CIR: komunikat po posiedzeniu Rady Ministrów (komunikat)

- CIR informuje:

Podczas dzisiejszego posiedzenia rząd przyjął uchwałę w sprawie ustanowienia rządowego programu „Dostępność plus”.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu zwiększenia efektywności prowadzonych działań kontrolnych w zakresie niektórych rynków rolnych.

Rząd zapoznał się z dokumentem: Aspekty pomocy humanitarnej i rozwojowej w latach 2015-2018.

# # #

Rada Ministrów przyjęła uchwałę w sprawie ustanowienia rządowego programu „Dostępność plus”, przedłożoną przez ministra inwestycji i rozwoju.

Rząd zdecydował, że w latach 2018-2025 realizowany będzie program „Dostępność plus”, którego ustanowienie zapowiadał premier Mateusz Morawiecki. Jego realizacja oznacza spełnienie obietnicy złożonej przez szefa rządu w exposé o tworzeniu Polski przyjaznej osobom starszym i niepełnosprawnym (jest to także jeden z pięciu projektów zapowiadanych przez premiera dla Polaków).

Realizacja programu ma doprowadzić do przełomu w rozwoju cywilizacyjnym i jakości życia wszystkich mieszkańców naszego kraju, bo poprawa dostępności infrastruktury, komunikacji czy usług następuje w Polsce zbyt wolno.

Program stanowi znaczące rozszerzenie projektu strategicznego pn. „Przestrzeń dla wszystkich”, wskazanego w Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju. Jego założenia wynikają wprost z wymagań i zapisów międzynarodowej Konwencji Praw Osób Niepełnosprawnych. Jednocześnie program wprost odpowiada na potrzeby osób z niepełnosprawnościami, bo powstawał we współpracy ze środowiskiem osób niepełnosprawnych i organizacjami pozarządowymi wspierającymi takie osoby. Na jego realizację zostanie przeznaczone 23,2 mld zł, w tym publiczne środki zagraniczne – 19,6 mld zł (co stanowi ok. 84 proc. budżetu), publiczne środki krajowe – 2,3 mld zł (ok. 10 proc.) oraz środki prywatne, czyli 1,3 mld zł (prawie 6 proc.).

Program adresowany jest do wszystkich obywateli, ze szczególnym uwzględnieniem osób starszych i niepełnosprawnych. Szacuje się, że nawet 30 proc. społeczeństwa może mieć trwałe lub czasowe ograniczenia w mobilności czy percepcji (np. ludzie poruszający się przy pomocy kul, lasek, balkoników, protez, wózków inwalidzkich), niesłyszący, niedowidzący, z trudnościami manualnymi i poznawczymi (np. po udarze, chorujący na alzheimera), kobiety w ciąży, osoby z wózkiem dziecięcym, z ciężkim bagażem oraz słabsze fizycznie, mające trudności w poruszaniu się, itp.

Przyjęte rozwiązania są uniwersalne, dlatego w praktyce program zapewni dostępność architektoniczną, informacyjną i komunikacyjną przestrzeni publicznej, także ludziom w pełni sprawnym (np. windy, podjazdy).

Głównym celem programu jest podniesienie jakości i zapewnienie niezależności życiowej wszystkim obywatelom. Cele szczegółowe zdefiniowano wokół trzech filarów dotyczących: 1) stworzenia regulacji prawnych i instytucjonalnych do wdrażania dostępności; 2) poprawy dostępności fizycznej, cyfrowej i usług; 3) wykorzystania dostępności produktów i usług do zwiększania przewag konkurencyjnych polskich przedsiębiorstw, w tym także na rynkach międzynarodowych.

Realizacja działań programu pomoże wielu osobom uniknąć wykluczenia społecznego, umożliwi im samodzielne i godne funkcjonowanie, a także zwiększy poziom niezależności życiowej osób niepełnosprawnych i seniorów. Przyczyni się też do zwiększenia zatrudnienia osób niepełnosprawnych i starszych (chodzi o wykorzystanie ich doświadczenia zawodowego), a także poczucia wspólnoty oraz zadowolenia z uprawianej aktywności i satysfakcji z życia.

Program „Dostępność plus” zakłada dwutorowe zwiększanie dostępności. Pierwszym, strategicznym wymiarem jest trwałe włączenie problematyki dostępności do wszystkich polityk publicznych, do praktyki planowania, realizacji i oceny funkcjonowania państwa. Drugim wymiarem są inwestycje (budowlane, transportowe, technologiczne) m.in. w istniejące budynki użyteczności publicznej i wielorodzinne zasoby mieszkaniowe, przestrzeń, środki transportu, strony internetowe czy usługi o charakterze powszechnym. Chodzi o dofinansowanie likwidacji barier w szkołach, na dworcach i przystankach, w bibliotekach, przychodniach i szpitalach, dzięki czemu obiekty te staną się bardziej dostępne.

W wyniku realizacji programu przestrzeń będzie dostępna dla wszystkich.

Powstaną miejsca i budynki użyteczności publicznej, w których nie będzie barier architektonicznych, technicznych i komunikacyjnych. Zaplanowane działania obejmą poprawę dostępności miejsc użyteczności publicznej dla wszystkich obywateli (np. przejść, parków, domów kultury, szkół, bibliotek i kościołów) oraz usług o charakterze powszechnym (np. bankowych, pocztowych, transportowych, audiowizualnych). Przy uwzględnianiu dostępności w planach inwestycyjnych wzięto pod uwagę różnorodność potrzeb osób z różnymi ograniczeniami mobilności.

Nowo powstające budynki wielorodzinne będą od razu spełniały kryteria dostępności. Jednocześnie stworzona zostanie możliwość udzielania tanich i częściowo umarzanych pożyczek dla samorządów i spółdzielni mieszkaniowych na likwidację barier w budynkach już istniejących (chodzi np. o montaż wind, wideofonów, poręczy, podjazdów czy specjalnych czujników). Zaplanowano też wprowadzenie możliwości udzielenia dofinansowania z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych do kosztów zamiany mieszkania przez osobę niepełnosprawną na inne, jeśli takiego lokalu lub budynku (z różnych przyczyn) nie będzie można dostosować do warunków dostępności.

Poprawiona zostanie istniejąca infrastruktura publiczna i otoczenie wokół niej (dworce, przystanki, parki, chodniki). Część dworców kolejowych zostanie zmodernizowana, dzięki czemu staną się one bardziej przyjazne dla wszystkich podróżnych, także tych ze szczególnymi potrzebami. Nowo zakupione autobusy i tramwaje będą spełniały kryteria dostępności (informacja głosowa, oznaczenia tyflograficzne, czyli dla osób niewidzących i słabo widzących, kontrastowa kolorystyka).

Wszystkie publiczne serwisy internetowe będą spełniać wymogi dostępności. Również zasoby i usługi administracji publicznej będą dostępne dla wszystkich. Numer alarmowy 112 zostanie dostosowany do możliwości osób mających problemy z mową i słuchem (głuchych i słabosłyszących). Połowa czasu antenowego w telewizji publicznej będzie dostępna dla wszystkich (audiodeskrypcja, napisy).

Zwiększy się liczba szkół dostępnych dla uczniów ze specjalnymi potrzebami, w tym z niepełnosprawnościami (ma to dotyczyć także uczelni i placówek kultury). Z kolei specjalne centra wspierające edukację włączającą, efektywnie wykorzystujące wiedzę i umiejętności specjalistów, sprawią, że więcej dzieci z problemami rozwojowymi będzie mogło się uczyć i korzystać z placówek ogólnodostępnych (np. edukacyjnych, kulturalnych). Placówki ochrony zdrowia staną się także bardziej przyjazne pacjentom ze szczególnymi potrzebami. W wielu miejscach będzie można skorzystać z pomocy asystenta osobistego czy np. tłumacza języka migowego.

Ministerstwo Inwestycji i Rozwoju będzie odpowiedzialne bezpośrednio za przygotowanie, przyjęcie i stworzenie podstaw organizacyjnych do realizacji programu. Ma koordynować zaplanowane w programie działania, które zostaną powierzone do realizacji określonym resortom, urzędom centralnym, samorządom lokalnym czy podmiotom prywatnym. Koordynacja programu uwzględnia ścisłe współdziałanie z pełnomocnikiem rządu ds. osób niepełnosprawnych, usytuowanym w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. Jego cele będą realizowane w ścisłej współpracy z organizacjami pozarządowymi oraz przedstawicielami przedsiębiorców. Powodzenie programu będzie wymagało zaangażowania i współpracy wielu środowisk.

Za koordynację procesu monitorowania programu odpowiedzialne będzie Ministerstwo Inwestycji i Rozwoju, natomiast w samym procesie uczestniczyć mają wszystkie instytucje realizujące określone w nim działania. Program będzie monitorowany na bieżąco. Jednak nie wcześniej niż po 2 latach od realizacji oraz po jego zakończeniu przeprowadzona zostanie ocena. Celem pierwszej oceny będzie zidentyfikowanie potrzeby przeprowadzenia ewentualnych korekt, natomiast kolejna ocena, zrealizowana po jego zakończeniu, ma pokazać wpływ programu na poprawę dostępności w Polsce. Taki monitoring pokaże, co udało się osiągnąć dzięki realizacji programu, a co wymaga dalszych usprawnień.

Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

# # #

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu zwiększenia efektywności prowadzonych działań kontrolnych w zakresie niektórych rynków rolnych, przedłożony przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi.

Przygotowano rozwiązania, które stanowią odpowiedź na nasilający się proceder przepakowywania przywożonych z zagranicy niektórych owoców oraz warzyw i sprzedawania ich jako polskie. Nowe przepisy mają przyczynić się do wyeliminowania takich nieuczciwych praktyk, co powinno pozytywnie wpłynąć na konkurencyjność gospodarki. Wprowadzone regulacje będą dotyczyć ok. 1,41 mln gospodarstw rolnych.

Po przeprowadzeniu kontroli dotyczących bezpieczeństwa fitosanitarnego, jakości ziemniaków i warzyw sprowadzanych z Unii Europejskiej i państw trzecich, stwierdzono uchybienia związane m.in. z brakiem informacji u sprzedawców umożliwiających identyfikację produktów, brakiem etykiet w języku polskim na opakowaniach warzyw oraz brakiem informacji dla klienta wskazujących kraj pochodzenia.

Nowe rozwiązania wzmocnią i usprawnią działania służb kontrolnych, wykorzystując przy tym aktualne doświadczenia związane z kontrolą świeżych owoców i warzyw, w tym ziemniaków. Zmiany przewidziane w kilku ustawach powinny zapewnić konsumentom odpowiednie informacje dotyczące oznakowania artykułów rolno-spożywczych, w tym owoców i warzyw świeżych.

Przewidziano obowiązek posiadania przez każdy podmiot wprowadzający artykuły rolno-spożywcze do obrotu, informacji, które umożliwiają ich identyfikację oraz odróżnienie od innych artykułów rolno-spożywczych. Za niespełnienie tego wymogu przewidziano stosowne kary. Zmiany dotyczą również wzmocnienia nadzoru nad działalnością osób wpisanych do rejestru rzeczoznawców (próbobiorców i klasyfikatorów tusz zwierząt rzeźnych oraz owoców i warzyw), co pozwoli skutecznie zweryfikować ich obiektywizm (chodzi o rzeczoznawców zatrudnionych np. przez podmioty skupujące).

Zgodnie z projektem, inspektor Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych będzie mógł prowadzić działania kontrolne na podstawie okresowego imiennego upoważnienia. Chodzi o przypadki kontroli świeżych owoców i warzyw nie objętych wymaganiami unijnymi. Wykorzystanie imiennego upoważnienia pozwoli na przeprowadzenie jednorazowo kontroli u wielu handlowców, np. sprzedających owoce i warzywa na rynkach hurtowych, których dane nie mogły być znane inspektorowi przed przystąpieniem do kontroli. Dzięki temu kontrole jakości handlowej owoców i warzyw powinny być szybsze i skuteczniejsze.

Zaproponowano również zmiany dotyczące owoców i warzyw objętych regulacjami unijnymi – chodzi m.in. o zastąpienie grzywny wyższymi karami pieniężnymi za nieprzestrzeganie wymagań jakości handlowej owoców i warzyw, w tym dotyczących podawania informacji o pochodzeniu produktu. Proponowane kary ujednolicono z karami mającymi zastosowanie wobec innych artykułów rolno-spożywczych, wynikającymi z ustawy z 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych.

Zaproponowano także wprowadzenie dodatkowych kar za nieokazanie dokumentów towarzyszących danej partii owoców lub warzyw (o których mowa w przepisach unijnych) lub niezamieszczenie w tych dokumentach wymaganych informacji albo podanie informacji nieprawdziwych. Karane będzie również ponowne wprowadzanie do obrotu owoców i warzyw, wobec których wydano orzeczenie o ich niezgodności z wymaganymi unijnymi.

Przewidziano ponadto wzmocnienie nadzoru nad produkcją i obrotem w Polsce roślin, produktów roślinnych lub produktów szczególnie podatnych na porażenie przez tzw. organizmy kwarantannowe. Konieczne będzie też wprowadzenie – odpowiednich do skali stwierdzanych nieprawidłowości – sankcji karnych zapewniających skuteczność nadzoru.

W rezultacie chodzi o poprawę bezpieczeństwa fitosanitarnego Polski, zabezpieczenie kraju przed rozprzestrzenianiem się organizmów kwarantannowych, a w konsekwencji poprawę konkurencyjności polskiej żywności pochodzenia roślinnego.

Zasadniczo znowelizowana ustawa ma wejść w życie po 14 dniach od daty jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

# # #

Rada Ministrów zapoznała się z dokumentem: Aspekty pomocy humanitarnej i rozwojowej w latach 2015-2018, przedłożonym przez ministra – członka Rady Ministrów.

Celem międzynarodowej pomocy humanitarnej jest ratowanie i podtrzymywanie życia oraz zapewnienie poszanowania godności ludzkiej ofiarom konfliktów zbrojnych oraz osobom zagrożonym lub dotkniętym skutkami katastrof naturalnych. Pomoc humanitarna odgrywa coraz większą rolę w budowaniu pozycji państwa na arenie międzynarodowej. Obok pomocy rozwojowej, stanowi ważny element kreowania polityki zagranicznej Polski i świadczy o potencjale naszego państwa do niesienia pomocy krajom mniej rozwiniętym.

Polska pomoc humanitarna udzielana jest zgodnie z Europejskim Konsensusem ws. Pomocy Humanitarnej, standardami świadczenia pomocy nakreślonymi przez Organizację Narodów Zjednoczonych i Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża oraz zasadami Dobrego Świadczenia Pomocy Humanitarnej.

Pomoc niesiona ofiarom konfliktu na miejscu i w krajach ościennych, gdzie przebywają uchodźcy jest najlepszym działaniem, za którym przemawiają racjonalność wydatkowania środków oraz możliwość objęcia pomocą szerszej liczby potrzebujących, bez konieczności ich przemieszczania.

Przez ostatnie lata nasz kraj wzmacniał system pomocy humanitarnej, m.in. dzięki współpracy z polskimi organizacjami pozarządowymi, których działania zasługują na szczególne uznanie. Rząd realizował także strategię polskiej pomocy humanitarnej poprzez partnerstwo z międzynarodowymi organizacjami humanitarnymi oraz działaniami na forum UE i ONZ.

Polski rząd sukcesywnie zwiększa środki finansowe na pomoc humanitarną. W 2015 r. pomoc ta wynosiła ok. 20 mln zł, podczas gdy w 2017 r. już ok. 170 mln zł.

Jednym z bardzo wielu przykładów niesienia polskiej pomocy na miejscu – w tym tak potrzebnej pomocy żywnościowej i medycznej – są projekty zrealizowane w Syrii, Sudanie Południowym, Jordanii, Libanie, Iraku i Ugandzie. Przykładowo, jedna z polskich organizacji pozarządowych – przy wsparciu rządu – zrealizowała projekt, dzięki któremu udało się wyleczyć 5 tys. Syryjczyków, a 13 tys. osób otrzymało pomoc medyczną. Inna z fundacji przekazała 330 ton żywności dla kobiet i dzieci cierpiących głód w Sudanie Południowym. Polska pomaga również krajom europejskim, do których docierają nielegalni emigranci. Przy współpracy z inną organizacją pozarządową powstał projekt uruchomienia dwóch centrów obsługi migrantów i uchodźców na wyspach Samos i Lesvos. Projekt przewiduje pomoc dla ok. 300 osób miesięcznie (docelowo będzie to ok. 3 tys. osób).

Łączne wydatki z budżetu państwa na pomoc humanitarną oraz oficjalną pomoc rozwojową (wsparcie rozwoju gospodarczego i dobrobytu w krajach rozwijających się) wyniosły 2,5 mld zł w 2017 r.

UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi odpowiedzialność za jego treść – z zastrzeżeniem postanowień art. 42 ust. 2 ustawy prawo prasowe.(PAP)

kom/ agzi/aszw/