dokumentacja oraz ograniczenie konfliktów społecznych spowodowanych brakiem konsultacji w kwestiach dotyczących np. lokalizacji farm wiatrowych i hipermarketów.

Przewidziano wzmocnienie planowego gospodarowania przestrzenią oraz wzmocnienie powiązania polityki przestrzennej gminy (studium) z jej realnymi potrzebami i możliwościami. W efekcie projekt nowelizacji ustawy wprowadza wymóg oparcia procesów planistycznych m.in. na planach rozwojowych gminy, prognozach demograficznych oraz możliwościach finansowych realizacji infrastruktury technicznej i społecznej. Jednocześnie wprowadzono przepisy umożliwiające niewydanie decyzji o warunkach zabudowy, jeśli jej treść byłaby sprzeczna z ustaleniami studium.

W projekcie nowelizacji ustawy określono zasady efektywnego gospodarowania przestrzenią, w tym zasady: miasta zwartego, niskoemisyjnego, przyjaznego pieszym i rowerzystom. Dodatkowo zaproponowano wprowadzenie katalogu zasad ogólnych planowania i zagospodarowania przestrzennego dotyczących sytuowania nowej zabudowy.

Zmieniona ustawa tworzy także podstawy prawne do powstania prawidłowej relacji przychodów i kosztów gmin związanych z ich działaniami planistycznymi. Przede wszystkim zaproponowano odejście od automatycznego obciążania gminy odpowiedzialnością finansową za treść planu miejscowego. Gmina będzie ponosiła odpowiedzialność finansową wyłącznie za ustalenia planu miejscowego będące wynikiem jej decyzji, nie zaś wynikające z decyzji innych organów, przepisów ustaw czy warunków przyrodniczych, geologicznych i hydrologicznych.

Dodatkowo przewidziano zrównanie terminu, w którym będzie można dochodzić „skutków finansowych planów miejscowych”, tj. odszkodowań i opłaty planistycznej. Termin ten będzie wynosił 10 lat od dnia wejścia w życie planu miejscowego lub jego zmiany. Przewidziano też możliwość odstąpienia od naliczania opłaty planistycznej, gdy koszty ponoszone przez gminę przewyższałyby zyski z tego tytułu.

Do ustawy wprowadzono przepisy mające na celu podniesienie jakości planów miejscowych i usprawnienie procesu ich uchwalania. Przede wszystkim wprowadzono zmiany w procedurze uchwalania studium i planu miejscowego.

W miejsce „opiniowania” przez Państwową Straż Pożarną lokalizacji zakładów o zwiększonym lub dużym ryzyku wystąpienia poważnych awarii przemysłowych, wprowadzono instytucję „uzgadniania”, co zwiększy bezpieczeństwo lokalizacji inwestycji. Jednocześnie wprowadzono obowiązek opiniowania pozostałych inwestycji przez Państwową Straż Pożarną, właściwych zarządców dróg publicznych, linii kolejowych, lotnisk oraz operatorów sieci elektroenergetycznych i gazowych.

Wprowadzenie nowych przepisów do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wymaga zmian w innych ustawach: prawo geodezyjne i kartograficzne, o własności lokali, prawo budowlane, o gospodarce nieruchomościami, o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Jeśli chodzi o zmiany w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne, to dotyczą one – istotnych ze względu na bezpieczeństwo i obronność państwa – stref ochronnych terenów zamkniętych.

Znowelizowane regulacje mają wejść w życie po 6 miesiącach od dnia ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw, z wyjątkiem przepisów dotyczących decyzji o warunkach zabudowy, które mają obowiązywać po 12 miesiącach od daty ich uchwalenia.

* * *

Rada Ministrów przyjęła rządowy program współpracy z Polonią i Polakami za granicą w latach 2015-2020, przedłożony przez ministra spraw zagranicznych.

Ramowej części programu towarzyszy obszerny dokument określający szczegółowe zadania poszczególnych resortów i instytucji centralnych zaangażowanych w realizację polityki polonijnej. Dokument ten określa zadania na lata 2015-2016, po czym dwukrotnie będzie aktualizowany, wyznaczając zadania na lata 2017-2018 i 2019-2020.

Ocenia się, że poza Polską żyje 18-20 milionów Polaków i obywateli polskiego pochodzenia. Jedna trzecia z tej grupy to Polacy urodzeni w Polsce, reszta to osoby polskiego pochodzenia o różnym stopniu więzi z polskością. W XIX i XX wieku emigracja z Polski miała ustabilizowane kierunki – Stany Zjednoczone Ameryki Północnej (w 2012 r. polskie pochodzenie zadeklarowało 9 660 tys. osób), Ameryka Południowa (Brazylia – 1 500 tys. osób, Argentyna – 120 tys. osób). W ostatnim półwieczu większą dynamikę odnotowano w wyjazdach do Kanady (ok. 1 mln osób) i Australii (170 tys. osób). Spadła natomiast liczebność społeczności polskiej na Wschodzie.

Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej zdynamizowało proces migracji do państw UE. Poza Polską przebywa obecnie ponad 2 mln osób, które wyjechały z kraju w ostatnim dziesięcioleciu. Znaczna ich część przemieszcza się w ramach europejskiego rynku pracy.

W Europie Zachodniej przebywa obecnie ok. 4 200 tys. Polaków i osób polskiego pochodzenia w tym m.in.: Niemcy – 1 500 tys., Francja – 800 tys., Holandia – 200 tys., Belgia – 100 tys., Austria – 85 tys., Wielka Brytania – 800 tys., Włochy i Irlandia – po 150 tys., Szwecja i Norwegia – po 110 tys. Należy dodać, że ok. 1 mln osób polskiego pochodzenia żyje w państwach postradzieckich, w tym: Litwa – 200 tys., Białoruś – 295 tys., Ukraina – 144 tys., Kazachstan – 34 tys.

Przemiany demokratyczne, które nastąpiły po 1989 r. w Polsce były dla części Polonii i Polaków za granicą realizacją ich misji i działalności politycznej. Polonia amerykańska i kanadyjska aktywnie działały na rzecz przystąpienia Polski do NATO, natomiast cała Polonia rozproszona na świecie opowiedziała się za członkostwem Polski w Unii Europejskiej.

W ciągu ostatnich lat nastąpiły istotne zmiany w sferze realizacji zadań związanych z polityką na rzecz Polonii. Od 2012 r. środki budżetowe przeznaczone na współpracę z Polonią przejęło Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Rząd wyodrębnił rezerwę celową, której środki pozwoliły skuteczniej realizować zadania państwa w dziedzinie współpracy z Polakami za granicą. Zwiększyła się również kwota środków wydatkowanych przez polskie placówki dyplomatyczno-konsularne na ten cel.

Państwo prowadzi aktywną politykę wobec Polonii i angażuje się w działania na rzecz zachowania więzi z Ojczyzną obywateli polskich i polskiego pochodzenia zamieszkałych za granicą oraz zapewnienia im opieki. Takie zapisy znajdują się w Konstytucji RP – jest to jeden z priorytetów polityki zagranicznej państwa. Jednym z instrumentów ułatwiających osiedlanie się w Polsce jest Karta Polaka. Jej posiadacz ma możliwość uzyskania zezwolenia na pobyt stały, a w dalszej perspektywie – otrzymanie obywatelstwa polskiego.

Strategicznymi celami polityki rządu wobec Polonii i Polaków za granicą są:

- wspieranie nauczania języka polskiego oraz nauczania w języku polskim, propagowanie wiedzy o Polsce (wspieranie nauki języka w szkołach publicznych innych państw, tworzenie szkół społecznych);

- zachowanie i umacnianie polskiej tożsamości i zapewnienie możliwości uczestnictwa w polskiej kulturze narodowej (oferty kulturalne, udział w przedsięwzięciach promujących kulturę narodową);

- wzmacnianie pozycji środowisk polonijnych przez podnoszenie efektywności ich działania, pobudzanie aktywności i udziału w życiu publicznym w krajach zamieszkania oraz popularyzowanie wiedzy o przysługujących im prawach (organizacje polonijne, ochrona praw mniejszości polskich);

- wspieranie powrotów Polaków do kraju, tworzenie zachęt do osiedlania się w Polsce osób polskiego pochodzenia (polityka informacyjna na temat np. spraw podatkowych i emerytalnych);

- rozwój kontaktów – młodzieżowych, naukowych, kulturalnych, gospodarczych i sportowych oraz współpracy samorządów – z Polską (np. wspieranie biznesu polonijnego).

Rządowy program współpracy z Polonią i Polakami za granicą w latach 2015-2020 będzie realizowany we współpracy z ministerstwami, urzędami centralnymi oraz wojewodami. Partnerami rządu w realizacji polityki wobec Polonii i Polaków za granicą są m.in.: kancelaria prezydenta, komisje parlamentarne Sejmu i Senatu, samorządy terytorialne, organizacje międzyrządowe, stowarzyszenia polonijne i instytucje kościelne.

Podstawą programu jest partnerstwo z naszymi rodakami. Miarą zmiany podejścia był sam fakt przeprowadzenia dwumiesięcznych konsultacji społecznych programu, w ramach których napłynęło blisko 100 opinii i propozycji.

Jednym z ważnych kierunków działań rządu na rzecz Polonii i Polaków za granicą jest m.in. współdziałanie w dziedzinie kształtowania rzetelnego wizerunku Polski za granicą i rozwijania współpracy lokalnej – na poziomie samorządów, wyższych uczelni, instytucji kulturalnych i podmiotów gospodarczych. Osiągnięcie tych celów służy w równym stopniu Polsce i Polonii, wzmacniając jej autorytet w kraju zamieszkania.

* * *

Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia „Programu rozwoju turystyki do 2020 roku”, przedłożoną przez ministra sportu i turystyki.

Rząd zdecydował o realizacji „Programu rozwoju turystyki do 2020 roku”. Jest to program wykonawczy do Strategii Innowacyjności i Efektywności Rozwoju „Dynamiczna Polska 2020”, przyjętej przez rząd w styczniu 2015 r.

Turystyka jest ważną częścią gospodarki Polski, dlatego wymaga dalszego rozwoju. W tej branży jest duży potencjał. Od kilku lat udział gospodarki turystycznej w PKB utrzymuje się na poziomie 5–6 proc., z liczbą zatrudnionych szacowaną na ok. 760 tys. osób, czyli 4,7 proc. ogółu pracujących. Przy czym ok. 170 – 200 tys. zatrudnionych jest w usługach gastronomicznych i związanych z zakwaterowaniem. Wpływy z przyjazdu do Polski cudzoziemców sięgają rocznie 9 – 10 mld euro, z czego około połowa pochodzi z przyjazdów turystów zagranicznych.

Przyjęty przez rząd program rozwoju turystyki do 2020 roku zawiera działania ukierunkowane na przyspieszony rozwój branży turystycznej, a przede wszystkim wyznacza ramy działalności i wsparcia dla całego sektora turystyki, jako części gospodarki narodowej.

Program stawia zwłaszcza na rozwój konkurencyjności polskiej turystyki, budowę turystycznych specjalizacji regionalnych i lokalnych, w tym z wykorzystaniem klastrów, co przyczyni się do budowy przewagi konkurencyjnej polskiej turystyki. Program kładzie również nacisk na wspieranie projektów turystycznych w formule partnerstwa publiczno-prywatnego oraz na system certyfikacji usług turystycznych, co przełoży się na wzrost ich jakości.

Głównym celem programu jest wzmocnienie rozwoju konkurencyjnej i innowacyjnej turystyki przez wspieranie przedsiębiorstw, instytucji, organizacji i inicjatyw sektora turystyki z poszanowaniem zasad zrównoważonego rozwoju.

Cel ten zostanie osiągnięty dzięki realizacji czterech celów operacyjnych:

- rozwój innowacyjności, atrakcyjności, jakości usług i produktów turystycznych, jako czynnika konkurencyjnej gospodarki;

- wzmocnienie aktywności społecznej i przedsiębiorczości w sektorze turystyki oraz zwiększenie kompetencji kadr;

- promocja priorytetowych obszarów turystycznych kraju i regionów oraz specjalizacji gospodarczych opartych na turystyce;

- zagospodarowanie i modernizacja przestrzeni dla rozwoju turystyki i infrastruktury turystycznej, przy zachowaniu zasad zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska.

W ramach celów operacyjnych będą realizowane m.in. następujące zadania:

- wspieranie innowacji oraz ekoinnowacji w turystyce i usługach turystycznych,

- wspieranie rozwoju systemów certyfikacji i zarządzania jakością w sektorze turystyki,

- wspieranie klasteringu i powiązań kooperacyjnych oraz partnerstw w regionach i kraju,

- podnoszenie jakości technologicznej e-systemów informacji i usług oraz nowoczesnych systemów gospodarki elektronicznej dla rozwoju turystyki,

- promocja regionalnych produktów turystycznych i specjalizacji regionalnych w turystyce,

- wspieranie działań na rzecz rozbudowy infrastruktury turystycznej,

- wspieranie rozwoju turystyki społecznej i krajoznawstwa,

- tworzenie przyjaznego otoczenia prawnego dla rozwoju turystyki.

Po realizacji programu oczekuje się m.in. wzrostu krajowego i zagranicznego ruchu turystycznego w Polsce, a także zwiększenia wydatków turystów oraz udziału gospodarki turystycznej w PKB. Stopień realizacji programu mierzony będzie m.in. liczbą klastrów w sektorze turystyki (w ramach programów wsparcia), liczbą podmiotów działających w konsorcjach produktów turystycznych i liczbą projektów rewitalizacyjnych. Miarą efektów programu będzie również długość nowych i wyremontowanych szlaków turystycznych oraz liczba zrealizowanych przedsięwzięć promocyjnych prezentujących atrakcyjność turystyczną Polski na rynkach zagranicznych.

Realizacja programu nie generuje dodatkowych obciążeń dla budżetów: państwa i samorządu terytorialnego. Jego zadania będą realizowane przez poszczególne podmioty w ramach ich budżetów. Środki na ten cel będą pochodzić ze źródeł krajowych i unijnych na lata 2014-2020.

UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi wyłączną i pełną odpowiedzialność za jego treść.(PAP)

kom/ ksi/